JA

‘Paritaire democratie betekent dat de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in onze samenleving geen abstract idee blijft, maar effectief weerspiegeld wordt in het politieke beleid. In Vlaanderen leven ongeveer evenveel mannen als vrouwen, dus is het logisch dat we samen bepalen hoe het beleid in onze regio eruitziet. Ik besef dat niet iedereen dit vanzelfsprekend vindt, omdat in onze democratie niet iedere groep uit de samenleving evenredig vertegenwoordigd is in het parlement. Er zou bijvoorbeeld ook gesleuteld kunnen worden aan het aantal allochtonen.

Maar, ik vind de tijd nu rijp om de vrouwelijke vertegenwoordiging als prioriteit op de politieke agenda te plaatsen. Omdat vrouwen in het parlement nieuwe impulsen kunnen geven, vanuit andere perspectieven en ervaringen, en eenvoudigweg omdat gelijke vertegenwoordiging een fundamenteel recht is.

Of de quotawet dan niets veranderd heeft? Jawel, maar de impact is nog te klein. De quotawet belooft op papier meer dan ze in realiteit waarmaakt. Ze houdt te weinig rekening met de lijstvolgorde om echte pariteit te kunnen opleggen. De helft van de kandidaten op de lijst moet een vrouw zijn, maar over de plaats op de lijst wordt niets gezegd. Behalve dat bij de eerste drie op de lijst ten hoogste twee personen van hetzelfde geslacht mogen zijn. Om echt iets te veranderen, moeten de partijen nog te veel goodwill aan de dag leggen.

Daarom moeten we de gelijkheid blijven afdwingen via wettelijke verplichtingen. Ik vind niet dat onze opgelegde pariteit de vrijheid van de partij of de kiezer in het gedrang brengt. Uiteindelijk beslist de partij toch zelf, op basis van eigen criteria, wie er op de lijst komt en ook de kiezer is niet verplicht op de vrouwelijke kandidaat te stemmen.’

NEE

‘Het systeem van de paritaire democratie is gevaarlijk. Ik noem het “seksuele apartheid” en vergelijk het met het vroegere apartheidsdenken in Zuid-Afrika. Mensen krijgen buiten hun wil een identiteit opgeplakt, in dit geval die van vrouw, en hun politieke rechten hangen daarvan af. Is een jonge vrouw uit Marokko die in België woont, in dit systeem een lid van de groep vrouwen, of migranten? Bij de politieke besluitvorming moet het toch vooral gaan om de ideeën die je wilt verwezenlijken, en niet om het feit dat je een vrouw bent.

Dit raakt het wezen van de democratie. Is de politieke vrijheid niet nét de vrijheid van de burgers om zelf te bepalen wie ze willen zijn en hoe ze in het politieke leven willen fungeren? Als staatsburger wil ik niet op mijn vrouw-zijn worden aangesproken, laat staan op enige andere, zogenaamde identiteit. Als je deze lijn doortrekt en vindt dat er dan ook een bepaald aantal allochtonen in het Vlaams parlement moet zetelen, dan hang je een corporatistische denkwijze aan. De maatschappij is dan een organisch geheel, samengesteld uit vaste delen of standen, en het parlement weerspiegelt dit. Dat is geen democratie.

De aanwezigheid van vrouwen in het parlement kan bovendien niet beargumenteerd worden met het bieden van een “meerwaarde” of een “ander perspectief”. Die “wezenlijke” verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke politici zijn onzin. Mannelijke en vrouwelijke politici functioneren niet complementair.

Versta me niet verkeerd, ik vind het wel jammer dat in Vlaanderen nog steeds weinig vrouwen aan de politiek zullen deelnemen. Maar ik vind de motivatie en de verplichting van de paritaire democratie fout. Het is niet de taak van de staat om de politieke partijen voor te schrijven welke mensen zij op hun kieslijsten moeten zetten. Zoiets druist in tegen de vrijheid van de kiezer en van de partij.’

Opgetekend door Emilie Lachaert

‘De quotawet belooft meer op papier dan ze in realiteit waarmaakt.’

‘Ik noem het systeem van de paritaire democratie “seksuele apartheid”.’