Stamcellen zijn heel resistent tegen beschadigingen van hun DNA.

Volwassen stamcellen zijn verantwoordelijk voor de regeneratie en het herstel van weefsels. Ze vervangen beschadigde of dode cellen. Maar de vraag rijst in welke mate stamcellen zelf, die lange tijd in een weefsel kunnen schuilen voor ze actief worden, gevoelig zijn voor genetische fouten en veroudering.

Stamcelonderzoeker Cédric Blanpain en collega’s van de Université Libre de Bruxelles analyseren in het vakblad Nature Cell Biology de reacties van volwassen haarstamcellen op beschadigingen van hun DNA. Het resultaat was geruststellend: de stamcellen zijn extreem weerstandig tegen mogelijke schadelijke gevolgen van een aanval op hun DNA. Ze geven zich pas na héél lange tijd gewonnen.

De volgende vraag was natuurlijk hoe ze dat doen, en waarom andere cellen niet dezelfde weerstand hebben. Het geheel blijkt terug te voeren tot twee specifieke moleculaire mechanismen. Ten eerste produceren stamcellen een hoge concentratie van een eiwit dat de kans op celdood afremt. En ten tweede zijn ze in staat om schade aan het DNA sneller te herstellen dan andere cellen.

Stamcellen kunnen uiteraard niet permanent weerwerk bieden tegen een veroudering van een lichaam. Daar zijn ze niet voor gemaakt. Tot voor kort functioneerden ze uitsluitend in een context waarin ze niet tegen kanker en veroudering ten strijde moesten, omdat mensen zelden oud werden.

In een commentaarstuk in Nature op een artikel van collega’s in dat andere topvakblad, Science, stelde Blanpain dat verschillende soorten stamcellen instaan voor het permanente onderhoud van de huid en voor de herstellingswerken aan de vele beschadigingen die een huid te verwerken krijgt, en dat het cruciaal is dat er een goede identiteitsbepaling van de betrokken cellen komt.

Er is een eiwit ontdekt dat kan fungeren als signaal voor de aanwezigheid van de gemeenschappelijke voorloper van alle huidstamcellen. Die voorlopers worden, bijvoorbeeld, massaal naar de plaats van een wonde op de huid gestuurd om er mee te helpen bij het herstel.

De huid is uiteraard een belangrijke barrière die het lichaam moet beschermen tegen schadelijke aanvallen van buitenaf. Vele besmettingen gebeuren door microben die binnendringen via wondjes op de huid.

‘Religie vormt een buffer tegen de invloed van pijn. Dat betekent dat de patiënt ondanks de pijn meer tevredenheid over zijn leven aan de dag legt.’

Godsdienstpsychologe Jessie Dezutter van de K.U. Leuven in de samenvatting van haar doctoraat.