JA

De christelijke vakbond ACV en de liberale ACLVB steunen u maar schoorvoetend. In tegenstelling tot het socialistische ABVV lijken zij niet van plan om bedrijven plat te leggen.

Geen enkele vakbond betwist dat er een actiedag moet komen om de koopkrachtproblemen onder de aandacht te brengen. Over het hele land is een stakingsaanzegging afgekondigd, die in de verschillende bedrijven en sectoren nog verder moet worden aangevuld. Al meer dan een jaar voeren wij vreedzaam actie rond de koopkrachtproblemen, maar de prijsstijgingen waar iets aan kan gebeuren – die van gas, elektriciteit en voeding bijvoorbeeld – zijn onvoldoende gecompenseerd. In de woorden van de pas overleden socialistische vakbondsleider Georges Debunne: de rijken worden almaar rijker, de armen worden armer. Wij zijn voor overleg, maar laten niet raken aan de index, noch aan de openbare diensten. Er komt geen antwoord op het koopkrachtprobleem, dus rest ons alleen het stakingswapen.

Er zijn al koopkrachtversterkende maatregelen genomen, maar die negeert u, zeggen de werkgevers.

De maatregelen van de federale regering schieten vooralsnog tekort. Ze heeft beloftes gedaan, maar ze heeft die nog niet concreet ingevuld. De Vlaamse regering heeft maatregelen genomen die alleen gelden voor Vlamingen die in Vlaanderen wonen en niet in Brussel, bijvoorbeeld. Die maatregelen ontslaan de werkgevers niet van hun plicht om de kleine en de middeninkomens een rechtvaardig deel toe te kennen van de toegenomen welvaart.

De werkgevers stellen de loonindexering ter discussie, en willen nieuwe fiscale cadeaus zonder daar zelf werkgelegenheid of investeringen tegenover te stellen. Niet wij maar zij hebben het overleg geblokkeerd. Pas daarna hebben wij tot actie opgeroepen.

De werkgevers willen de uitkeringen van gepensioneerden, invaliden en werklozen alleen verhogen als ze zelf ook voordelen krijgen. Als overuren goedkoper worden gemaakt, bijvoorbeeld. Welnu, wij laten de sociale uitkeringstrekkers niet gijzelen.

De werkgevers vinden de aangekondigde acties voor meer koopkracht ongepast. Waarom?

Vakbonden pleiten altijd voor het sociaaloverlegmodel, maar de logica daarvan is: met elkaar spreken en pas als dat niet blijkt te lukken overgaan tot acties. De loononderhandelingen moeten nog beginnen, dus deze actie doorkruist de logica van het overleg. Ze kiezen voor de vlucht vooruit om hun verdeeldheid te verdoezelen.

Daarbij komt dat alle economische alarmlichten nu op rood staan: de groei neemt af, de inflatie is hoog, de voorbije drie maanden zijn er bijna 4000 jobs verloren gegaan alleen al door herstructureringen, en de handelsbalans staat in het rood. De vakbonden kiezen voor cash vandaag, niet voor de jobs van overmorgen, want ze schrikken buitenlandse investeerders af. De vraag voor meer koopkracht is overigens grotendeels achterhaald, want zowel de federale als de Vlaamse regering heeft daartoe maatregelen genomen. De Vlaamse regering heeft geld uitgetrokken om tot 600 euro per gezin te injecteren, boven op de indexering van de lonen.

We waren gesprekken aan het voeren om meer koopkracht te genereren voor uitkeringstrekkers, maar de vakbonden blazen dat overleg nu op. Ik kan hun actie alleen maar interpreteren als een poging om niet te hoeven onderhandelen. Dat betreur ik, want ik verzet me tegen een scenario van de jaren zeventig. Torenhoge werkloosheid en een collectieve verarming. Is dat wat ze willen?

Welke gevolgen verbindt u aan hun actie?

Als ze elk ernstig overleg over de loonkosten weigeren, komt de automatische indexering van de lonen onder druk. De vakbonden spelen met vuur. Mijn boodschap is de volgende: er zijn koopkracht creërende maatregelen genomen, dus neem nu uw verantwoordelijkheid op en ga akkoord met het blokkeren van de loonkosten. Dan wint iedereen. De koopkracht stijgt, de consumptie en de overheidsinkomsten ook, en de competitiviteit van onze bedrijven wordt gevrijwaard. Net als de werkgelegenheid op lange termijn.

