Hoe belangrijk zullen epigenetische mechanismen worden? Tot nader order blijft het onduidelijk.

Onze levensstijl kan beïnvloeden hoe we onze genen doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen. Dat relatief nieuwe genetische inzicht heet epigenetica, omdat het belangrijkste mechanisme waarmee het ingevuld wordt op chemische stoffen op (en niet in) het DNA steunt.

De wetenschap worstelt met de consequenties van dat verhaal. In Cell ventileren onderzoekers de visie dat het mechanisme niet algemeen kan zijn. De oorsprong ervan zou schuilen in chemische stoffen die op het DNA geplakt worden: zo wordt vermeden dat genen die virussen in het genoom van een gastheer hebben achtergelaten, hun destructieve werk kunnen doen.

Toch blijven er indicaties voor ernstige effecten opduiken. In Molecular Psychiatry tonen onderzoekers aan dat een muizenvader traumatische ervaringen via lange RNA-moleculen in zijn zaadcellen rechtstreeks aan zijn kinderen kan doorgeven. En een studie in Biological Psychiatry (ook met muizen) wijst uit dat mannetjes en vrouwtjes angstprikkels anders onthouden. Epigenetische aanpassingen maken dat ze angstherinneringen verschillend opslaan.

Nature Cell Biology waarschuwt voor neveneffecten van geneesmiddelen op basis van epigenetische technieken. De hoop rijst we via epigenetisch ingrijpen kankercellen onder controle zullen kunnen houden. Maar die cellen zijn notoir onvoorspelbaar in het ontwikkelen van weerstand tegen behandelingen: het is niet uitgesloten dat ze later harder zullen toeslaan om epigenetische afweermechanismen te overrulen. En dat is uiteraard niet de bedoeling.