In ‘Vrouwen houden van seks’ (Knack nr. 8) krijgen we weer heel de evolutie- en neurobiologische ‘uitleg’ over het geslachtsverschil voorgeschoteld. Simplistische extrapolaties vanuit de veronderstelde way of life van min of meer aapachtige voorouders zijn daarbij de regel. Zwaaiend met ‘zichtbare’ (neuro-imaging) bewijzen worden en passant de meest complexe menselijke fenomenen ‘verklaard’. Statistische stereotypieën (over bijvoorbeeld orgasme en coïtusfrequentie) worden in het leven geroepen dat het een (niet altijd lieve) lust is. Wee dan de vrouw die níét van Venus komt en de man die géén kaart kan lezen. Vanuit de kliniek van het psychoseksuele dan ook volgende bedenkingen.
Voor dieren zijn seks en voortplanting een instinctief geprogrammeerde behoefte. Binnen de soort ontrolt zich een mechaniekje van paringsdans tot (heteroseksuele) coïtus. Niet zo voor de mens die zijn seksuele verhouding spiegelt aan die van de Ander (film, boeken, media, buren, ouders…) en/of zelf uitvindt. Niet zo voor de mens wiens psychoseksuele leven niet alleen gemodelleerd wordt door de biologie van het instinct, doch ook en vooral door (symbolische) complexen. Niet zo voor de mens die het kan doen met dieren, planten en lijken, die zoent, beft en pijpt, die gekleed in latex of string, gewapend met aardbei of zweepje lust en genot zoekt tot hij er (bijvoorbeeld als gevolg van wurgseks) aan sterft. Niet zo voor de mens die dus gedenatureerd is, fundamenteel onaangepast, wiens seksualiteit een raadselachtige, altijd particuliere en onuitroeibaar perverse cocktail is van liefde en porno.
Dé hedendaagse mythe is het Masters en Johnson-koppel dat krampachtig en met wisselend succes tracht samen klaar te komen. Natuurlijk zijn er onoverbrugbare geslachtsverschillen. Naast het noodlot van de anatomie: biologische, psychologische en vele andere. De man schiet tekort en de vrouw wil meer. In de maskerade van de verleiding zijn man en vrouw voor elkaar prins en Ma Dame. In het beste geval versluiert de liefde een duister duet tussen een kikker en een genotmiddel. Door taal en cultuur wordt de natuurlijke onmiddellijkheid van het rechttoe rechtaan doorbroken. Resultaat is de condition humaine: een spleen, soms wel, soms niet pour rire…
Mark Kinet, hoofdgeneesheer Psychiatrisch Ziekenhuis Pittem, voorzitter Vlaamse Vereniging voor Psy
