Vrijdag 7 maart is een historische dag geworden : Walter De Bock heeft bakzeil gehaald. Dat is hem niet vaak overkomen, maar meesters vinden bovenmeesters en zo heeft de speurneus van De Morgen definitief moeten knielen voor het overwicht van onze chef-Wetstraat. ?’t Schijnt,? probeerde De Bock op de voorpagina zo onopvallend mogelijk het radicale tegendeel te beweren van wat hij tot dan toe altijd had volgehouden, ?dat het gerecht de opdrachtgever voor de moord op André Cools zoekt in de rand van de Agusta-affaire.?
Het leek alsof het hier een laatste, bijna logisch te noemen luik betrof in een hele reeks onderzoeksartikels die allemaal naar die ene conclusie leidden. Niets is minder waar. Wat Walter eens te meer deed, was een eeuwenoud journalistiek trucje toepassen. Wat er in feite in dikke vette letters op die voorpagina had moeten staan was dit : ?Ik, Walter De Bock, heb er mij als de eerste de beste dommekloot laten inluizen door mijn eigen poetsvrouw en heb u vier jaar lang totaal verkeerd voorgelicht.?
Dat stond er dus niet. Wel : ?Gerecht onderzoekt rol Spitaels in moord op Cools. Agusta/Dassault leidt naar opdrachtgevers.? Wie in het stuk op zoek gaat naar de termen ?aandelenzwendel? of ?gestolen waardepapieren?, of naar de naam Connerotte, zal niets vinden. Wie niet op zoek gaat, zal na het lezen van de kop besluiten dat Spitaels André Cools heeft vermoord. Dat is een keer iets anders dan Alain Van der Biest.
Lezers van deze rubriek weten dat Angelina, de dochter van Carlo Todarello, schoonmaakt bij De Bock. Een niet onbelangrijk aspect in de berichtgeving over de zaak-Cools, al blijft Walter halsstarrig weigeren om hierover ook maar één woord te schrijven. Het is vader Todarello namelijk, zelf in Lantin opgesloten op verdenking van vanalles en nog wat, die Walter heeft ingefluisterd dat Van der Biest achter de moord op Cools zat.
Waarna Walter in november ’94 bladzijde één opsierde met de grote kop : ?’t Is Van der Biest.? De aanhalingstekens rond die vermetele beschuldiging waren een ander journalistiek trucje. Volgens Carlo en Walter moest het motief voor de moord gezocht worden bij een zwendel in gestolen aandelen, zoals onderzoeksrechter Connerotte van Neufchâteau had ontdekt, enkele dagen voor hem met aandrang werd gevraagd zich niet langer te bemoeien met zaken waarvan ze op de buiten geen verstand hebben.
Op dit punt duikt onze chef-Wetstraat in het verhaal op. ?Neufchâteau,? zo drukt deze eminente Wallonië-kenner het in minder voorname maar wel accurate woorden uit, ?is het hol van Pluto. In vergelijking met Neufchâteau is Poperinge een cosmopolitisch centrum van handel en cultuur. Is het denkbaar dat daar detectives huizen die tot meer bekwaam zijn dan tot het arresteren van struikrovers en bietendieven ? Natuurlijk niet.?
Onze chef-Wetstraat is de man die, gesteund door onze chef-economie, op 20 oktober in Brussel een tegenbetoging hield, tegen de Witte Mars en vóór het spaghetti-arrest van Madame Liekendael. Bovendien heeft hij al lang geleden onweerlegbaar bewezen dat het motief voor de moord op Cools te vinden is in de vele smeergeldaffaires van de socialisten. Zijn belangrijkste verdachte is inmiddels, met medeplichtigheid van het Belgisch gerecht en de SP-leiding, naar Maleisië gevlucht.
Onze chef-Wetstraat en De Bock stonden met hun thesissen lijnrecht tegenover elkaar. Zelf hebben wij die titanenstrijd altijd vanop een afstand gadegeslagen. Nu eens groeide het besef dat De Bock het bij het rechte eind had (Van der Biest werd gearresteerd). Dan weer overviel ons de schaamte dat wij ooit aan onze chef-Wetstraat hadden durven twijfelen (Van der Biest werd vrijgelaten). In derde instantie bleek die twijfel toch gegrond (Van der Biest opnieuw gearresteerd). En daarna wisten wij het gewoon niet meer (Van der Biest opnieuw vrijgelaten en in de hele Vlaamse pers als een held geïnterviewd over hoe slecht het gaat in Wallonië en hoe goed in Vlaanderen).
Dat we niet aan het einde zijn van dit gevecht, staat vast. De twee topspeurders hebben elkaars pad vorige week immers in een heel ander onderzoek gekruist. Het was in de tuin van het koninklijk paleis waar ze, de één onbewust van de aanwezigheid van de ander, beiden verkleed als rododendron plat op hun buik door de modder slopen. En dit met de bedoeling te gaan luistervinken aan een hel verlichte raam in het riante kantoor naast dat van de koning.
Daar had zich namelijk een welgevormde jongedame aangemeld, die onze directeur wenste te spreken over een schokkende zaak. Onze directeur, die eerst het staatsblad op zetfouten had gecorrigeerd en daarna Knack, had deze frisse verschijning aanvankelijk als een aangename verstrooiing binnen genodigd, maar zakte naarmate haar verhaal vorderde dieper en dieper weg in zijn lederen bureaustoel. Toen hij zijn hoofd in zijn handen verborg, tuimelde buiten onze chef-Wetstraat over De Bock en diens verschrikte kreet was het sein voor een snelle en onzachte interventie van de paleiswacht.
Tegen hun uitdrukkelijke vraag in werden de twee indringers niet opgesloten in Lantin, maar in Vorst. In het belang van deze laatste, besloot onze directeur ze daar een tijdje te houden. Het proces wegens huisvredebreuk komt binnenkort voor. De Bock verdedigt zichzelf, aangezien niemand anders bereid was dit te doen. Voor onze chef-Wetstraat pleiten Fons Puelinckx en Michel Graindorge.
Ondanks zijn arrestatie heeft De Bock de primeur eind februari al in de krant gezet, onder het nogal doorzichtige pseudoniem ECIAE : de koning heeft zijn eigen Mazarine ! Ze heet Delphine en maakt schilderijen. Dat heeft letterlijk in De Morgen gestaan. Walter citeerde Père Ubu en het Antwerpse ’t Scheldt. Kunt u geloven dat daarover niet eens meer een schandaal losbarst ? De vraag die zich opdringt is : mag die Delphine de nu al gevaarlijke Saksen-Coburgfractie in de Senaat nog vergroten ? Wedden dat Frank Swaelen ook hier weer tot op het bot gaat.
Koen Meulenaere
