62 kort

64 multiculturele samenleving

71 ontdek

75 boeken: dan sleigh

80 opera: jan fabre

85 column: marc cosyns

Neem weegschaal, meetlat en rekenmachine. Deel uw gewicht (in kilogram) door het kwadraat van uw lengte (in meter). Het resultaat is uw zogenaamde body mass index of BMI. Die hebt u genoteerd? Oké, begin u nu alvast zorgen te maken.

Lees maar.

Het is een tijdbom. Een epidemie. Erger dan aids. Het allerallergrootste gezondheidsprobleem ter wereld. De cijfers zijn ronduit hallucinant, om het zachtjes uit te drukken. En dan te bedenken dat het momenteel eigenlijk nog meevalt. Over een jaar of twintig zullen we pas écht in de problemen komen. Tenzij! Tenzij we nú, meer bepaald onmiddellijk en met de meest extreme hoogdringendheid, alles op alles zetten om de naderende catastrofe alsnog af te wenden.

De kwestie is namelijk deze: we wegen te veel.

U niet?

Dat zou moeten lukken. Met een BMI boven de 25 lijdt u officieel al aan overgewicht, boven de 30 bent u ronduit zwaarlijvig – lees: obees. Over de juiste cijfers bestaat nog geen consensus, maar pakweg veertig procent van de Vlamingen klokt af boven de 25, en ‘steeds meer’ vetverzamelaars onder hen stevenen af op de levensgevaarlijke kaap van 30.

In Amerika is het nog veel erger gesteld, dat spreekt vanzelf. Daar sterven elk jaar 300.000 mensen aan obesitas-gerelateerde aandoeningen: van diabetes tot hart- en vaatziekten. Maar het spook waart ook al door Europa, na een korte tussenlanding in Engeland: daar voorspelde een parlementaire commissie vorige week dat volgens de huidige trends de helft van alle kinderen tegen 2020 zwaarlijvig zou moeten zijn. De commissievoorzitter wist zelfs dat obesitas spoedig tabak zal inhalen als de belangrijkste ‘vroegtijdige doodsoorzaak’.

Zou het?

In zijn pas verschenen boek The obesity myth (www.obesitymyth.com) legt de Amerikaanse jurist en onderzoeksjournalist Paul Campos alle beschikbare Amerikaanse cijfers in de weegschaal van de redelijkheid. Zijn conclusie na vijf jaar intensief speurwerk en talloze interviews met medische en wetenschappelijke experts: ‘Bijna alles wat overheid en media zeggen over gewicht en gewichtscontrole, is ofwel flagrant vertekend ofwel ronduit onwaar.’ Jaarlijks sterven in totaal 2,3 miljoen Amerikanen: 78 procent onder hen doet dat na zijn of haar 65e, en in die leeftijdscategorie bestaat geen statistisch verband tussen doodsoorzaak en body mass index. Blijven over: 500.000 Amerikanen die sterven vóór hun 65e. In het verkeer, aan de gevolgen van drug- of tabakgebruik, door moord of zelfmoord, enzovoort. Een van de experts die Campos aan het woord laat, verwijst het inmiddels wereldwijd geciteerde dodencijfer naar de prullenmand: ‘Denken dat 300.000 van deze sterfgevallen te wijten zijn aan lichaamsvet, is absoluut belachelijk.’

Geen probleem, dus?

Toch wel. Campos ontkent niet, hij relativeert. Er bestaat wel degelijk een verband tussen gewicht en gezondheid. Maar dat wordt systematisch overdreven, terwijl andere, veel grotere risicofactoren worden genegeerd. Vooral arm zijn is geweldig slecht voor de gezondheid.

In afwachting van de vele vetbestrijdingscampagnes waaraan ook wij de komende jaren van overheidswege zullen worden blootgesteld, nog één nakomertje voor Doe de stemtest: armoedebestrijding of met z’n allen op dieet?

Joël De Ceulaer (BMI: 25,88)

In Amerika is het nog veel erger gesteld, dat spreekt vanzelf.