Terwijl op de achtergrond een litanie van uitsterving (uitgestorven dieren, planten, volkeren, culturen, kunstwerken, godsdiensten) wordt geprojecteerd, wordt de dood als zin van het leven gevierd. Eerst met de attributen van de rouw, dan met volkse dansen, waarvan de kostuums en gebaren aan Botticelli en de vrijmetselarij herinneren. In het Dies irae voert het koor een wilde rondedans rond een jong meisje uit, dat daarna tijdens het Recordare tegen het achterdoek wordt opgehangen als een offer uit de Lentewijding. Aan het einde verlaat datzelfde koor zo goed als naakt, als de verdoemden uit Dantes hel, het podium. Het laatste is het meest overweldigende beeld: wanneer het besmeurde speelvlak wordt rechtgetrokken en als een abstract-expressionistisch fresco de achtergrond biedt voor een jongetje dat het In paradisum zingt. Zo maakt Romeo Castellucci van Mozarts requiem een symbiose van angst en vreugde, geweld en berusting, leven en dood.
Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.
