In ‘De zaak-Rennenberg’ (Knack nr. 21) zet Jan Braet alles mooi op een rijtje, maar als lezer en inwoner van Antwerpen blijf je wel met een pak vragen zitten. Onbegrijpelijk hoe het stadsbestuur arrest na arrest naast zich neerlegde. De Raad van State is klaarblijkelijk het op één na hoogste orgaan van het land. Hoe ernstig was schepen Van Peel toen hij sprak over een spreekrecht voor ambtenaren? Klokkenluiders zijn blijkbaar nog steeds niet welkom en krijgen evenveel steun als aangeschoten wild.

In het artikel was sprake van een zogenaamde zwarte kas. Het overgeërfde systeem, op zich misschien laakbaar, werd echter aangewend toen de voorgeschreven administratieve weg inefficiënt bleek. Wellicht had men dit geld moeten laten verbranden, zoals een minister al eens voordeed. Maar als de Stadsbibliotheek in een vzw ‘musea en erfgoed’ terechtkomt, levert dit volgens het artikel een ‘financieel soepeler’ werking op. Hier heet dit geen ‘zwarte kas’, het resultaat is wel hetzelfde.

De regels en structuur van ‘De Stad’ zijn blijkbaar te strak – bepaalde regels dan toch; die van onkostennota’s bijvoorbeeld, waren dat dan duidelijk weer niet – en staan een ‘modern’ bestuur in de weg. Dus kiest men zijwegen via vzw’s om ambtenaren sneller aan te stellen en hun inkomen ‘hoger in te kunnen schalen’.

Uit bovenstaande cijfers blijkt dat de Belgische gemiddelden weinig of niets zeggen en dat er een hemelsbreed verschil bestaat tussen de arbeidsmarkt in het noorden en in het zuiden. Bovendien zal het arbeidsaanbod in Vlaanderen om demografische redenen minder sterk toenemen dan in de rest van het land. Rekening houdend met die verschillen, is de voorstelling van één arbeidsmarktbeleid absurd.

De hoge werkloosheids- en lage werkgelegenheidsgraad in Wallonië leidde tot een hoge afhankelijkheid van sociale uitkeringen en een beperkte basis voor de fiscale en parafiscale heffingen. De Waalse uitkeringsafhankelijkheid – de verhouding van het aantal uitkeringstrekkers ten overstaan van het aantal werkenden- is 1/3 hoger dan in Vlaanderen.

Als we de loonwig – lees: belastingen – willen verlagen en de sociale zekerheid financieel gezond willen houden, dan moet het Waalse probleem worden aangepakt.

De transfers in de sociale zekerheid kunnen worden beschouwd als een bijkomende belasting op Vlaamse arbeid. Als solidariteit niet mag stoppen aan de taalgrens, dan kan zelfverantwoordelijkheid daar ook niet stoppen. Het ene en het andere gaan samen. Hoewel Frank Vandenbroucke de enige minister is die al eens afstand durft te nemen van het paarse populisme, fietst ook hij om de Waalse ziekte heen.

Francis Vissers, Hoboken.