NEE

De christelijke vakbond ACV en de liberale ACLVB steunen u maar schoorvoetend. In tegenstelling tot het socialistische ABVV lijken zij niet van plan om bedrijven plat te leggen.

Geen enkele vakbond betwist dat er een actiedag moet komen om de koopkrachtproblemen onder de aandacht te brengen. Over het hele land is een stakingsaanzegging afgekondigd, die in de verschillende bedrijven en sectoren nog verder moet worden aangevuld. Al meer dan een jaar voeren wij vreedzaam actie rond de koopkrachtproblemen, maar de prijsstijgingen waar iets aan kan gebeuren – die van gas, elektriciteit en voeding bijvoorbeeld – zijn onvoldoende gecompenseerd. In de woorden van de pas overleden socialistische vakbondsleider Georges Debunne: de rijken worden almaar rijker, de armen worden armer. Wij zijn voor overleg, maar laten niet raken aan de index, noch aan de openbare diensten. Er komt geen antwoord op het koopkrachtprobleem, dus rest ons alleen het stakingswapen.

Er zijn al koopkrachtversterkende maatregelen genomen, maar die negeert u, zeggen de werkgevers.

De maatregelen van de federale regering schieten vooralsnog tekort. Ze heeft beloftes gedaan, maar ze heeft die nog niet concreet ingevuld. De Vlaamse regering heeft maatregelen genomen die alleen gelden voor Vlamingen die in Vlaanderen wonen en niet in Brussel, bijvoorbeeld. Die maatregelen ontslaan de werkgevers niet van hun plicht om de kleine en de middeninkomens een rechtvaardig deel toe te kennen van de toegenomen welvaart.

De werkgevers stellen de loonindexering ter discussie, en willen nieuwe fiscale cadeaus zonder daar zelf werkgelegenheid of investeringen tegenover te stellen. Niet wij maar zij hebben het overleg geblokkeerd. Pas daarna hebben wij tot actie opgeroepen.

De werkgevers willen de uitkeringen van gepensioneerden, invaliden en werklozen alleen verhogen als ze zelf ook voordelen krijgen. Als overuren goedkoper worden gemaakt, bijvoorbeeld. Welnu, wij laten de sociale uitkeringstrekkers niet gijzelen.

De werkgevers vinden de aangekondigde acties voor meer koopkracht ongepast. Waarom?

Vakbonden pleiten altijd voor het sociaaloverlegmodel, maar de logica daarvan is: met elkaar spreken en pas als dat niet blijkt te lukken overgaan tot acties. De loononderhandelingen moeten nog beginnen, dus deze actie doorkruist de logica van het overleg. Ze kiezen voor de vlucht vooruit om hun verdeeldheid te verdoezelen.

Daarbij komt dat alle economische alarmlichten nu op rood staan: de groei neemt af, de inflatie is hoog, de voorbije drie maanden zijn er bijna 4000 jobs verloren gegaan alleen al door herstructureringen, en de handelsbalans staat in het rood. De vakbonden kiezen voor cash vandaag, niet voor de jobs van overmorgen, want ze schrikken buitenlandse investeerders af. De vraag voor meer koopkracht is overigens grotendeels achterhaald, want zowel de federale als de Vlaamse regering heeft daartoe maatregelen genomen. De Vlaamse regering heeft geld uitgetrokken om tot 600 euro per gezin te injecteren, boven op de indexering van de lonen.

We waren gesprekken aan het voeren om meer koopkracht te genereren voor uitkeringstrekkers, maar de vakbonden blazen dat overleg nu op. Ik kan hun actie alleen maar interpreteren als een poging om niet te hoeven onderhandelen. Dat betreur ik, want ik verzet me tegen een scenario van de jaren zeventig. Torenhoge werkloosheid en een collectieve verarming. Is dat wat ze willen?

Welke gevolgen verbindt u aan hun actie?

Als ze elk ernstig overleg over de loonkosten weigeren, komt de automatische indexering van de lonen onder druk. De vakbonden spelen met vuur. Mijn boodschap is de volgende: er zijn koopkracht creërende maatregelen genomen, dus neem nu uw verantwoordelijkheid op en ga akkoord met het blokkeren van de loonkosten. Dan wint iedereen. De koopkracht stijgt, de consumptie en de overheidsinkomsten ook, en de competitiviteit van onze bedrijven wordt gevrijwaard. Net als de werkgelegenheid op lange termijn.

opgetekend door jan jagers