Op zaterdag 19 november, tijdens het kunstenfestival Futur Liquide in Theater Antigone in Kortrijk, presenteert Pascale Platel haar TET Talk. ‘Ik kijk het leven in de ogen, en ik nodig mijn publiek uit om hetzelfde te doen.’
Is er een verband tussen uw nieuwe stuk en de TEDx Talk die u onlangs gaf op TEDxwomenflanders in Antwerpen?
PASCALE PLATEL: Ja en nee. In die TEDx Talk – Naked Without a Voice was de titel – vertel ik mijn leven in minder dan negen minuten, springend van het ene cruciale moment naar het andere. Ik vertel hoe ik als achtjarig meisje mijn rok omhoogtilde en onbeschaamd mijn ‘Spaanse zangeres’ toonde aan enkele jongetjes die op hun beurt hun ‘fluit’ toonden. En hoe ik daarna een klap kreeg en voor slet werd uitgemaakt door een van de vaders van de jongetjes. En ik vertel hoe ik op mijn 23e verkracht ben. Vanaf toen vond ik mijn Spaanse zangeres lelijk. Ik kreeg eetstoornissen, moest in therapie, maar heelde pas door te schrijven. Eerst in mijn dagboek, en vanaf mijn 37e voor het theater.
Wat een onthulling, mevrouw Platel.
PLATEL: Dat vroeg iemand me na afloop van die TEDx Talk ook: ‘Waarom vertelt u zoiets kwetsbaars?’ Waarom niet? Ik ben 56 jaar, voel me gekoesterd in de liefde. Mijn Spaanse zangeres zíngt weer, al zal ze levenslang zangles moeten volgen. Ik ben op een punt gekomen dat ik het leven in de ogen kan kijken. En ik nodig mijn publiek uit om hetzelfde te doen, door het mijn verhalen te vertellen.
Net na die TEDx Talk stond ik te trillen op mijn benen. Ik had mezelf gepijnigd door zo openhartig te zijn, maar het was zó bevrijdend. Enkele dagen later postte ik op Instagram een foto van mezelf als twintigjarige in bikini. ‘Groetjes van op het strand!’ schreef ik erbij.
Zult u dat meisje aan het woord laten in TET Talk?
PLATEL: Ja. Ik vertel over de ontgroening van dat meisje-met-dromen, van haar achtste tot haar achttiende. De anekdotes uit mijn jeugd wissel ik af met muziek waar ik toen erg van hield. Een nummer dat mijn jeugd kleurde, is Abba’s The Name of the Game. Dat gaat écht over hoe ik die jonge Pascale nu zie. Zij stormde de straten op, keek iedereen recht in de ogen, en stelde vragen over alles. Ik wilde het levensspel zo graag kennen en kunnen. ‘Dat ik dat spel niet begrijp: dát zal wel het spel zijn, zeker?’ dacht ik op den duur. Je bent achttien, je moet weten wat je wilt worden, terwijl je amper weet wie je bént. Daarover gaat TET Talk. Mijn zoon en zijn vrienden hebben het stuk al gezien. Ik draai hun muziek niet, maar benoem wel de dingen waarmee ze worstelen. Hopelijk kan ik deze voorstelling vaak voor jongeren spelen.
Lijkt TET Talk op een TED Talk, een korte, inzichtelijke speech in een sober decor?
PLATEL: Een beetje. Een krukje en ik, meer staat er niet op de scène. Maar het duurt een uur en ik weiger naar de ‘moraal van het verhaal’, eigen aan de TED Talk, toe te werken. Ik kom niet aanzetten met oplossingen, ik oordeel niet over goed en kwaad. Ik stel vragen met mijn verhalen. De essentie ervan is waar, maar ik vertel alles op mijn manier. Daardoor voelen de mensen zelden medelijden met me. Ik omzeil de pijn met humor. Zo verlicht ik mezelf.
TET Talk, op 19 november in Theater Antigone, Kortrijk. Een tournee volgt in het voorjaar van 2017. Meer info: www.antigone.be en www.koortzz.be.
Els Van Steenberghe
‘Je bent achttien, je moet weten wat je wilt worden, terwijl je amper weet wie je bént. Daarover gaat TET Talk.’
