Voor Walter De Bock heeft de wereld een week opgehouden te draaien. Niet meer rond de eigen as, evenmin rond de zon. Met Richard Taxquet en Cosimo Solazzo, had de Luikse justitie namelijk iedereen vrijgelaten die door hem van de moord op André Cools was beschuldigd. Vroeger waren Alain Van der Biest en Pino di Mauro al in vrijheid gesteld, nadat ze op aandringen van De Bock maanden onschuldig waren opgesloten. En de twee Tunesische huurdoders trekken binnenkort hun eerder afgelegde bekentenissen in, en zijn vóór de kerst weer bij de familie. De laatste die nog vastzat was Carlo Todarello, de informant van Walter ! Tevens vader van zijn schoonmaakster. Todarello is de man op wie Walter zich had gebaseerd om op de voorpagina van De Morgen uit te schreeuwen : ?Het is Van der Biest.? Weliswaar met aanhalingstekens, maar men moest tot diep in het artikel doordringen om te beseffen dat het om een citaat ging.
Zelden een meer ontredderd mens gehoord dan De Bock, toen hij in Actueel moest uitleggen waarom hij de bal al die tijd zo had misgeslagen. ?De vraag waar alles om draait,? stelde Walter, die de indruk gaf eindelijk zijn grootste troef te zullen uitspelen, ?is wie de echte opdrachtgevers waren van deze brutale moord.? Weinigen zouden het in dit stadium van het onderzoek kernachtiger kunnen verwoorden.
Zelf hebben wij lang geleden afgehaakt in de zaak-Cools. Wij weten absoluut niet meer wie wat heeft geflikt, wie al is aangehouden en wie niet, wie de Coolsiens zijn en wie de Perronisten, en wie was eigenlijk André Cools ? Maar van één ding zijn wij zeker : Walter De Bock weet het onderhand nog veel minder. De dag dat hij alle stukken herleest die hij over deze affaire op papier heeft gekletst, zal een karton valiumtubes niet volstaan.
De Bock slaapt al zes jaar niet van de moord op Cools. De godganse dag, vierentwintig uur op vierentwintig, is hij in de weer. Hij infiltreert in dubieuze milieus, frequenteert duistere horecazaken, laat zich betrekken in clandestiene transacties, bevraagt, hoort uit, luistert af, achtervolgt, speurt, zoekt, wroet, wringt, schuwt geen inspanning of gevaar, en zet om de haverklap zijn leven op het spel. Dit alles in de hoop op een dag de bekroning van zijn carrière te mogen vieren : de schuldige op de één van De Morgen. Daarna zal hij zijn pensioen aanvragen.
Drie of vier jaar geleden was het bijna zo ver met Van der Biest. Toen dat helaas een gaffel bleek te zijn, verdubbelde Walter zijn inspanningen. Achtenveertig uur op vierentwintig. Met pruik en bril heen en weer kuierend over de Sauvenière, onder water weggedoken in de Maas met een strootje om te ademen, kronkelend door weinig aromatische rioolbuizen, vastgesnoerd onder een internationale expresstrein, je kon het zo dol niet bedenken of Walter deed het. Nu en dan publiceerde hij een stand van zaken in zijn krant.
Onze chef-Wetstraat intussen, poetste met koperblink zijn tuba tot ze glom, en ging een krachtige noot meeblazen op de repetitie van zijn fanfare. Hij nam deel aan streekkampioenschappen meetschieten, bezocht pensenkermissen en wafelenbakken in het Pajottenland, genoot van concertband- en operettevoorstellingen, dronk schuimende coupkes in de eigenaarsloge van de hippodroom, en lunchte niet beneden de twee sterren. Telkens als hem de nieuwe onthullingen van De Bock werden gebracht, klakte hij afkeurend met de tong, schudde het hoofd, en kroop achter zijn bureau om radicaal het tegenovergestelde te poneren. Elke keer weer bleek hij met die werkwijze recht in de roos te mikken.
De Bock werd er radeloos van. Meer : bij tijd en wijlen raakte hij van zinnen. Nadat Van der Biest de gevangenis had verlaten, nam Walter een zelfs voor socialisten zelden geziene bocht, en schreef dat het motief en de dader niet bij de aandelenzwendel moesten worden gezocht, maar vanzelfsprekend bij de Agusta-smeergeldzaak. Dit deed hij schijnbaar terloops, als was het een bevestiging van wat hij steeds had beweerd. Het gebeurde twee dagen nadat hij in het Antwerpse Switel, voor de befaamde Stichting Hugo Coveliers, een debat had gevoerd met onze chef-Wetstraat, die van in het begin de Agusta-piste had gevolgd maar ernstig begon te twijfelen toen hij zijn eigen stelling in De Morgen zag staan.
Toen De Bock zich later realiseerde wat hij had geschreven, kon hij zichzelf wel slaan, en was er vast van overtuigd dat die Coveliers iets door zijn koffie had gemengd. Walter trok een weekje naar zee om bij te komen en pakte vervolgens, op de zesde verjaardag van de aanslag, uit met de primeur der primeuren : ?’t Is Happart geweest.? En omdat het truukje met de aanhalingstekens eigenlijk niet paste voor een journalist met zijn reputatie, meldde hij er deze keer uitdrukkelijk bij dat de beschuldiging kwam van Richard Taxquet.
Taxquet was nochtans altijd altijd één van zijn hoofdverdachten geweest, een ander zou aan de woorden van zo een man niet veel belang hechten. Walter wel. En hij voegde er een scherpe redenering aan toe : Happart kent de procureur-generaal van Luik Anne Thily, vermits haar man zijn advocaat is. En Thily heeft zich niet verzet tegen de vrijlating van Van der Biest. Ziezo, cirkeltje rond. Even overwoog Walter om een verband te leggen met de CEPIC, baron de Bonvoisin en Paul Vanden Boeynants, maar dat liet hij over aan de vrienden van Humo.
Toen José Happart de krant onder zijn neus kreeg, belde hij de naam van de echte opdrachtgever door naar onze chef-Wetstraat. Die wendde zijn niet nader omschreven invloed bij niet nader genoemde Luikse magistrates aan, stelde Taxquet op vrije voeten, en bracht in één moeite door twee van zijn rivalen, de heer Onkelinx en de heer Ancia, in een opspraak waar ze zich nog niet te vlug zullen uitdraaien. Toen De Bock hem op zijn knieën kwam smeken, toonde onze chef-Wetstraat zijn goed hart en liet een week later ook Todarello vrij. Maar niet zonder Walter eerst flink de oren te hebben gewassen.
Koen Meulenaere
