Leopold (89), de vader van Walter Vleugels, deelde meer dan 10.000 euro uit aan buren en verre familieleden.
‘Vroeger had mijn vader een vriendin, maar hun relatie verwaterde toen ze naar een bejaardentehuis vertrok. Wellicht begon hij zich toen al eenzaam te voelen. Mij begon in die periode vooral op te vallen dat hij altijd veel geld op zak had. Bij de bakker zag ik hoe hij de verkoopster een briefje van 100 euro liet zien en vroeg of dat genoeg was voor zijn brood. Niet dat mijn vader dement werd of zo. Hij was nog erg bij de pinken, maar wel oud. Pas na lang aandringen biechtte hij op dat hij geregeld geld weggaf aan mensen uit de wijk. Niet alleen ging hij elke zaterdag en zondag koffiekoeken en taartjes kopen voor een paar dames uit de buurt, een van hen had bij de bakker ook een lopende rekening geopend die hij betaalde. Soms voor wel 30 euro per week. Die buurvrouw vroeg hem ook geregeld om haar boodschappen te betalen. Daar had ze recht op, vond ze, omdat hij meer pensioen kreeg dan zij. Een andere buur vond het dan weer heel normaal dat mijn vader een auto voor hem kocht. De afspraak was dat die man hem overal heen zou brengen, want mijn vader is niet goed te been en kan zelf niet met de auto rijden. Maar voor elk ritje naar het koor, nog geen 10 kilometer verderop, rekende die zogenaamde vriend nog eens 50 euro aan. Pa klaagde weleens over al die hebberigheid, maar meestal was hij heel blij met het gezelschap.
Een paar jaar geleden begon hij geregeld bezoek te krijgen van een ver familielid. Vaak nam hij haar, op zijn kosten, mee uit eten. Op zich zag ik daar geen graten in, want ik was blij dat hij dan niet alleen was. Tot bleek dat ze geld van hem eiste. Hij had haar al 1000 euro gegeven en ze eiste nog eens 7000 euro: ze vond het maar fair dat hij de helft van haar nieuwe gebit zou betalen. Ze zei ook dat hij niet naar mij moest luisteren omdat ik alleen maar mijn erfenis wou veiligstellen. Onzin natuurlijk. Het ging me niet om mijn erfenis, maar om het feit dat hij amper genoeg overhield voor zichzelf. Pa is geen rijke man. Hij had een klein beetje spaargeld en krijgt elke maand 1200 euro pensioen. Omdat hij een eigen huisje heeft en niet veel geld aan zichzelf besteedt, kon hij daar vroeger veel mee doen. Maar gaandeweg werd hij hulpbehoevender en had hij meer betaalde zorg nodig. Toch bleef hij geld uitdelen. Ik denk dat hij zo in de loop der jaren wel 10.000 euro heeft weggegeven. Minstens.
Ondertussen heeft hij me volmacht gegeven op zijn bankrekeningen en beheer ik zijn geldzaken. Ik heb de loketbediende bij de bank gevraagd om hem niet meer dan 200 of 300 euro per keer mee te geven. Toch ging het onlangs weer mis. Een vriend praatte op hem in: hij had geld nodig voor de tandarts. Dus trok mijn vader met hem naar de bank en haalde er 800 euro af – dat lukte omdat er iemand anders aan het loket zat dan gewoonlijk. Toen ik het ontdekte, had hij gelukkig nog niet alles weggegeven.
Het blijft natuurlijk erg dubbel allemaal. Aan de ene kant heeft pa graag dat ik zijn geldzaken doe, maar aan de andere kant wil hij het gevoel blijven hebben dat het nog echt van hem is. Wellicht is het daarom dat hij soms zo veel uitgeeft. Al heeft hij daar minder behoefte aan sinds hij door de week naar een dagverblijf gaat. Daar heeft hij gezelschap en dus voelt hij zich minder eenzaam. Wel blijft hij zich afvragen waarom zijn vriend en de dames uit de wijk nooit meer langskomen.’
‘Pa klaagde weleens over al die hebberigheid, maar meestal was hij heel blij met het gezelschap.’
