Anderhalf jaar na de federale verkiezingen kibbelen Vlaamse en Franstalige toppolitici alleen nog over wie mee mag spelen.
Er lagen wat meer punaises op het parcours dan vorig jaar. Dat wel. Verder wees niets tijdens de 28e editie van de Gordel op de radicalisering van de Vlaamse publieke opinie, waar vooral CD&V’ers dezer dagen zo graag naar verwijzen. Met twintigduizend Gordelaars minder dan in 2007 was er afgelopen zondag geen sprake van een communautair statement. Integendeel. Zelfs de Franstalige burgemeesters uit de Rand werden de gordijnen niet ingejaagd. Allemaal de schuld van de regen, beweren overtuigde Vlamingen. Al zullen ook moedeloosheid en gewenning er wel voor iets tussenzitten.
Want wie loopt nu nog warm voor een communautair overleg dat de laatste week meer en meer op gekibbel op de speelplaats van een doorsnee-lagere school is gaan lijken? Kris Peeters (CD&V), die sinds het begrip ‘dialoog van gemeenschap tot gemeenschap’ werd gelanceerd niet kon wachten om het laken naar zich toe te trekken, wil dat de Vlaamse regering aan de onderhandelingstafel aanschuift in plaats van premier Yves Leterme (CD&V) en de Vlaamse partijvoorzitters. Maar als ook aan de overkant van de taalgrens alleen de regeringen van het Waals Gewest en de Franse Gemeenschap meedoen, valt de MR buiten de boot. Daar heeft Peeters een oplossing voor bedacht: de federale ministers van Institutionele Hervormingen, Didier Reynders (MR) en Jo Vandeurzen (CD&V), worden ook uitgenodigd. Maar dat is dan weer buiten het ego van Reynders gerekend. ‘Als Leterme niet komt, dan ik ook niet’, reageerde hij meteen. Daarop liet Peeters grijnzend weten dat het voor hem geen optie is om Leterme weer aan de onderhandelingstafel te brengen. Met andere woorden: dan blijft Reynders maar gewoon thuis. Daarna was het hek helemaal van de dam en lieten Vlaamse en Waalse politici van alle mogelijke strekkingen hun licht over de zaak schijnen. De Vlamingen vinden het niet kunnen dat de Franstaligen hen vertellen wie ze naar de onderhandelingen mogen sturen, en vice versa.
Anderhalf jaar na de federale verkiezingen maken Vlamingen en Franstaligen geen ruzie meer over de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde noch over de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid of fiscale autonomie. Nee, ze kibbelen over wie mag meespelen. En de hoofdrolspelers van de Belgische politiek doen nog alsof dat een halszaak is ook. Meer nog: ze lijken echt te geloven dat ze een uiterst belangwekkende discussie aan het voeren zijn. Ondertussen is er in het parlement nog niet gestemd over het eerste pakket van de staatshervorming, en is er nog niet eens een voorontwerp van het tweede pakket. Maar daar hebben ze op dit moment geen tijd voor in de Wetstraat.
door Ann Peuteman
