Hierbij enkele reacties op het vraaggesprek met Paul Doevenspeck (‘Het laatste plan van Hugo Schiltz’, Knack nr. 43)
1. Het Diksmuide-Memoriaal en het IJzerbedevaartgebeuren hebben een Nationaal-Vlaamse, specifieke opdracht met internationale vredesdraagwijdte. Met het unieke museum en het vernieuwde jaarprogramma – op jaarbasis goed voor ’n 100.000 tal bezoekers/deelnemers – vult het die opdracht zéér goed in. Specifieke partijpolitieke overwegingen – hoe goed bedoeld ook – horen er niet thuis.
2. Voor de Vlaamse frontvorming, die noodzakelijk is, dient het Vlaams Parlement. En het vervult die rol. De tijd dat we in Vlaanderen om de haverklap ergens en voor iets (onmachtig) moesten betogen, is voorbij.
3. De denkoefening met het Vlaams Belang die de heer Doevenspeck beschrijft, had en heeft niets te maken met ‘plannen’ of met ‘moed’. Maar wel met het feit dat deze partij zich salonfähig wil maken en niet homogeen is. Ze is beheerst door enkelen die het antivreemdelingenstandpunt blijven ‘melken’ omdat dit nu eenmaal electoraal renderend is. Maar Vlaanderen is daar niet mee gebaat…
4. Contacten – dat Hugo Schiltz niet (meer) met N-VA’ers zoals Bart De Wever of Geert Bourgeois (maar wel met Gerolf Annemans) nagedacht en overlegd zou kunnen hebben, is natuurlijk cafépraat. Hugo Schiltz bleef steeds een ‘realpolitik’ voeren ten dienste van de Vlaamse ontvoogding – sedert ’70-’71 rekening houdend met de dubbel vergrendelde grondwet. Ter vergelijking: waar is de tijd dat hij in Vlaanderen ‘beschuldigd’ werd van zijn goede contacten met PS’ers?
5. Hugo Schiltz geen ideoloog? In die zin heeft de heer Paul Doevenspeck gelijk dat Hugo Schiltz meer een filosoof was (met een enorm praktisch relativeringsvermogen) dan een ideoloog. Daarbij een retorische vraag. Wat had ten gronde het NSJV of het VMO met onze ideologie te maken? De heer Bob Maes heeft na eenparig advies van het VU-partijbestuur destijds de banden met het VMO verbroken. (De heer Wim Maes was toen al overleden). De onfrisse cowboypraktijken van die groep met niet alleen de nationale en (opgeklopte) internationale schade voor de Vlaamse Beweging waren enorm en blijven tot op heden nog nazinderen. De hoog oplopende schadekosten van sommige ‘raids’ werden in vele gevallen naar de VU-kas doorgeschoven. Vergeet ook dat niet! De heer Paul Doevenspeck schijnt te vergeten dat na de parlementaire doorbraak van de VU ook heel wat veranderde in het beleid Binnenlandse Zaken en haar veiligheidsdiensten…
6. VU, de repressie enz… Laat ons nooit vergeten dat naast de VU-acties m.b.t. het wegwerken van de socia- le discriminatie, gegroeid uit de repressie, van in den beginne het uitdragen van het zelfbestuur-door-federalisme hét VU-thema geweest is. En succesvol. De wervende kracht van het federalisme, ingezet door de stichter Frans van der Elst die steeds verre bleef én van een autoritair partijsysteem én van links-rechts geïdeologiseer, blijft de grote vernieuwende waarde van dit verbond-van-spontane moed . De VU bleef een programmapartij met een reeks enorm vernieuwende partijcongressen (bv. in 1969 het leefmiddenthema). Wie in een klassieke verdachtmakingsstijl daar een links-rechtsetiket op plakt, handelt én intellectueel én sociologisch fout. Dat bewijzen ook de buitenlandse voorbeelden.
Willy Kuijpers, burgemeester van Herent
