Van 29 december tot 2 januari komen tienduizenden jongeren uit heel Europa naar Brussel in de geest van Taizé. Alles draait er rond vertrouwen.
In 1968 ging ik als student naar Taizé, aangelokt door de rondreis van twee weken als vertaler en gids voor een groep zwarte en blanke Amerikaanse studenten. Mensen die in eigen land nooit met elkaar praatten, vertelden elkaar wat hen bezighield. Het was niet evident in het jaar dat dominee Martin Luther King was doodgeschoten, maar het lukte.
Want Taizé is een fenomeen. Alleen al de geschiedenis. In 1940 komt de 25-jarige protestantse Zwitser Roger Schutz aan in Bourgondië. Hij wil in het afgelegen Taizé een gemeenschap beginnen. In juli 1940 wordt Frankrijk opgedeeld in twee delen: bezet Frankrijk, en het met de na-zi’s collaborerende Vichyregime. Taizé ligt vlak bij de demarcatielijn. Schutz begint met de opvang van onderduikers en Joden. Eind 1942 bezetten de nazi’s ook het Vichydeel. Schutz gaat terug naar Zwitserland. Na de oorlog wordt het huis een opvangplaats voor kinderen die hun ouders in de oorlog verloren. Maar elke zondag komen ook Duitse krijgsgevangenen uit een naburig kamp. Slachtoffers en daders samen? Het kan, dat is de vaste overtuiging.
In 1949 ontstaat rond Schutz de gemeenschap van Taizé, een groep mannen die beslissen samen te leven, in celibaat en zonder veel geld. Alles wat ze bezitten verdienen ze zelf, giften zijn uitgesloten. En de ‘Regel van Taizé’ wordt verschillende keren herschreven, omdat het leven nu eenmaal niet in regels te vatten is. Vandaag zijn er een honderdtal broeders, protestanten en katholieken door elkaar, want godsdienst kan verdelen maar ook vereni-gen.
Eén ding veranderde nooit. Schutz verzette zich tegen het idee dat rond hem en rond Taizé een beweging zou ontstaan, een soort nieuwe kerk. Hij had er nochtans het charisma voor. Als hij uit de Bijbel las, leek het alsof hij de mensen uit de verhalen persoonlijk kende. Zelfs de kinderen die ergens in het gebouw dat dienst doet als kerk aan het spelen waren, kwamen luisteren.
De jongeren blijven er één week kamperen, koken, schoonmaken en praten. De enige regels: op de heuvel blijven en drie keer per dag deelnemen aan de gebedsdiensten. Gebedsdiensten waarbij iedereen gewoon op de grond zit, de ‘kerk’ is een multifunctionele ruimte zonder stoelen. Geen galmende preken, maar een korte lezing uit de Bijbel. En typische Taizégezangen, eenvoudige liedjes die iedereen kan meezingen. En vooral stilte. Bidden is hier herleid tot een festival van de stilte.
Waarom komen die jonge mensen? Sommigen zijn diepgelovig, anderen willen het allemaal eens meemaken. Met een paar duizend jongeren samen zijn, geeft tenslotte een aparte ambiance. Sommigen valt het tegen, anderen zijn enthousiast, ook al zijn logies en het eten heel eenvoudig. Dat kan moeilijk anders als je maar 35 euro voor een hele week betaalt.
Maar één ding is zeker: wie het meemaakte, vergeet het nooit.
De hele idee achter de ontmoetingen in Taizé is dat mensen die elkaar leren kennen elkaar ook leren vertrouwen. Zo ontstond langzaam de ‘pelgrimage van vertrouwen’ met als orgelpunt een grote ontmoeting op het einde van het jaar.
Dit jaar is Brussel de plaats van ontmoeting. Hier geen grootse shows zoals bij de door de paus zo geliefde Jongerendagen. Het programma is dat van Taizé: kleine gespreksgroepen, gemeenschappelijk gebed, workshops. ’s Morgens in de lokale parochies en ’s middags in Brussels Expo. Iedereen is welkom, er zijn geen toegangskaartjes en geen leeftijdsgrens.
INFO: HET VOORBEREIDINGSCENTRUM IN BRUSSEL, http://www.taize.fr/nl, OF DE DICHTSTBIJZIJNDE PAROCHIE.WIE WIL HELPEN, KAN CONTACT OPNEMEN MET VOORBEREIDINGSCENTRUM VOOR DE ONTMOETING, TAIZé-BRUSSEL, LAMBERMONTLAAN 31, 1030 SCHAARBEEK, 02 612 41 30, info@taize-bru.be.
DOOR MISJOE VERLEYEN
