De president is weg, de problemen blijven.

Verrassend snel verliep de machtswissel in Georgië. In afwachting van nieuwe parlementsverkiezingen wordt ontslagnemend president Edvard Sjevardnadze (75) vervangen door parlementsvoorzitster Nino Boerdjanadze (39). Zij riep ook het vroegere parlement terug: het nieuwe is immers frauduleus verkozen.

Die enorme verkiezingsfraude bij de parlementsverkiezingen van 2 november vormde de reden voor het ontslag van Sjevardnadze. De verenigde oppositie pikte het niet dat er zowel met de kieslijsten als met de stemmen was geknoeid en trok de straat op. Na twintig dagen van betogen en een snelle interventie van Moskou leverde dat resultaat op: de president verliet het land en de oppositie nam het bewind over. Sleutelfiguren daarin zijn Boerdjanadze zelf, het hoofd van de Veiligheidsraad Tedo Japaridze en de zeer telegenieke Mikhaïl ‘Misja’ Saakashvili (35), wellicht de toekomstige president van Georgië.

De nieuwe president kijkt hoe dan ook tegen een berg problemen aan. Georgië, ooit een van de rijkste regio’s van de Sovjet-Unie, ligt er tegenwoordig totaal verarmd bij. Zestig procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens. De werkloosheid is torenhoog. De staat van verval van wegen en spoorwegen bemoeilijkt een economisch reveil. Zelfs de gulle Amerikaanse steun heeft geen zichtbare verbetering opgeleverd. Corruptie regeert in Georgië: belastingen worden niet geïnd, een kwart van de totale staatsinkomsten vloeit naar familie en vrienden van de machthebbers.

Ook de burgeroorlog van de jaren negentig heeft Georgië nog niet verteerd. De grenzen met Rusland zijn niet vastgelegd. Abchazië en Zuid-Ossetië streven nog altijd naar onafhankelijkheid terwijl de Moskougezinde conservatief Aslan Abashidze het zuidelijke Adzjarië bestuurt alsof zijn regio niet van Tbilisi afhangt. Dat alles heeft een golf van Georgisch nationalisme opgewekt, waarvan Saakashvili de meest prominente vertegenwoordiger is.

Maar tegenover dat nationalisme staat de realiteit van, bijvoorbeeld, de ligging van Georgië. Moskou maakte de machtswissel mogelijk en zal gegarandeerd een tegenprestatie vragen. Militaire afspraken voor de aanpak van de opstandige Russische deelrepubliek Tsjetsjenië, bijvoorbeeld. Of wat minder Amerikaanse invloed. De Verenigde Staten trainen nu het Georgische leger en hebben bijzonder interessante oliecontracten afgesloten. Dat brengt Georgië duizenden banen bij, maar vergroot de invloed van Washington. Tot ontevredenheid van Moskou. De nieuwe president zal in een kleine ruimte moeten manoeuvreren.

Misjoe Verleyen