Op een dag stond onze directeur bij het begin van de redactievergadering recht, en verbaasde iedereen met een citaat van Godfried Bomans : ?Wat het genie naast zich nodig heeft, is de volmaakte sufferd. Pas door te tonen hoe groot de afstand wel kan zijn, wordt duidelijk hoe groot het vernuft van het genie is.? Vervolgens zwaaide de deur open en maakte uw dienaar bedeesd zijn entree op de Knack-redactie.
?Uw functie,? vervolgde onze directeur met een bemoedigend klopje op onze schouders, ?is om er gewoon te zijn. Gij hoeft niets te schrijven, gij dient niets te onderzoeken. Gij hoeft geen stellingen te verdedigen noch gedachten te ontwikkelen, God behoede ons. Uw aanwezigheid alleen zal de anderen sterken in hun zelfvertrouwen. Het enige wat gij moet doen, is de laatste bladzijde vullen, het maakt niet uit met wat. Op deze wijze zal de schaal van onze bekwaamheden zich ook daadwerkelijk afspiegelen in de indeling van ons blad.?
Gedurende jaren hebben wij enkel koffie gemaakt en de inzetten van cheffen en redacteurs naar het turfkantoor gedragen. Tot op een dag hoofdredacteur Hubert Van Humbeeck besloot om een experiment te wagen : een Pro & Contra over de vraag of Camila Parker-Bowles koningin mocht worden.
Pro & Contra is opgedeeld in een ja-kolom met een grijs steunkleurtje, en een neen-kolom met een geel steunkleurtje. Die twee zijn precies even lang. Behalve toen het reclamemonopolie van VTM het thema was. Jos Grobben had dat aan zijn been. Tegen het monopolie was Eric Van Rompuy. Voor was Rik De Nolf. Het grijze gedeelte besloeg die keer drie en vier vijfde kolom. Aan de stelling van Van Rompuy werd een kwart paragraafje besteed. Met daarin een zo achterlijk argument (het kwam letterlijk van de minister) dat elke lezer slechts één conclusie kon trekken : leve het reclamemonopolie.
Onze eigen Pro & Contra heeft nooit de lay-out bereikt. Van Humbeeck, die het stuk voor alle zekerheid ook van achteren naar voren had gelezen in de hoop dat er zo misschien iets bruikbaars in te ontdekken was, zag zich genoodzaakt inderhaast onze chef-milieu op te trommelen voor een alternatieve versie over ruimtelijke ordening in Vlaanderen. In feite een pro of contra Theo Kelchtermans, waarbij Renard vijf minuten voor de drukkerij sloot ootmoedig kwam toegeven dat hij geen pro had gevonden.
Na de gebeurtenissen in Parijs, willen wij toch eens terugkomen op die weggegooide bijdrage van toen. Die was nogal pro prins Charles, een strekking die de jongste weken wat in de verdrukking is gekomen. Het lot van prins Charles werd zelfs definitief bezegeld, toen Ter Zake te rade ging bij professor emeritus Robert Senelle, naar wie op Knack een constitutionele denktank is genoemd. De professor kan zo smakelijk vertellen over koningen en koninginnen, dat het lijkt alsof hij er elke middag een paar verorbert bij de lunch. Overgoten met een romig sausje en ondersteund door een fruitige wijn.
Dirk Tieleman leidde de reportage over Lady Di in zoals alleen hij dat kan, met onheilspellende blik en dreigende stem : ?Het verhaal van Diana Spencer. Of hoe een bescheiden meisje een volwassen en rijpe vrouw werd.? Hierna kwamen allerlei figuren onnozelheden vertellen waarover ze zich wellicht nu al schamen, maar gelukkig was men ook professor Senelle in zijn studeerkamer gaan opzoeken. Die gaf prins Charles de doodsteek door droogweg op te merken : ?Wat het Britse volk nooit heeft begrepen, en ik nog veel minder, is waarom kroonprins Charles zijn jonge en mooie vrouw in de kou liet staan voor een oudere vrouw die allesbehalve aantrekkelijk en fleurig was, een vogelschrik enfin.? En om het verschil tussen beide dames zo aanschouwelijk mogelijk te maken, sprak de professor het woord vogel uit zoals Brigitte Raskin dat zou doen.
Uit piëteit voor zijn en uw intense gevoelens, hebben wij enkele weken gewacht, maar het moment is gekomen om de professor tegen te spreken. Deze rubriek is nooit hoog opgelopen met Diana. Een jaar lang heeft hier de foto van prins Charles geprijkt, als een ode aan het onafhankelijke denken. Camila Parker-Bowles, de vogelschrik van Senelle, heeft altijd mogen rekenen op onze warme sympathie. En zeker nu, nu de prins zelf aan het twijfelen is gegaan. Want toen hij op de BRTN de hem welbekende professor emeritus zijn dodelijke oordeel hoorde vellen, en de tienduizenden foto’s van Diana vergeleek met de twee van Camila, kon hij niet anders dan erkennen dat Senelle alweer gelijk had. Had ze er de eerste jaren van hun huwelijk maar zo aantrekkelijk uit gezien, de prins was wellicht toeschietelijker geweest, als u ons dit wat ordinaire beeld toestaat. Maar ziehier het probleem : die eerste jaren was Diana helemaal niet zo knap.
Het geheim van Lady Di was haar kapper, zoals Walter Van den Broeck ook al in Ter Zake kwam uitleggen. En de Walter kent zowel iets van kappers als van ferme wijven, hij was dus inderdaad de geschikte man om dit fenomeen te duiden. Diana profiteerde verder van een uitstekende styliste en een voortreffelijke schminckster. Een beetje zoals Sigrid Spruyt. Deze troeven nu, vallen weg bij het betreden van het echtelijk ledikant. Prins Charles zag wat hij zag, dacht er het zijne van, draaide zich om, en deed alsof hij sliep. Tien minuten later sloop hij op zijn tenen de kamer uit om tussen de rododendrons met mevrouw Bowles te gaan rollebowlen en vuile woorden te zeggen. Ondertussen belde Diana boven naar majoor Hewit. En lag in de kamer ernaast één of andere Amerikaanse econoom aan de tenen van haar schoonzuster te lurken. Terwijl haar jongste schoonbroer de geneugten smaakte van een authentieke porno-ster, en haar oudste schoonzuster, die vaak paarden besteeg, de rollen voor één keer omdraaide. Fijne familie, de Windsors.
Toen wij vorige week op de redactievergadering voorstelden om alsnog een Pro & Contra over de Britse monarchie te maken, bleken de onderwerpen al verdeeld tot eind januari. Actueel rubriekje.
Koen Meulenaere
