Mia De Schamphelaere is getrouwd! Een tijdje geleden al, in alle stilte. Zeg maar, stiekem. Het stond vermeld in een half zinnetje in een nevenrubriekje van het randnieuws uit de Wetstraat. Met wie, stond er niet bij. Wij nemen aan met onze collega Walter Clippeleyr van Het Volk. Hoewel dat voor Walter de vierde of de vijfde keer zou zijn. Men is geneigd te denken: die man heeft zijn les geleerd. Nee dus.
Mia Clippeleyr De Schampheleyr. Het mag ons eigenlijk niet verwonderen. Mia is een vrouw… momentje, want dit wordt weer delicaat, een oefening in diplomatiek woordgebruik… een vrouw die ter wille van haar politieke engagement haar seksualiteit lange tijd heeft onderdrukt. Voilà, zo is het mooi geformuleerd. Nee wacht, een kleine verbetering nog: haar seksualiteit té lange tijd heeft onderdrukt. Tot iets voorbij haar veertigste. Maar je zult het altijd zien: ineens barst dat dan toch los, en dan is het met de kracht van een waterstofbom.
Zo ook bij Mia. De ontploffing vond plaats toen Walter Pauli, nota bene in dienst van Knack, voor een gesprek over normen en waarden naar Edegem was afgezakt. We hebben het meermaals beschreven: Mia verloor plots zichzelf en boog bij het inschenken van een kopje thee – met opzet of per abuis, wie durft het te zeggen – veel dieper dan, gezien het geringe incasseringsvermogen van Walter, verstandig was. Wij hebben het beeld van de Grand Canyon al opgeroepen, en dat zal er niet ver naast zijn geweest. Al halen wij onze informatie terzake uit de tweede hand.
Pauli keerde totaal van slag terug naar de redactie. Walter werd al wild als er in onze kantoren dames binnentraden, die twee winterjassen boven elkaar hadden dichtgeknoopt. Dan kunt u zich inbeelden wat voor effect Mia’s geste op hem had. Het stuk dat hij over hun ontmoeting schreef, was misschien literair-technisch geen zuivere pornografie, maar het ging toch een heel eind in die richting. En was derhalve minder geschikt voor Knack. De dag nadien vertelde Rik Van Cauwelaert kort en krachtig waar het op stond: aangezien Walter onmiskenbaar meer tot de bokken dan tot de geiten behoorde, was het het beste dat hij terugkeerde naar waar hij vandaan kwam, de redactie van De Morgen.
Daar schrok Walter toch wat van. Hij meed Mia, trouwde Ria, en stichtte een gelukkig en kroostrijk gezin. De Schamphelaere zelf liet het niet aan haar hart komen. Laat staan aan wat daar omheen ligt. Ze begon zich gewaagder en gewaagder te kleden; nam een styliste in dienst, die een waar wonder verrichtte; en volgde lessen bij de dictielerares van Birgit Van Mol. In minder dan geen tijd beheerste ze het voor een bepaald type mannen zo sexy klinkende half-huig-erretje.
Op een middag rinkelde de telefoon bij Het Volk. ‘Hallo, sprrreek ik met rrredacteurrr Walterrr Clippeleyrrr?’ Verder moest ze niet gaan, Walter II was een vogel voor de kat.
Toen wij dat lang geleden in Kwaad Bloed schreven, hing nog dezelfde ochtend Freddy Willockx aan de telefoon. Clippeleyr is namelijk van Sint-Niklaas. ‘Maar enfin, wat schrijft ge nu? Ik ken Walter al vijfendertig jaar. Een grotere dandy loopt er in heel Sint-Niklaas niet rond. En hij zou met die pruim van een De Schamphelaere…? Die zich elke dag wast in wijwater? Onmogelijk. Zo ver hebt ge er nog nooit naast gezeten.’
Drie dagen nadien, ’s avonds laat, weer Freddy Willockx aan de lijn. ‘Wilt ge nu wat weten? Ik stap hier op de Markt met mijn vrouw een restaurant binnen, en wie zitten daar? Walter en Mia! Ik ben van het verschieten bijna in het aquarium gevallen. Ge hebt dus toch gelijk. Hoe is het mogelijk? De Walter!’
Behoudens een ultieme personeelswissel gaan wij er dus van uit dat Mia met Walter II getrouwd is. Wat de jaloezie bij Walter I zeker niet verminderd heeft. Integendeel: de oude passie laaide op. Pauli werd ook in de omgang bokkig, kwam elke dag in aanvaring met hoofdredacteur Rudy Collier, en begon standpunten in te nemen, die hij vroeger met vuur zou hebben bestreden.
Walter trok naar de Ronde van Frankrijk, viel daar alle hostessen en podium-missen lastig, en schreef op een dag de halve voorpagina van De Morgen vol met een lyrische hommage aan het kontje van Robbie McEwen. Dat in die strakke, witte rennersbroek zo onweerstaanbaar was. Althans voor Walter. Die ei zo na uit de karavaan werd gezwierd, toen hij na een uitputtende bergetappe Miss France achter een mobilhome trok.
Wat wij eigenlijk wilden vertellen, is dat hij sinds kort een nieuwe rubriek heeft: ‘Pauli’s Pen’. Die twee woorden worden onder elkaar geschreven, zodat flauwe grappenmakers de ‘i’ en de ‘s’ wel eens één regel willen laten zakken. En zo dichter bij de waarheid komen. ‘Walter is’, zo lezen wij in een begeleidend profiel, ‘een universele journalist, gestuwd door zijn zeer brede, maar diepgaande interesse, van wielrennen over pausen en koninginnen tot politiek van vroeger en nu.’
Volgens Pauli’s Pen zal het na de verkiezingen zo gaan: Frank Vandenbroucke wordt Vlaams minister van Welzijn, Mia De Vits federaal minister van Werk, Bruno Tobback federaal minister van Mobiliteit, en Bert den Bleiter krijgt Cultuur terug. Of iets anders waar hij geen kwaad kan doen. Steve Stevaert heeft dat allemaal lang van tevoren uitgekiend, nog vóór hij De Vits kon overtuigen om zijn probleem met de Europese lijst op te lossen.
U kunt deze week zelf controleren of het klopt. Walter troost zich met de gedachte dat in zijn scenario toch minstens één Mia minister wordt. En dat die andere haar plan trekt, met hare Cluppeleyr.
Koen Meulenaere
