Er bestaat een levensgroot probleem in de Vlaamse gezinnen: kinderen hebben te weinig inspraak. Hun ouders leggen nog steeds grotendeels de regels vast en eisen dat die ook gevolgd worden.

Dat is het probleem. Tenminste, volgens Kinderrechtencommissaris Ankie Vandekerckhove. Zij kreeg in 1997 van het Vlaams parlement de opdracht om te waken over het Kinderrechtenverdrag. Dus als zij signaleert dat er wat misloopt, dan moeten we dat ernstig nemen.

En het is ernstig, zo lezen we in de samenvatting van het boek Kom je dat thuis eens vertellen? die op de website van het Kindercommissariaat staat. Dat boek is bedoeld voor de ‘opvoedingsonzekere ouder’, want ‘ongeveer de helft van de ouders vindt het ouderschap moeilijker dan gedacht’.

In plaats van dat toe te juichen, wordt er fijntjes op gewezen dat ouders zich nog steeds gedragen als ‘deskundige gidsen’ in plaats van als ‘coaches’. Als we goed lezen, heeft coaching alles te maken met ‘een democratische opvoedingsstijl’ die ‘niet in alle gezinnen even sterk aanwezig is’. Want ouders (o schande) gaan ervan uit dat hun kinderen ‘nog-niet-bekwaam-genoeg’ zijn. Met andere woorden: nog wat opvoeding kunnen gebruiken.

Blijkbaar mag dat niet van het Kinderrechtenverdrag. Hoewel het niet zo is dat het ‘verdrag daarmee ouders en kinderen tegen elkaar opzet’. Vanzelf niet. Ouders worden alleen ‘aangespoord om de toegeëigende gidsopdracht van een vaststaand parcours los te laten en zichzelf te profileren als een coach van een gezamenlijke verkenningstocht’. In volle interactie: zowel ouders als kinderen zijn coaches voor elkaar.

Eigenlijk was dat toch wat Dexia wilde? Kinderen onderhandelen met hun ouders over de hoogte van hun zakgeld en sluiten meteen – vol respect voor elkaar – een contract af. Democratischer kan niet.

Jammer alleen dat vorige week een groep wetenschappers van de Universiteit Gent aan de alarmbel trok. Er komen namelijk steeds meer kinderen die zich niet aan regels houden en ‘asociaal’ gedrag vertonen. We vinden ze nu al in de kleuterscholen. De remedie? Ouders moeten duidelijke regels stellen en daar niet van afwijken. Nu heet dat in het woordenboek gewoon opvoeden. Daar dienen ouders toch voor? Om kinderen en jonge mensen te leren dat een maatschappij (en een gezin) maar kan draaien als iedereen de regels respecteert. (Ouders dienen trouwens ook om zich zorgen te maken, ’s nachts wakker te liggen en toch overdag klaar te staan.)

En die inspraak dan? Geen zorgen over maken. In de Van Dale van 1970 kwam dat woord enkel voor als ‘een innerlijke stem’, in de laatste editie werd het ook ‘de gelegenheid om zijn mening of wensen kenbaar te maken, meespreken, maar niet mee beslissen’. Tja.

Misjoe Verleyen