De Europese top afgelopen week in Brussel heette een succes. Sommige deelnemers spraken zelfs van ‘een historische top’. De Franse president en voorzitter van de raad, Nicolas Sarkozy, werd door de Europese staatshoofden en regeringsleiders alom geprezen om zijn doortastende optreden. Sarkozy liet zich de loftuitingen welgevallen.

Zo te zien wordt het succes van een Europese top tegenwoordig afgemeten aan de duur ervan. Vorige week waren de deelnemers in minder dan 24 uur Brussel uit. Wie naar de resultaten van hun denkwerk kijkt, merkt evenwel dat ze zich er met de Franse slag van afgemaakt hebben.

Het akkoord over het 200 miljard euro zware plan van de Europese Commissie om de kredietcrisis te bekampen, valt op door onduidelijkheid. Zoals het ook niet duidelijk is hoe ver de lidstaten bij de uitvoering ervan hun begrotingscijfers in het rood zullen laten zakken.

De Europese aanpak van de klimaatverandering wordt sterk afgezwakt. Wie destijds beweerde dat de truc met de emissierechten neerkwam op cynische zelfbediening door de zware industrie, krijgt nu gelijk. En volgens de jongste afspraken vangt de industrie nog méér gratis emissierechten.

Op de vraag of staalreus Mittal, die in België massaal mensen afdankt en in Seraing alvast één hoogoven heeft stilgelegd, al die in het verleden cadeau gekregen emissierechten moet teruggeven, kent niemand het antwoord.

Tijdens de jongste Europese top trachtte de Belgische regering de lidstaten ervan te overtuigen om alsnog een Europese militaire missie naar Oost-Congo te sturen. Het voorstel werd door Sarkozy van tafel geveegd. Want, zei die, zo’n operatie is niet aan de orde. De Franse president had immers over de kwestie gepraat met zijn Angolese collega José Edouardo Dos Santos. Die is bereid troepen onder VN-vlag uit te sturen naar Congo.

‘En aangezien het om een goed leger gaat en Angola een regionale speler is, zou dat een interessant denkspoor kunnen zijn’, onderstreepte Sarkozy.

De goede relaties van Frankrijk met Angola, en met Dos Santos in het bijzonder, zijn algemeen bekend. Momenteel wordt in Parijs een proces gevoerd rond een illegale wapenhandel naar Angola. Een van de hoofdrolspelers is Jean-Christophe Mitterrand, de zoon van een vorige bewoner van het Elysée, François Mitterrand. Ook Sarkozy’s grote vriend José Edouardo Dos Santos komt in het dossier ter sprake. Hij is een van de Angolese machthebbers die deelden in de 54 miljoen dollar smeergeld die door de Franse wapenboeren werd uitgestrooid.

Sarkozy kreeg tijdens de top in Brussel de opmerkelijke steun van Europees commissaris en voormalig Belgisch minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel. Die belde vanuit Congo met de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner om hem te steunen in het verzet tegen het Belgische plan.

Het optreden van Louis Michel in Congo – niet eens door de EU gemandateerd – is zonder meer schandelijk. Want terwijl de Europese commissaris in Congo rondjes draait tussen de verschillende deelnemers in het conflict, wordt het land verder leeggeroofd en komen vooral in het oosten dagelijks mensen om door vreselijke ontberingen. Als ze al niet het slachtoffer zijn van de moordpartijen die worden aangericht door verschillende milities, die nu eens door het regime van de Congolese president Joseph Kabila, een buddy van Michel, en dan weer door dat van de Rwandese president Paul Kagame worden gesteund. Recente VN-rapporten zijn daar duidelijk over.

De ellende van de laatste jaren in Oost-Congo ten gevolge van politieke schurkenstreken als die van Louis Michel en zijn criminele compagnons, valt nauwelijks te peilen.

Ook nu weer zullen, zodra de Louis Michels en andere brokkenmakers van het toneel zijn verdwenen, de hulpverleners de aangerichte schade moeten herstellen.

Een van hen is Peter Piot, die in de jaren 1980 Projet Sida opzette in Congo, waar aids tot op vandaag een oorlogswapen is.

Als hoofd van UNAIDS zette Peter Piot zich in voor de preventie en bestrijding van aids. Met volle overgave, dertien jaar lang. Hijzelf vond dat niets bijzonders. Hij deed gewoon wat hij meende te moeten doen. Dat vond de redactie van Knack indrukwekkend genoeg om hem te kiezen tot Mens van het Jaar.

De collega’s van Weekend kozen modeontwerper Dries Van Noten en die van Focus filmmakers Bart De Pauw en Erik Van Looy als hun Mensen van het Jaar.

door Rik Van Cauwelaert