Spirit is in een identiteitscrisis terechtgekomen.
‘Spirit leeft boven zijn electorale stand’, aldus het openhartige oordeel van de ‘links-progressieve’ minister van Cultuur, Jeugd en Sport Bert Anciaux. Zijn partij heeft bij de jongste twee parlementsverkiezingen door het kartel met de SP.A inderdaad helemaal niet slecht geboerd. Maar tegenover één minister, één staatssecretaris en zestien parlementsleden staat ook dat slechts drie onder hen erin geslaagd zijn om op eigen kracht een mandaat bij de kiezers los te peuteren.
In mei 2003 kon de paarse splinter van de geëxplodeerde VU maximaal profiteren van een heuse campagnehype. Toen sloeg het slimme marketingverhaal over een progressief kartel nog aan omdat SP.A-voorzitter Steve Stevaert er de allerbeste verkoper van was. In juni van dit jaar was ‘de emotionaliteit rond dat kartel’ echter bijna verdwenen, dixit ex-voorzitster en staatssecretaris Els Van Weert, en meteen zakte Spirit electoraal door het ijs.
Het uitzweten van die terugval is volop bezig. Bij de Vlaamse socialisten zijn er velen die knarsetandend de verkiezingsuitslagen analyseren. Voor hen zijn de grenzen van de vrijgevigheid van hun voorzitter om opvolgers van Spirit een parlementszetel te bezorgen, duidelijk bereikt. Maar ook bij Spirit zelf komt men bijna drie jaar na de oprichting tot het inzicht dat de partij weliswaar een interessante springplank naar politieke mandaten is geweest, maar voorts niet meer blijkt te zijn dan een kiesvereniging met een erg klein draagvlak ‘bij de mensen’. Nog straffer is de bekentenis van kamerlid en ex-woordvoerder van Spirit Koen T’Sijen dat ‘ons politiek project verzuipt in de vaagheid’. Of in gewone mensentaal: de ‘ideeënpartij’ Spirit verkocht tot nu toe veel gebakken lucht.
De uitweg voor Spirit heet nu ‘een uniek project met een links-liberale ideologie’ te zijn, terwijl onder meer Sven Gatz en Patrik Vankrunkelsven (toen Spirit, nu VLD) daar destijds geen gehoor voor vonden. Tegelijk mogen ze het bij Spirit al in hun oren knopen dat hun enige echte uithangbord Bert Anciaux een hoogstpersoonlijke en nog uniekere invulling ‘links van het links-liberalisme’ aan dat project zal geven. Een ‘duidelijk verhaal’?
In één adem warmt Anciaux trouwens ook voor de zoveelste keer graag het idee van Maurits Coppieters over het samengaan van SP.A, Spirit, Groen! en het ACW in ‘één progressieve partij’ op. Een kniesoor die erom maalt dat de groenen en zeker de christelijke arbeidersbeweging als middenveldorganisatie daar in de verste verte niet aan denken. Misschien kunnen Anciaux en zijn kompanen van Spirit meer doen met een andere wijze raad van hun communicatiespecialist T’Sijen: ‘We moeten ophouden met het geleuter.’
Patrick MartensSpirit is een kiesvereniging met een erg klein draagvlak ‘bij de mensen’.
Patrick Martens
