Als er één man is voor wie deze onzalige regering niet snel genoeg kan vallen, dan is het wel minister van Justitie Stefaan De Clerck. Alles heeft hij al geprobeerd. Wie heeft in het gewillige oor van Herman De Croo geblazen hoe de truc van Maystadt met de swaps in elkaar zat ? Een door de liberalen geplaatste wiskundige van het Rekenhof, denkt u allicht. Ja, dag Jan. Wie heeft de helft van de amendementen van Rik Daems tegen de kaderwetten gedicteerd, en de andere helft persoonlijk opgeschreven ? Wie heeft gestookt tegen Nothomb, gestookt tegen Deprez, gestookt en andere merkwaardige dingen gedaan met Joëlle Milquet ?
Door wie zijn de Waalse socialisten op stang gejaagd toen hen anoniem, door iemand die het goed met hen meende, een totaal verzonnen vertrouwelijke nota werd toegestuurd, waarin zowel de rijkswacht als de gemeentepolitie vervangen werden door brigades van de Gerechtelijke Politie en het Hoog Comité van Toezicht ? Wie wees de witte comités om drie uur ’s nachts de weg naar het huis van Louis Tobback, en de mannen van Renault om drie uur ’s middags de route naar Celie Dehaene ? Wie dreef Vande Lanotte in de gordijnen door La Meuse in te fluisteren dat Brice De Ruyver als onderzeeër van de SP in de Commissie-Dutroux zit ? Wie heeft in datzelfde dagblad uitgebracht dat de journaliste die voor de BRTN de Commissie-Dutroux verslaat, met deze zelfde professor tafel en bed deelt, uiteraard zonder te lekken en in alle objectiviteit ? En wie voegde daar fijntjes een verwijzing naar de Gentse loge aan toe ? Wie, tenslotte, nam op een frivole avond de licht geklede Oliver Trusgnach mee naar een feestje in Le Garage ?
Al deze inspanningen en intriges, brachten De Clerck geen stap dichter bij zijn doel. De regering- Dehaene leek op haar bank vastgeschroefd. Met geen heikraan omver te krijgen. Wat hij ook verzon om het kabinet een hak te zetten en van dat ellendige ministerie van Justitie af te geraken, het hielp niets. De Clerck moet en zal de volle vier jaar uitzweten. Alzo wil het de premier, die de middenstanders op deze ongenadige wijze wil duidelijk maken dat ze de verdeling van ministerportefeuilles beter overlaten aan de mannen van het ACW, die terzake op een lange ervaring kunnen bogen.
Twee weken geleden was het ei zo na toch gefikst, toen De Clerck streng aan de tand werd gevoeld door de Commissie-Dutroux. Een vriendelijke mevrouw van de PRL, hiertoe vooraf door de minister zelf opgehitst, eiste zijn ontslag. Een ander zou bij zo een belediging onthutst of boos hebben gereageerd, en indien het om een socialist ging zou hij een ordinaire scheldpartij zijn begonnen. Niet De Clerck. Elke televisiekijker zag plotseling een brede en gelukzalige glimlach verschijnen op het gelaat van de man die net publiekelijk onbekwaam was bevonden. De Clercks geluk kon helemaal niet meer stuk, toen ook voorzitter Marc Verwilghen op zijn heengaan aandrong. Maar helaas, vooraleer de minister die wens kon inwilligen, had Verwilghen zijn woorden alweer ingeslikt. Hij was verkeerd geciteerd ! Door zichzelf.
De Clerck vloekte als een ketter, en begon maar weer van voren af aan. In Ter Zake trad hij volmondig professor Vermeersch bij, die de bevordering van Melchior Wathelet tot Europees rechter de grootste stommiteit uit de wat dat betreft nochtans rijkgevulde carrière van Jean-Luc Dehaene noemde. En twee dagen nadien, in De Zevende Dag, ging hij nog een stapje verder. Niet alleen bracht hij met graagte opnieuw het onderwerp Wathelet ter sprake, en gaf ten tweede male toe dat de regering onder PSC-druk een dwaasheid eerste klas had begaan. Maar bovendien nodigde hij Verwilghen uit om voorzitter van de Commissie Justitie te worden, naar eigen goeddunken het gerecht te hervormen, en voor de rest zoveel vrienden en familieleden als hij maar wenste te benoemen in Arbeids- en andere hoven. Verwilghen zag zich door de onverwachte toegeeflijkheid van zijn opponent verplicht om fors op de rem te gaan staan, of zijn eigen benoeming in de Raad van State dreigde in extremis te worden vervangen door de onaantrekkelijkste van alle ministerposten.
De Clerck van zijn kant, begreep dat het nu of nooit was en duwde door. Hij vergeleek Dehaene met een derderangs bricoleur zonder morele standaard, hekelde de politieke chantage door de Waalse socialisten, omschreef Louis Tobback als kardinaal Richelieu in een dorpskapel, en roemde het banenplan van Guy Verhofstadt als de enige remedie om België uit het slop te halen. Hierna bracht hij ongevraagd aan het licht dat het Hof van Cassatie Willy Claes begin ’99 zal veroordelen tot tien jaar strafkamp. En dat de SP zestig miljoen Agusta-geld zal moeten teruggeven, plus driehonderd miljoen voor een tot nu toe verborgen gebleven corruptiezaak rond de legendarische rakettenbocht uit de jaren tachtig. Wist u dat de CIA dat heeft geflikt ? Aha, een kwalijke zaak, zo verduidelijkte de minister, waarover hij niet meer details mocht bekend maken aangezien het onderzoek nog liep en ultrageheim moest blijven.
Stefaan De Clerck stelde zijn hele bestaan in dienst van die ene obsessie : Justitie kwijt raken. Desnoods door het in handen te geven van de Waalse liberalen, die in feite toch de specialisten zijn inzake magistratuur. In ruil was hij best tevreden met Middenstand, of met een ander rustig departement als Landsverdediging of Binnenlandse Zaken. Gelijke-kansenbeleid mocht ook. Zelfs een zitje in het Vlaams parlement was welkom. Of in de gemeenteraad van Kortrijk. Of het bestuur van SV Waregem. Maar nooit, nooit meer Justitie. En nooit meer iets met ouders van kinderen. Geen Onderwijs. Laat staan Welzijn en Gezin.
Eén week later spitte Joan De Winne in Molenbeek zes lijken uit de kelder van een Hongaarse dominee. Waarna uitkwam dat Wathelet het dossier over deze nieuwe gruwelzaak in de vuilnisbak had gekieperd. In zijn statige bureau op de Boulevard de Waterloo viel Stefaan De Clerck languit achterover.
Koen Meulenaere
