Ondertussen ter linkerzijde: gaat de PS verder met Ségolène Royal?
Het viel op hoe snel de verslagen Ségolène Royal vorige zondagavond op een podium stond om haar nederlaag toe te geven en te melden dat ze hoe dan ook verder ging met de strijd. Dat is, in dit geval, de eerste ronde van de parlementsverkiezingen die er over enkele weken al aankomen. Maar voor haar ook: de match om het leiderschap in de Parti Socialiste. Ze wou haar rivalen voor zijn en de toon zetten van het verlies. Laten weten dat ze, anders dan Lionel Jospin na de eerste ronde in 2002, de armen niet zou laten zakken.
Ze deed dat ook omdat ze wel wist dat elders de messen werden geslepen. De partijbonzen Laurent Fabius en Dominique Strauss-Kahn, die ze in de strijd om de socialistische kandidatuur had verslagen, hadden het dezelfde avond nog over ‘een historische nederlaag van links, dat nooit voordien zo zwak was geweest’. Strauss-Kahn nam tegelijk partijsecretaris François Hollande onder vuur, de partner van Ségolène Royal. ‘Hollande’, zei hij, ‘is er niet in geslaagd om de PS tot een moderne linkse partij om te bouwen.’
Wellicht is dat inderdaad het probleem. Als de PS snel weer een rol van betekenis wil spelen, moet ze zich dringend over haar strategie bezinnen. De Union de la Gauche die in 1971 op het congres van Epinay werd afgesproken, heeft haar tijd gehad. De verzamelde stemmen van links en groen waren in de eerste ronde goed voor amper 36 procent. Te weinig voor Royal om de tweede ronde te kunnen winnen. Als de PS het tij wil keren, moet ze een weg zoeken naar het centrum van de politiek, naar het publiek van François Bayrou.
De voorbije twee weken bleek dat die stap voor velen in de PS nog te groot is om te zetten. ‘Dat komt onder meer omdat de partij wordt geleid door humanistische bourgeois die nog weinig contact hebben met arbeiders, bedienden en kleine burgers’, schreef het linkse weekblad Le Nouvel Observateur zondagavond op zijn website. Het socialistische taboe van de 35 urenweek, bijvoorbeeld, stoot meer werknemers af dan het er aantrekt. Het maakt het namelijk zo goed als onmogelijk om overuren te presteren, zodat veel mensen hun inkomen de voorbije jaren zagen dalen.
Ségolène Royal timmerde de voorbije maanden zo goed als uit het niets aan een stevige machtsbasis in de PS. Dat deed ze onder meer door het partijapparaat in eerste instantie zorgvuldig op een afstand te houden. Ze kon ook groeien omdat de leemte die Lionel Jospin in 2002 liet nooit echt goed werd gevuld. Uit de eerste reacties na de tweede ronde bleek dat de interne tegenstellingen groot blijven. Volgens directeur Jean Daniel van Le Nouvel Observateur was de PS gewoon niet klaar voor deze verkiezingen. ‘Ze heeft het vertrek van Jospin in 2002 en de interne verdeeldheid over het referendum over de Europese grondwet in 2005 nog niet verwerkt.’
Maar terwijl links ondertussen elkaar met de vinger wijst, dreven leiders van de Union pour un Mouvement Populaire van Sarkozy zondagavond al een wig in de centrumpartij die François Bayrou deze week wil oprichten. De nieuwe president bouwt langzaam aan een meerderheid die zelfs Charles de Gaulle nog jaloers zou maken.
Hubert van Humbeeck
