– Ludovic Caenepeel werd vorig jaar de buddy van een Syrische vluchteling.
‘Dag na dag zag ik televisiebeelden van vluchtelingen die elkaar verdrongen om Europa binnen te raken. Ik voelde me haast moreel verplicht om te helpen. Dus meldde ik me bij het OCMW van Kortrijk dat net een buddyproject voor vluchtelingen had opgezet. Na een week kreeg ik al telefoon. Ze hadden een match voor me: Omar, een jongen van twintig uit Syrië. Omdat ik niet kon wachten om hem te ontmoeten, stuurde ik hem met behulp van Google Translate een Arabische sms.
In het begin konden we niet goed communiceren doordat Omar amper Engels sprak. Toch schoten we meteen goed op en spraken we af om elkaar elke week te zien. Meer zou voor mij niet haalbaar zijn, want ik werk acht uur per dag als grafisch ontwerper, ik speel in een muziekgroep en ik heb ook veel vrienden. Omar heeft daar altijd begrip voor gehad. Al weet ik dat hij die eerste maanden heel eenzaam was. Logisch: hij kende hier verder niemand en sprak onze taal niet. Vandaar dat hij altijd zo naar onze afspraken uitkeek. Dan gingen we samen iets drinken, of nam ik hem mee als ik met vrienden afsprak of naar een feestje ging. Ook op praktisch vlak probeerde ik hem een beetje bij te staan. Ik hielp hem bijvoorbeeld om officiële documenten te begrijpen en legde hem uit waar hij een betaalbare winterjas kon kopen.
Soms vroeg hij me om hem ergens bij te helpen, maar altijd op zo’n manier dat ik makkelijk kon weigeren. Zoals die keer dat hij wou dat ik zijn vriendin, die vanuit Syrië naar België op weg was, in Duitsland ging ophalen. Niet alleen was dat praktisch niet haalbaar, ik twijfelde ook of het wel legaal was om een vluchteling door Europa te vervoeren. Ook daar had Omar begrip voor.
Omdat het allemaal zo vlot liep, heb ik het OCMW het voorbije jaar eigenlijk nooit om hulp hoeven te vragen. Wel heb ik Omars maatschappelijk assistente een paar keer van iets op de hoogte gebracht. Toen zijn vriendin werd opgepakt op de terugweg van een bezoek aan haar familie in Duitsland, bijvoorbeeld.
Ondertussen zijn Omar en zijn vriendin erkend als politiek vluchteling en zijn ze van Kortrijk naar Menen verhuisd. Ze spreken steeds beter Nederlands, proberen hun huis zo gezellig mogelijk in te richten en verwachten binnenkort een kindje. Veel vrienden hebben ze nog niet, maar verder gaat het echt wel goed met hen. Ik zie Omar nog altijd elke week en dan gaan we autorijden, want ik help hem met de voorbereiding van zijn rijexamen. En natuurlijk geef ik hem soms nog advies, maar dat is vooral omdat ik ouder ben dan hij. Soms moet ik zijn jeugdige enthousiasme wat afremmen. Maar het is niet meer zoals in het begin: ik maak het verschil niet meer in zijn leven. Ik ben nu eerder zijn vriend dan zijn buddy.’
