Als Leo De Bock zijn familienaam meer eer wil aandoen dan schieten, is zijn eerste ingreep om na Bavo Claes ook die andere oude taart uit het Journaal van zeven uur te zwieren. En te vervangen door Caroline Van den Berghe. Je moet werkelijk een eunuch of stekeblind zijn, of beide zoals onze goede vriend Leo Hellemans, om dat niet in te zien.

En nu mag van de nieuwe hoofdredacteur gefluisterd worden dat hij eigenlijk een groene bok is die een oud blaadje lust, voor Martine Tanghe ontwikkelt hij best niet te veel gevoelens. Dat is de weinige mannen die het wel deden allebei fataal geworden. Een officiële reden voor de wissel is makkelijk te verzinnen: met haar onnavolgbare mimiek meent Tanghe na elk item te mogen laten merken wat ze ervan vond. Dat is niet enkel aanmatigend, het is ook een inbreuk op regel 1 van de nieuwspresentator: objectiviteit en afstandelijkheid. Niet aarzelen beste Bock, zet haar opnieuw op een boot, de Musette of hoe heette die verroeste schuit ook weer, en duw haar de oceaan op.

Caroline Van den Berghe is de queen van de stand-up. Mogelijk in meerdere betekenissen, maar beperken wij ons thans tot die van het Journaal. Als een mens niet beter wist, hij zou geloven dat ze bij de VRT een rangschikking bijhouden van het aantal stand-ups in nieuws en TerZake. Rudi Vranckx en Johan Depoortere zouden in een dergelijk klassement zeer hoog staan. Al wordt het tijd dat er nog eens een oorlog losbarst die wat enthousiasme in de media kan opwekken.

In Israël blijven ze wel hun best doen, maar omdat de VRT daar de vorige maanden constant twee reporters ter plaatse had, is blijkbaar het geld op om er nu één te sturen. Waren wij van Leo Hellemans geweest, wij hadden in de eerste zes maanden van dit jaar het hele jaarbudget van de nieuwsdienst erdoor gejaagd. Zodat onze opvolger geen cent werkingsmiddelen meer had en de mensen zouden besluiten dat onder ons bewind de journaals beter waren.

Oorlogsreporters komen graag in beeld iets vertellen, maar worden wat dat betreft de baard afgedaan door gerechtsverslaggevers. Beide disciplines liggen dan ook in elkaars verlengde. Een groot proces, tegen dominee Pandy of meester Rieder, en weken lang komen Leo Stoops en Caroline glunderend op het scherm. Hun reportages zijn kennelijk zo slecht gemaakt dat ze nadien zelf moeten uitleggen waarover het had moeten gaan. En meestal volstaat ook dat niet: ook de anchor in de studio moet hen nog eens om verduidelijking vragen.

Bij Caroline is dat niet erg, haar aandacht verzacht voor de veroordeelde de pijn van het zitten. Maar Leo tast met zijn wankele interventies, waaraan hij zichtbaar zelf twijfelt, de rechtszekerheid aan en ondergraaft de democratie. Stoops is de meester van de verkeerde voorspelling. Legendarisch is de liefde die hij tijdens het proces-Haemers had opgevat voor Denise Tyack, de vrouw van Patrick Haemers. Tot over zijn oren, Leo. Stond op de trappen van het Brusselse justitiepaleis rechtstreeks in het Journaal bijna te juichen dat Denise zo dadelijk als een vrije vrouw het gerechtshof zou mogen verlaten, met hem, terwijl ze op datzelfde moment binnen vijfentwintig jaar aan haar been kreeg.

Nog sterker was een tussenkomst in het Journaal in september 1996, toen Stoops op het verlaten plein voor het gerechtshof van Aarlen verkondigde dat het proces-Dutroux over een jaar zou beginnen. ‘Eén ding is zeker,’ sprak Leo terwijl zijn oogjes weer twinkelden en kwinkelden, ‘volgend jaar zal ik hier niet alleen staan.’ We zijn ondertussen zes jaar later en in de Rue de la Justice in Aarlen is nog niet de minste beweging waargenomen.

Het proces-Van Noppen! Binnen beraadslaagt de jury over de schuldvraag, Leo staat weer op de trappen, deze keer van het Antwerpse gerechtsgebouw: ‘Albert Barrez en Carl De Schutter zullen schuldig worden verklaard, want zij hebben bekend. Over Germain Daenen bestaat ook weinig twijfel, maar de kans is groot dat Alex Vercauteren straks vrij naar huis kan.’ Een dag later had Vercauteren als enige van de vier levenslang. Je zou je op de duur afvragen of Leo wel het verschil kent tussen de rechter, de openbare aanklager en de beschuldigde.

Nu was dat op het proces-Van Noppen misschien niet altijd even duidelijk. Volgens sommigen is dat proces een zwarte vlek op de geschiedenis van de juryrechtspraak. De hele opbouw, de sfeer, de procesvoering, de entourage, de verslaggeving, zelfs zijn eigen advocaten… alles was in het nadeel van één beklaagde: Alex Vercauteren. Tegen wie het gerecht nochtans geen concreet bewijs kon aandragen, ondanks jarenlang speuren. En alsof dat al niet erg genoeg was, kreeg Vercauteren de steun van Douglas De Coninck van De Morgen. Er zijn er voor minder onder de trein gaan liggen.

Maar goed, volgens onze chef-wetenschappen was met het proces-Van Noppen niets mis. En hij kan het weten, want hij had in Knack al geschreven dat Vercauteren de opdrachtgever was, nog voor die door het gerecht ook maar was verhoord. Dat zijn sterkere voorspellingen dan die van Leo Stoops, nietwaar? Wij zouden bijna suggereren om voortaan Draulans naast Caroline Van den Berghe te zetten, ware het niet dat onze chef-wetenschappen ook erotische thrillers schrijft. En er niet voor terugdeinst om bepaalde daarin gepubliceerde maar hier onvernoembare handelingen in de praktijk toe te passen.

Het woord is nu aan Leo De Bock. Die wij eens een week hebben geobserveerd, toen hij tijdens de wereldbeker in Italië een portret van Jan Wauters draaide voor NV De Wereld. Jan, eerst gevleid met de belangstelling, was die camera die hem van ’s morgens tot ’s avonds op de hielen zat al na één dag kotsbeu. En toen, op het einde van de zesde dag, twee minuten voor de match België-Uruguay zou worden afgetrapt, klom Leo met zijn cameraploeg tot op de persbanken, en vroeg daar aan een op volle stoom gekomen Jan Wauters wat volgens hem de maatschappelijke relevantie van voetbal was. Dat was niet zijn beste moment.

Koen Meulenaere