Tot grote frustratie van de andere politieke partijen slaagt Steve Stevaert er telkens weer in om net die dingen te zeggen die aanslaan bij Jan Modaal. Alleen jammer dat de uitspraken van de SP.A-voorzitter vaak ook een beetje perfide, om niet te zeggen onwaar zijn. De afgelopen weken kregen we weer twee opmerkelijke voorbeelden van die typische Stevaert-speak.
Zo verkondigde Stevaert in een interview met De Tijd dat migratie hét probleem van de toekomst wordt, veel meer nog dan de vergrijzing. Dat migratie een belangrijk agendapunt is voor politici staat buiten kijf. Maar het is perfide om – zoals Stevaert doet – te suggereren dat we het vergrijzingsprobleem intussen onder controle hebben.
Meteen stak Stevaert daarmee een pluim op de hoed van zijn partijgenoot Johan Vande Lanotte, de federale minister van Begroting die ook de vader is van het Zilverfonds. Naar dat fonds verwijst Stevaert graag om aan te tonen dat we stilaan over genoeg spaarpotjes beschikken om de ergste financiële schokken van de vergrijzing op te vangen. Wat beide socialisten níét zeggen, is dat het Zilverfonds een lege doos is. In het allergunstigste geval kun je aanvoeren dat de Zilverfondsretoriek nuttig is als stok achter de deur om de begrotingsdiscipline er enigszins in te houden. Maar als Vande Lanotte, zoals hij enige tijd geleden op televisie deed, staat te zwaaien met bankafschriften waaruit moet blijken dat er op de rekening van het Zilverfonds honderden miljoenen euro staan, dan houdt hij de kijker gewoon voor de mal.
Een andere opvallende zomeruitspraak van Steve Stevaert ging over zijn gratisbeleid. De SP.A-voorzitter vond het merkwaardig dat net degenen die zijn gratisbeleid aanvallen er blijkbaar geen graten in zien dat personeelsleden weer gratis moeten gaan werken. Hij verwees daarmee naar de discussie over de herinvoering van de 40-urige werkweek zonder loonaanpassing.
Jammer genoeg was ook dit weer een staaltje van Stevaerts perfiditeit. Wie in plaats van 38 uur weer 40 uur aan de slag zou gaan zonder loonaanpassing, werkt geen twee uur voor niets, integendeel. Als de werknemer op die manier zijn job kan behouden en als de werkgever daardoor weer investeringsmogelijkheden in België ziet, zijn die twee extra gewerkte en niet betaalde uren een lucratieve tijdbesteding. De discussie over de 40-urige werkweek is overigens een uitvloeisel van dat eeuwig weerkerende probleem in België: de te hoge loonkosten.
Steve Stevaert zou moeten beseffen dat de antipolitiek in de maatschappij vooral gevoed wordt door het ongenoegen dat traditionele politici opwekken. En die ontevredenheid neemt vooral toe als de burgers allerlei mooi klinkende uitspraken te horen krijgen die achteraf onwaar blijken te zijn.
Johan Van Overtveldt
