MICHEL DIGHNEEF
De PS wou tot nog toe niet weten van een andere structuur voor de sociale zekerheid. Maar in de krant La Wallonie ging Michel Dighneef, Kamerlid, ex-voorzitter van de Luikse PS en secretaris-generaal van de Fédération des Mutualités Socialistes et Syndicales, plots pleiten voor een sociale zekerheid met twee pijlers.
?Met de maatregelen die tot nog toe genomen zijn, kan het vraagstuk van de werkgelegenheid niet opgelost worden. We trappelen nu in feite al drie jaar ter plaatse en zullen dat misschien nog lang blijven doen, terwijl de problemen van de tewerkstelling vandaag en die van de sociale zekerheid van morgen, geen uitstel meer toelaten. Iedereen is het er over eens dat de lasten op arbeid naar beneden moeten. Als we de tweede pijler van de sociale zekerheid kindergeld en gezondheidszorg uit het klassieke financieringssysteem halen, dalen de kosten van arbeid gevoelig. De daling volstaat in elk geval om deze maatregel te kunnen koppelen aan een vermindering van de arbeidsduur en aan het echt scheppen van banen.
Het afwijzen van de twee pijlers was ook binnen de PS tot nog toe ingegeven door een vrees voor communautarisering van een gedeelte van de sociale zekerheid. De twee pijlers kunnen voor mij dan ook alleen, wanneer ze allebei federaal blijven. Ik heb het dus helemaal niet over een stelsel waarbij we drie verschillende pijlers krijgen : één federale voor de pensioenen en de werkloosheid, plus twee op het niveau van de Gemeenschappen voor het kindergeld en de gezondheidszorg. Ik droom van een politiek akkoord dat de volledige sociale zekerheid op federaal niveau behoudt. Dat akkoord zou best gelden voor een periode van tien of vijftien jaar. Dan kunnen we werkelijk over alles praten. Dus ook over de pensioenen. Die sector kan in de toekomst nog enkele problemen veroorzaken in Vlaanderen, gezien de hogere tewerkstelling en de hogere lonen vergeleken met Wallonië.
Bovendien ben ik voorstander van een Algemene Sociale Bijdrage. Maar geen ASB zoals die van minister van Financiën Philippe Maystadt (PSC). Die richt zich enkel op nu al belaste inkomens of laat hen betalen die nu ook betalen. De bijdrage moet voor alle inkomens gelden, ook voor die uit kapitaal. Zodoende slaan we een dubbele slag : door de arbeidskosten te verlagen, creëren we werkgelegenheid en door de bijdragen uit te breiden, krijgen we voor de sociale zekerheid de nodige bijkomende inkomsten.?
MIA DE VITS
Een pleidooi voor twee pijlers in de sociale zekerheid was in het socialistisch kamp tot nog toe niet gehoord. Ook Mia De Vits, algemeen secretaris van het ABVV, heeft haar bedenkingen bij zo’n systeem. In de voorgestelde constructie ligt de kiem voor privatisering en kunnen werkgevers er goedkoop vanaf komen.
?Dighneef pleit tegen een communautarisering van de sociale zekerheid, daar kunnen wij hem in volgen en vanuit zijn optiek valt er zeker ook iets te zeggen voor een moratorium, waardoor de ganse problematiek gebetonneerd raakt. Aan het voorstel van de twee pijlers zitten echter facetten vast waar hij omheen schaatst. Kinderbijslagen en gezondheidszorg in een tweede pijler onderbrengen, betekent die uitgaven via fiscale inkomsten financieren. En fiscaliseren zet de deur minstens op een kier voor privatiseren. Bovendien kunnen we door het gebruik van fiscale inkomsten, de situatie krijgen waarbij rechthebbenden via de belasting hun eigen rechten gaan betalen.
Als je de tweede pijler fiscaal financiert, betekent dit ook dat iedereen gelijke rechten moet krijgen. Dus zowel werknemers als zelfstandigen. Momenteel bestaat er voor de twee categorieën een onderscheid wat betreft kinderbijslagen en de terugbetaling van gezondheidszorg. Hoe moet dat dan ? Gaan de rechten van de zelfstandigen opgetrokken worden tot op het niveau van die van de werknemers ? Dat willen de zelfstandigen niet, want het kost hen 4,3 miljard frank méér per jaar en daar bestaat binnen de Nationale Arbeidsraad geen consensus over. Of moeten de rechten van de werknemers afgebouwd worden tot op het niveau van de zelfstandigen ? Dat betekent dan 30 miljard minder voor de werknemers.
Tenslotte gaat Dighneef veel te vlot over het prijskaartje heen. De arbeidskosten kunnen dalen, zegt hij, en wij zijn bereid om tot op zekere hoogte die oefening te maken. Op voorwaarde tenminste dat de daling via tewerkstellings-CAO’s een meetbaar effect krijgt op de werkgelegenheid. Momenteel betalen werkgevers 7 procent van een loon aan kinderbijslagen en 3,8 procent aan gezondheidszorg. Als tegen het verdwijnen van deze 10,8 procent aan werkgeversbijdragen, enkel een mogelijke vorm van arbeidsherverdeling staat, komt de bedrijfswereld er dus zeer goedkoop vanaf.?
Opgetekend door Jos Grobben
