Onlangs verwees PS-voorzitter Elio Di Rupo in het zondagse debatprogramma Controverse op de commerciële zender RTL-TVI naar de verhalen over de kosten van het levensonderhoud en andere pijnlijke kwesties die mensen hem toevertrouwen telkens wanneer hij boodschappen gaat doen.

Men verbeelde zich de PS-voorzitter, staande bij het rayon droge voeding met een boodschappennetje aan elke hand, besluiteloos in de keuze tussen Franse en Kroatische truffels. Hij wordt er aangeklampt door een oud vrouwtje dat hem vertelt dat zij maar moeilijk de eindjes aan elkaar kan knopen, en dat nu ook nog de stookolietank moet worden bijgevuld.

Waarop Di Rupo het oudje troostend toespreekt en haar verzekert dat het met de PS in de regering ‘ geen waar‘ zou zijn. Vervolgens kiest de PS-voorzitter, bij wijze van solidariteit, voor de goedkopere Kroatische truffels.

Politici die door de werkelijkheid worden overvallen, reageren altijd verbijsterd. Zo stelde Jean-Luc Dehaene als burgemeester van Vilvoorde met verbazing vast dat tal van onwerkbare wetten die hij als burgemeester geacht werd toe te passen, door zijn regeringen waren uitgewerkt.

Over wijlen Robert Vandeputte, oud-gouverneur van de Nationale Bank van België en minister van Financiën in de kortstondige regering van Mark Eyskens, loopt de anekdote dat hij op een dag, wegens de afwezigheid van zijn chauffeur, zelf de dienstwagen moest voltanken. Waarop hij de ministerraad zou zijn binnengestapt met de uitroep: ‘Heren, weten jullie wel wat een liter benzine vandaag de dag kost!’

Afgelopen zaterdag toonde premier Guy Verhofstadt begrip voor de duizenden betogers die door Brussel trokken om hun ongerustheid te uiten over de fors toegenomen kosten van het levensonderhoud. Al lijdt zijn eigen koopkracht daar hoegenaamd níét onder – getuige daarvan de reportage in Het Laatste Nieuws, uitgerekend op de dag van de betoging, over het prinselijke buitenverblijf van de premier in het Italiaanse Umbrië.

Bezorgdheid ja, maar als goede liberaal kon de premier niet instemmen met een prijscontrole. Europa zou dat ook niet dulden. De premier zou wel trachten duidelijke afspraken te maken met de sectoren. Al had zijn regering tot nu toe – zeker in het geval van de elektriciteitsleverancier Electrabel – weinig succes geboekt met dat soort afspraken.

‘MR en PS stellen nieuwe eisen.’ Zo viel zondagavond op de meeste nieuwssites te vernemen. Die nieuwe eisen sloegen niet op snelle maatregelen die de interim-regering, die informerend premier Guy Verhofstadt op de been hoopte te brengen, moet nemen om de staatshuishouding op orde te brengen.

De eisen hadden te maken met welke partij wél en welke partij níét in die regering mocht. PS-voorzitter Elio Di Rupo wilde het CDH van Joëlle Milquet erbij. MR-voorzitter Didier Reynders wilde daar onder geen beding van weten.

In een van zijn radiopraatjes voor de Nederlandse Wereldomroep had Karel van het Reve, de geleerde broer van Gerard Reve, het ooit over ‘ eisen stellen‘. Hij gaf het voorbeeld van een Nederlandse minister die eiste dat de oprit naar zijn ministerie heraangelegd werd, zodat hij rechtstreeks van zijn auto het ministerie binnen kon stappen.

Het aantal aan drugs verslaafde jongeren terugdringen of de werkloosheidscijfers verminderen kan zo’n minister niet, schreef Van het Reve. De oprit naar zijn ministerie zo laten aanleggen dat hij, zonder in de buitenlucht te zijn geweest, zijn ministerie kan betreden, ligt wel in zijn macht.

Ons wordt nu verteld dat een interim-regering de hoge prijzen en de inflatie moet afremmen. Die bewering slaat nergens op. Elders in Europa, in Spanje, Duitsland en Ierland, landen met een regering van stavast, steeg de inflatie nog hoger. De prijzen voor brandstof en levensmiddelen worden door de wereldmarkt omhooggestuwd. Een Belgische minister kan daar, zoals minister van Economische Zaken Marc Verwilghen, rapporten over bestellen. Meer dan dat kan hij niet. Dat en zo nu en dan, zoals Elio Di Rupo, in de winkel luisteren naar de ellende van de mensen.

Maar om politiek ernstig te worden genomen moet een partijvoorzitter, zoals nu, bij de formatie ‘nieuwe eisen’ stellen. Want dan alleen telt hij mee.

Nvdr: Lezers attendeerden er terecht op dat in ons land jaarlijks 9 miljoen kilo – en niet ton, zoals hier vorige week stond – voedsel wordt uitgedeeld aan minderbedeelden.

9 miljoen kilo voedselhulp, in een beschaafd land als België, het blijft ontstellend.

door Rik Van Cauwelaert