De Groene Belg
Een van de laatste e-mails die hij verstuurde, op dinsdagmiddag 7 april, luidde: ‘Hopen nu maar op reacties. Harde en minder harde. Ludo.’ Het was een bericht voor Jan-Pieter Everaerts, uitgever van het dagelijkse e-zine De Groene Belg, waarvoor Ludo Dierickx in wat zijn laatste essay moet zijn geweest de relaties tussen Vlamingen en Franstaligen, en tussen Vlamingen en moslims, onder de loep nam. Daarin staat onder meer: ‘Voor de leiders van de fronten, vaak gesteund door de media, volstaat het te stellen welke de toegevingen zijn die de anderen moeten doen. (…) De oplossing wordt eenzijdig van de andere partij verwacht. De Vlaamse regering moet de drie burgemeesters benoemen en de Franstaligen moeten zich neerleggen bij de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. (…) Men heeft het over onontbeerlijke toegevingen, niet over de aard van het probleem, niet over de vraag of het oplosbaar is, niet over de vraag of het conflict kan ontaarden en het woordgeweld kan omslaan in fysiek geweld.’
Begin de jaren tachtig, toen Agalev nog een partij was die vond dat een partij zoals Agalev geen gezichten mocht hebben, was Ludo Dierickx het gezicht van Agalev. Hij was als een van de eerste groene volksvertegenwoordigers in 1981 het parlement binnengefietst – létterlijk – en zou tot 1988 in de Kamer blijven, waarna hij nog zeven jaar senator was. De overstap naar het Europees Parlement die hij daarna ambieerde, werd hem door de partij niet gegund. Eind jaren negentig stak Dierickx over naar de Socialistische Partij, maar in 2003 keerde hij terug naar het groene nest.
Dierickx, die deze maand zijn vijftigste huwelijksjubileum gevierd zou hebben met oud-televisiepresentatrice Eva Maria, heeft bij ons het ecologisme op de kaart helpen zetten als een aparte ideologische stroming. Die was voor hem fundamenteel onverzoenbaar met nationalisme, ‘een vorm van collectief egoïsme’. Dierickx wilde dat de mensheid stappen zette in de richting van het wereldburgerschap – de uitbouw van de Verenigde Staten van Europa was een noodzakelijke eerste stap. Europa was voor hem zo belangrijk dat hij begin de jaren negentig het Verdrag van Maastricht mee goedkeurde. Dat werd hem door de eigen partij zeer kwalijk genomen. Hij deed een laatste keer van zich spreken toen hij het bij de voorzittersverkiezingen van Groen! in 2007 opnam tegen Mieke Vogels en Bart Staes.
In 1998 was hij een van de stichters van de belgicistische beweging B-Plus. Over het verlangen naar een verdere staatshervorming zei hij ooit, toen partijen nog andere namen hadden : ‘Als het Vlaams Blok zich desolidariseert van de migranten zijn sociaal voelenden waarneembaar verontwaardigd en terecht. Als het Vlaams Blok, de Volksunie en de PVV de splitsing vragen van de sociale zekerheid, waardoor de Vlamingen niet meer solidair moeten zijn met de zwakkeren, zieken en werklozen in het Waalse landsgedeelte, zijn velen niet opgemerkt boos.’ Sinds woensdagochtend 8 april, toen zijn hart het begaf in het Antwerpse Middelheimziekenhuis, klinkt in Vlaanderen een dissidente stem minder.
Joël De Ceulaer
