Maandagmorgen werd sjeik Ahmed Yassin, leider van de terreurbeweging Hamas, uitgeschakeld. Dat gebeurde met ijzingwekkende precisie: toen de kreupele Yassin, geholpen door lijfwachten, na het ochtendgebed de Al-Mujama al-Islamimoskee in Gaza-stad verliet, vuurde een Israëlische Apache-helikopter zijn dodelijke projectielen af.
De Israëlische premier Ariel Sharon, zo werd vernomen, volgde de uitvoering van de moordaanslag vanuit zijn boerderij in de Negev. Eind vorige week had zijn veiligheidskabinet de aanslag voorbereid en goedgekeurd. Twee van zijn ministers stemden tegen: Abraham Poraz van Binnenlandse Zaken en Yosef Lapid van Justitie.
Volgens gewezen premier en huidig minister van Financiën Benjamin Netanyahu was Yassin na zijn vrijlating uit Israëlische gevangenschap gewaarschuwd: ‘De sjeik wilde niet luisteren en daarom werd hij een legitiem doelwit.’
De Israëlische minister van Defensie Shaul Mofaz vergeleek Yassin met Osama Bin Laden en noemde de moordaanslag een onderdeel van de totale oorlog tegen terreur en tegen Hamas.
De Verenigde Staten riepen op tot kalmte. In Europa werd tegen de moordaanslag geprotesteerd, zij het mondjesmaat. Voor de Belgische minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel was deze ‘buiten-gerechtelijke actie onaanvaardbaar en een bron van bezorgdheid’.
Vertegenwoordigers van Hamas kondigden represailles aan die de Israëlische grond zullen doen daveren. In september 2000 ontketende Sharon een eerste golf van geweld met zijn uitdagende wandeling op de Tempelberg. ‘Nu heeft Sharon de poorten van de hel helemaal opengezet’, verklaarde een woordvoerder van Hamas.
Een volgende bloedige confrontatie tussen Palestijnen en Joden kan niet uitblijven.
De moord op Yassin is zeker geen verzwakking van Hamas. Ze zal wél leiden tot de ineenstorting van de Palestijnse rompstaat van Yasser Arafat. Die kan in zijn sloopklare residentie in Ramallah alleen nog hulpeloos toezien hoe de Palestijnse gebieden in een burgeroorlog verzeilen.
Hoewel Sharon blijft aandringen op zijn vertrek, is Arafats aanwezigheid in Ramallah van geen enkel politiek belang meer. Zijn rol was eigenlijk in 1996 al uitgespeeld, toen de Israëlische veiligheidsdiensten een coup tegen hem verijdelden. Sindsdien is zijn residentie zijn gevangenis.
Arafat heeft door dubbelzinnigheid en corruptie al zijn kansen verkwanseld. Bij elke Israëlische aanval op Hamas wint de terreurorganisatie aan macht en populariteit. Want de Palestijnen beschouwen de beweging als de enig zuivere, terwijl Yasser Arafat vanaf zijn terugkeer in 1994 de corruptie heeft geïnstalleerd. Geld en postjes waren de enige middelen die Arafat ter beschikking had om zijn PLO-beweging bijeen te houden. Met de Palestijnse staat die hem na de Oslo-akkoorden was toevertrouwd, wist hij geen raad. Volgens zijn biograaf Saïd K. Aburish zag Arafat geen andere rol voor zichzelf dan die van een almachtige sjeik.
Onlangs kwam zijn vrouw Suha Arafat in het nieuws nadat het Franse gerecht had ontdekt dat maandelijks een miljoen euro vanuit Zwitserland op haar Franse bankrekening werd gestort. Het vermoeden bestaat dat delen van dat geld afkomstig zijn van Europese subsidies. Op het hoofdkwartier van de Europese Unie keken ze opeens gegeneerd naar hun schoenen. In andere Europese hoofdsteden bleef het oorverdovend stil.
Een toppunt van gêne werd bereikt met de onthulling dat een bedrijf van de Palestijnse eerste minister Ahmed Korei de cement leverde voor de veiligheidsmuur die de Israëli’s rond hun grenzen optrekken.
Door elk van die berichten schoot de populariteit van sjeik Yassin en van Hamas omhoog. Precies het effect dat Sharon, die zich heeft voorgenomen zijn gram te halen op Arafat, wou hebben. Nu is voor Sharon de ultieme fase in de confrontatie begonnen: de oorlog tegen Hamas.
Het is bijzonder tragisch voor het Midden-Oosten dat alleen de extreme Likoed-partij van Ariel Sharon en een terreurbeweging als Hamas nog in staat zijn een einde te maken aan dit conflict.
rik van cauwelaert
De moord op Yassin is zeker geen verzwakking voor Hamas.
