Dat GROEN! opnieuw in het parlement vertegenwoordigd wil zijn na de parlementsverkiezingen van 10 juni is een vanzelfsprekende betrachting. Een parlementaire democratie verliest aan waarde en kracht bij het verdwijnen van de groene politieke stroming uit haar halfrond. Toch hebben heel wat mensen ook twijfels bij de stellingen van GROEN!. Die hebben onder meer te maken met de negatieve evaluatie van de vorige regeringsdeelname en de neiging van de partij om te sterk te focussen op één thema.

In grote delen van de wereld (Zuid-Amerika, Nederland, Duitsland) hebben consequent linkse partijen aan vertrouwen gewonnen. Ze nemen de verdediging op zich van mens én milieu. De SP in Nederland bewees dat men vanuit deze optie een tegenkracht kan vormen tegenover extreemrechts. Indien de groene partij een factor van belang wil zijn, dan heeft ze er belang bij zich niet alleen te profileren op milieuzaken.

De aanpak van een klimaatswijziging zou volgens ons het best passen in een globale visie: een probleem als de verandering van klimaat heeft sociale gevolgen. Als we onze maatschappij en economie dan toch dringend moeten veranderen, dan is het ook tijd om de inkomenstaart grondig om te keren.

De rijken worden nog steeds rijker, de armen armer. In het vangnet van de sociale zekerheid komen, ondanks de minieme verhoging van een paar pensioenen en het leefloon, steeds meer gaten te zitten. Werklozen worden geactiveerd en geviseerd, het kapitaal niet. De wachtlijsten voor van alles en nog wat swingen verder de pan uit. Wonen is voor velen onbetaalbaar geworden. Wie kan kopen wordt gesubsidieerd, wie huurt is vaak het slachtoffer van speculatie. Er komen nog steeds te weinig sociale woningen bij.

Liberale voormannen pleiten voor de privatisering van post en spoor. De openbare dienstverlening wordt afgebouwd. De vrijmaking van de energiemarkt leverde ons noch goedkopere, noch groenere elektriciteit op. In een tijd van waanzinnige productiebetrachtingen en werkloosheid worden mensen onder meer door het Generatiepact gedwongen om nog méér te werken.

Ook op democratisch vlak schort er een en ander: het parlement wordt bestookt met mammoetwetten die het nauwelijks kan vatten. Werkers verlaten het halfrond, familieclans en mediafiguren nemen de plaats in. De neoliberale Europese grondwet werd in België aanvaard zonder enige raadpleging. België wordt een deel van de Europese burcht en gaat steeds droever om met mensen die op zoek zijn naar een beter bestaan.

De balans van de laatste jaren is voor ons dan ook negatief. De paars-groene en paarse regeringen voerden dan wel een gematigd buitenlands beleid en slaagden erin om de ethische kwesties rationele oplossingen te geven. De voortschrijdende neoliberalisering werd evenwel geen halt toegeroepen. Integendeel.

Wij vinden het tijd om het roer radicaal om te gooien: Een andere wereld is mogelijk, met méér sociale zekerheid, zorg voor het ecosysteem, méér democratie en méér transparante overheid en een eerlijker verdeling van de rijkdom! Mogelijkheden te over: een verregaande C02-reductie, toegankelijke openbare diensten, een vermogensbelasting…

Als GROEN!. bereid is om ook deze thema’s over te nemen, dan zou het de moeite zijn om zo’n beweging te steunen. Wij pleiten voor een samengaan van linkse antineoliberale kandidaten en GROEN!. De wekker van deze planeet wijst vijf voor twaalf aan. In het kader van de strijd tegen de verarming en de absolute vrije markt is het belangrijk dat iedereen zijn ideologische egelstelling verlaat en probeert samen te werken. Een beetje méér rood voor GROEN!, het moet kunnen.

Filip De Bodt, Piet De Baere en Arlette De Lombaert