Volgens onze chef-milieu Peter Renard is in dit land één figuur aansprakelijk voor alle falen. Voor àlles wat misloopt. Of het nu gaat om lucht- en bodemverontreiniging, justitie, onderwijs, landsverdediging, rijksfinanciën, cultuur of sport, steeds is één man met de vinger te wijzen : Kelchtermans Theo, Vlaams minister van Leefmilieu, Landinrichting, Tewerkstelling en Arbeid.
Via onze voortreffelijke cd-roms (bestel nu op 02/467.57.63) hebben wij het nagetrokken : Renard heeft vorig jaar vierennegentig onderzoeksreportages geschreven, en in tweeënnegentig ervan viel de naam Theo Kelchtermans. Zelden in positieve zin. De andere twee gingen over Hugo Schiltz en de Vlaamse Volksbeweging. En zelfs daarin stonden schimpscheuten aan het adres van ?een oneerlijk CVP-minister uit Limburg?.
Er kan in dit land geen auto tegen een boom rijden, of volgens Renard ligt de schuld bij Kelchtermans. Die heeft niet alleen deze boom laten planten in strijd met alle voorschriften van Vlam, Vlar, Vlak en Vlas, maar heeft er bovendien voordelen in natura voor ontvangen. Valt in Zomergem een mus dood, dan acht onze chef-milieu Theo Kelchtermans hiervoor verantwoordelijk. Kampt in Wintergem een paard met een aanval van koliek, dan is dit wederom te wijten aan de Vlaamse minister. Een verbrandingsoven of een stort in Drogenbos ? Als Renard kiest voor het stort, hoeft niemand verder te lezen : Kelchtermans is voor de oven. En de gebroeders Bleyen zitten in de NV die voor de uitbating ervan zal instaan.
Wijzelf beoordelen een politicus nooit op zijn daden, altijd op zijn uiterlijk. Wij zijn gewonnen voor de aloude theorie van de Italiaanse psychiater Cesare Lombroso, die een catalogisering van misdadigers opstelde aan de hand van hun fysieke kenmerken. Deze methode is in de loop van de geschiedenis enkele keren misbruikt, maar de wetenschappelijke waarde ervan is nooit steekhoudend ondergraven.
Passen we nu de theorie van dokter Lombroso toe op Theo Kelchtermans, dan zien we een man die van zijn leven niet de waarheid heeft gesproken. Wil men het archetype van Pietje de Leugenaar, dan staat Kelchtermans model. De overtuiging waarmee hij telkens weer zijn eerlijkheid uitschreeuwt, zet zijn onwaarachtigheid enkel dikker in de verf. André Van Duyn, maar dan niet om te lachen. En wie zeker niet lacht is onze chef-milieu, die ’s nachts droomt van Theo Kelchtermans. Zijn afkeer werd op de duur te groot voor één man alleen. Renard vroeg en kreeg versterking van onze chef-Wetstraat : een compostinstallatie in Ronse !
Bij ons weten zijn er in de jaren negentig in Knack welgeteld twee artikels over Ronse verschenen. Het eerste was, in alle bescheidenheid gezegd, een zeer geslaagd portret van burgemeester Orphale Crucke. Het werd geschreven door uw dienaar, die dieper inging op de bloedvete tussen de mannen van Club Ronse en die van ASA Ronse. Ruzie waarvan de modale Knack-lezer voordien niet het minste besef had. De burgemeester deed het ondenkbare : hij dwong beide clans tot samenwerking. Het heeft in de wereldpers niet de aandacht gekregen die het verdiende, maar dit was een grotere krachttoer dan het akkoord van Oslo. En met beter gevolg.
Verder zorgde de burgemeester er persoonlijk voor dat elke wielerkoers in zijn stad uit de hand liep. Ofwel door het spandoek twintig meter vóór de streep op te hangen, in de plaats van pal erboven (Van Looy-Beheyt in 1963). Ofwel door de dranghekken plotseling twee meter naar binnen te laten springen (Criquielion-Bauer in 1988). Dit bracht Ronse telkens wèl in de wereldpers. En Crucke zelf werd advocaat van de benadeelde partij.
Het tweede artikel verscheen twee weken geleden en belichtte dus het probleem van een illegale compostfabriek. Is Theo Kelchtermans er toch in geslaagd om ook daar weer buiten zijn boekje te gaan zeker. De burgemeester van Peer die in Ronse de maltraitant gaat uithangen, het is ziekelijk. Alles draait om de concurrentie tussen de Ilva en de Ivla. Wie dit subtiele verschil in lettervolgorde niet heeft opgemerkt, zoals ondergetekende in zijn eerste zes lezingen van het bewuste artikel, begrijpt niet waar onze chef-Wetstraat zich druk om maakt. Maar de Ilva is de Intercommunale Land van Aalst, en de Ivla de Intercommunale Vlaamse Ardennen. En hoewel de Ilva al een composthoop heeft waar nog heel wat aard- en sinaasappelschillen bovenop kunnen, heeft de Ivla er nu ook één.
Onze chef-Wetstraat onthult : wat zegt het Uitvoeringsplan voor Groente-, Fruit- en Tuinafval ? ?De composterings- en vergistingsinrichtingen voor GFT-afval dienen te worden uitgebouwd binnen de bestaande doelstellingen, zijnde de maximale benutting van potentiële verwerkingscapaciteit van de bestaande en reeds voorziene installaties, en in functie van het aanbod aan ander organisch afval.?
Wat schrijft Kelchtermans voor Compobel in Ronse ? ?De composteringsinstallatie van de Ilva beschikt, buiten de verwerking van het ingezamelde GFT-afval in haar eigen verwerkingsgebied, over een werkingscapaciteit van circa 20.000 ton, en volgens de bepalingen van het Uitvoeringsplan kan deze restcapaciteit worden aangewend om selectief ingezameld GFT van de omliggende regio’s, waaronder de regio van de Ivla, te verwerken. Maar dit is geen verplichting.?
Ooit zo een bedrieger aan het werk geweten ? En wie rijdt er met de vuilniskar rond in Ronse ? Johny Cornillie, ex-kabinetschef van Kelchtermans. Onze chef-Wetstraat trok de enig mogelijke conclusie : ?Eruit met die schurk. Kelchtermans moet aftreden.? Wat prompt gebeurde.
Onze chef-milieu en onze chef-wetenschappen dwongen ondertussen minister van Volksgezondheid Colla tot ontslag. Dit na een bezoek aan bordeel De Rosse Ridder in Beernem. En na een fikse berisping door onze chef-buitenland, trok de Cambodjaanse premier prins Ranarridh zich terug uit de politiek. Het was onze directeur die begin september onze nieuwe jaarleuze bekend maakte : ?Ten aanval !?
Koen Meulenaere
