Wij hebben sinds kort een nieuwe collega : Gerard Bodifée ! Astrofysicus, doctor in de schei- en natuurkunde, en voormalig wetenschapsredacteur bij de VUM. Waar hij moest opstappen toen hij met cosmografische kaarten bij de hand wou aantonen dat Vlaanderen niet het centrum van de wereld is, zoals die kranten graag willen doen geloven.
Aangezien Gerard gebruik mag maken van het observatorium van onze chef-astronomie Lode Willems, hebben wij er op onze voorheen eenzame vijfde verdieping weer een kostganger bij. Huizen daar ondertussen, naast de oorspronkelijke bewoner uw dienaar : Bodifée en Willems, onze chef-wetenschappen Dirk Draulans, en Griet Schrauwen, onze chef-seksuele-aberraties. Van wie wij niet goed weten of zij onze verdieping heeft uitgekozen vanwege de stilte die daar ooit heeft geheerst, of vanwege het interessante studiemateriaal voor haar vakdomein. Van stilte is trouwens niet veel sprake meer, sinds onze chef-wetenschappen met proeven op levende konijnen is begonnen.
Gerard Bodifée heeft zich ingeschreven in de nachtshift, en zit van zonsondergang tot zonsopgang naar de sterren te turen. Om precies te zijn : naar de planeten. En om nog preciezer te zijn : naar Pluto. Om dat te begrijpen, dient u het volgende te weten. Bodifée heeft zijn diploma van astrofysicus indertijd behaald dankzij een proefschrift waarin hij een gewaagde stelling verdedigde. Daartoe was hij eerst op de Vesuvius gaan zitten om met een elektromagnetische spiegeltelescoop de omgeving van Pluto in de gaten te houden. Bedoeling was te ontdekken of er een maan rond deze planeet draaide. Indien ja, dan moest die op een gegeven moment aan de voorkant verschijnen. En dat zou op aarde te merken zijn aan een tijdelijk verminderde lichtsterkte waarmee Pluto wordt waargenomen. Voilà. Na drie maanden was er nog altijd niets te zien geweest en werd Bodifée, die geen acht had geslagen op de steeds warmer wordende temperatuur onder zijn zitvlak, tot zijn grote verrassing van de Vesuvius gespoten door een stroom kolkende lava.
Toen Gerard maanden later in het brandwondencentrum van Napels gedemumifieerd werd, greep hij pen en papier en schreef zijn conclusie neer : ?Indien er een maan rond Pluto draait, is het mogelijk dat ze gedurende drie maanden onzichtbaar blijft voor een persoon op aarde.? Aangezien de sporen van de vulkaanuitbarsting nog ruimschoots het lichaam van deze arme student ontsierden, en blijkbaar ook zijn geest, besloot de examencommissie hem de titel van astrofysicus te verlenen. En toonde zich sociaal bewogen door de promovendus een beurs toe te kennen voor nader onderzoek van dit interessante onderwerp.
Bodifée stak die beurs op zak, en ging zich bezig houden met Johannes Kepler en de baan van planeten rond de zon. Dat leidde tot de eerste wet van Bodifée, die als volgt luidt : ?De tweede wet van Kepler is juist.? Het betreft de bewering dat de snelheid van de planeten in hun baan niet constant is, en dat de radiusvector die de planeet met de zon verbindt in gelijke tijdvakken gelijke oppervlakten doorloopt.
Die eerste wet gaf Bodifée enig aanzien in intellectuele kringen, en op een mooie dag ging hij samen met onze directeur op de Stromboli zitten, deze keer veilig beneden, om het bestaansmysterie op te lossen. Waarna de tweede wet van Bodifée het licht zag : ?Engelen zijn mannelijk.? Onmiddellijk gevolgd door nummer drie : ?Er zijn slechts twee goddelijke personen : God de Vader en God de Zoon, ook bekend als Jezus Christus. God den Heiligen Geest bestaat NIET. Bijgevolg is het Pinksterverhaal, en ipso facto de Pinksterbeweging, zattemansklap.?
Deze wet, gekoppeld aan het ontkennen van de galactocentrische plaats van Vlaanderen, kostte hem zijn baan bij De Standaard. Sindsdien was Bodifée op de dool en werd elke dag zwartgalliger. Tot onze directeur hem voorstelde voor Knack te gaan schrijven.
Het was een nieuwe Bodifée die over de Grote Markt van Brugge danste. Gerard straalde van geluk, riep ?Jochei !? in het oor van een fiakkerpaard dat op hol sloeg en voor een ravage in de binnenstad zorgde, en kletste stante pede een artikel op papier waarin hij het heffen van belastingen een misdaad tegen de mensheid noemde. Daarna klom hij naar de vijfde verdieping, vergaf ondergetekende al zijn spot uit het verleden, en zette zich gewapend met een pak boterhammen en een thermos warme koffie achter de sterrenkijker. Vast besloten om Pluto deze keer geen seconde uit het oog te verliezen.
Na een paar weken had hij succes. Toen wij ’s ochtends om tien over acht ons redactiegebouw binnen stapten, heerste er bij de receptie regelrechte paniek : Bodifée was uitgebroken ! Was als een gek van de trap komen stormen, had geroepen : ?Ik heb ze gezien, ik heb ze gezien,? en was vervolgens over het razenddrukke Montgomeryplein beginnen lopen. Tegen het verkeer in. Wat misschien in overeenstemming was met de wetten van Kepler, maar allerminst met die van de Belgische wegcode. Gerard had vijfentwintig rondjes afgelegd, toen hij door de hulpdiensten werd plat gespoten. Onze chef-onderhoud had naderhand heel wat moeite om zonder krassen een dode mug van de telescooplens te verwijderen.
Toen onze directeur Bodifée in het sanatorium ging opzoeken, drukte hij hem op het hart dat het op Knack niet de gewoonte is zo enthousiast te doen. Zeker niet over een dode mug. Eén week later bezorgde Gerard de eindredactie een column waarin hij pleitte voor meer verlichting op onze autostrades. Gevolgd door essays waarin hij achtereenvolgens het gratis openbaar vervoer in Hasselt onder de mat veegde, het bestaan der marsmannen bewees, en de liefde van de mens voor de vogel niet wederkerig noemde. Op een middag pikte hij drie winnaars uit het deelnemersveld in Ascot, wat zijn popularitiet aanzienlijk deed toenemen. Toen Bodifée eind augustus voorstelde om in het kader van onze zomerserie over mythes naar Golgotha te trekken, greep onze directeur in.
Koen Meulenaere
