Ten onrechte wordt soms neergekeken op het journaal van de regionale televisie. Franske, de smid van Kortenaken, is honderd jaar geworden en wordt uitgebreid gevierd. Rolt bijna uit de koets waarin hij door het dorp wordt getrokken, en zegt te gepasten tijde : ?Jow jow.? Altijd een onverbeterlijke fratsenmaker geweest, Franske. Zo vroeg hem ooit een oud krom vrouwtje, bij wie hij een paard was gaan beslaan en die in bewondering toekeek hoe hij het ijzer boog en strekte : ?Kunt gij mich ook recht trekken, Franske ?? Waarop Franske : ?Als ge nog heet genoeg kunt worden wel.?
Het mislukte referendum in Begijnendijk, met de burgemeester die de boel geflikt heeft en de oppositieleider die zich daarover staat dik te maken, dat ligt dicht bij podiumkunst. Men zou op de nationale stations wat meer aandacht voor deze onderwerpen moeten hebben. Ofwel voor het grote internationale nieuws. Maar het is dat tussenniveau, het Vlaams parlement of de Abos-commissie, dat ons geen hap interesseert. En dat helaas steeds meer gewicht krijgt bij de landelijke omroepen.
Het beeld van het jaar is in elk geval geleverd door ROB, met Tobback die op Witteparapludag zijn deur dicht gooide voor de neus van een of andere carrièrist van de VLD. Die reportage werd overgenomen door alle nationale nieuwsbulletins, maar waar werd ze het best gebracht ? Op ROB zelf. Waar een boze Dirk Lesaffer zijn ongenoegen over zoveel ongemanierdheid niet onder stoelen of banken stak. En wel door zijn linkse wenkbrauw een weinig hoger op te trekken dan zijn rechtse. Perfectie zit in de details.
Wij hadden Lesaffer vroeger één keer kwaad gezien. Dat was in een Leuvens café, waar de waard hem aan het verstand probeerde te brengen dat vierendertig Palmkes wel het maximum was dat hij op één avond aan één en dezelfde klant mocht schenken. Waarna Lesaffer woedend in zijn auto stapte en een ruimdenkendere kroeg opzocht, waar ze tot veertig wilden gaan. Het gedrag van Tobback, die een half uur lang voorwendde dat niemand thuis was, hoewel duidelijk witte rook uit de schoorsteen kringelde, deed Lesaffer voor de tweede keer zijn geduld verliezen.
Over Tobback hebben wij al veel verzonnen, maar zo ver als hij zelf ging met die witte comité’s, zijn wij nooit durven gaan. De geloofwaardigheid van deze rubriek zou er te fel onder lijden. Het was een scène voor de eeuwigheid : Tobback die uiteindelijk toch even aan de deur kwam, maar ze meteen weer dicht smeet toen hij een camera ontwaarde. Die moest eerst weg. Waarna hij de witte actievoerders uitschold voor onnozelaars en fascisten.
?Ze moeten mij niet op mijn privé-adres komen lastig vallen,? zo stelde de SP-voorzitter, later die dag staande voor het stadhuis, verbolgen. ?En dat men niet komt zeggen dat ik tijdens verkiezingscampagnes de mensen ook bij hen thuis met een politieke boodschap ga storen, want dat heb ik nooit gedaan.?
Het woordje ?nooit? heeft in het socialistisch idioom een andere betekenis dan in het algemeen gangbare Nederlands. Wij hoeven niet te herinneren aan Willy Claes. Wij herinneren wel aan een interview waarin Frank Vandenbroucke, momenteel in volle voorbereiding op zijn tweede zit in Oxford, vertelde hoe het er tijdens de kiescampagne in Leuven aan toe ging. Hij en Daniël Buyle moesten bij de mensen gaan aanbellen, terwijl Tobback achter de hoek stond te loeren. Werden ze goed ontvangen, dan kwam Tobback gauw aanlopen om ook een praatje te maken. Werd er vijandig gereageerd, dan liet hij zich niet zien.
Keren we nu terug naar de witte paraplu’s. Dirk Lesaffer, die de dag zoals gewoonlijk was begonnen met een half uurtje ochtendgymnastiek in de tuin, hierbij speurend naar UFO’s, was in kort broekje en op gympies met zijn reportageploeg meegetrokken voor wat hij dacht dat een routineklus zou worden. Dat bleek een grove misrekening. Omdat Tobback had geëist dat de camera zou verdwijnen, had Lesaffer zich opgesteld achter een struik, vanwaar hij rustig verder filmde. Volgens Lesaffer heeft Tobback niets te eisen. Maar toen de deur opnieuw openzwaaide, stormde Tina Tobback naar buiten. Een bloeddorstige boxer, twee druppels water haar baas, die onmiddellijk de verslaggevers aanviel en beet waar ze kon. Dat was om te beginnen in het been van de ROB-hoofdredacteur. Die liet zich niet onbetuigd. Lesaffer en de hond rolden vechtend over het asfalt tot Louis Tobback, middels een zware slag met een ijzeren spade, een einde stelde aan het gevecht. Daarna viel de hond de witte burgers aan.
Toen Lesaffer later op de redactie weer bij bewustzijn kwam, zette hij zich achter zijn bureau en schreef een inleiding zoals alleen hij dat kan : niets of niemand ontziend. ?Honden,? aldus een strenge anchorman ’s avonds in het ROB-journaal, ?dienen aan de leiband te worden gehouden.? Hierna liet hij zien hoe het gemeentebestuur de populaire frituur ?Bij de Luc? aan de Naamse Poort wegtakelde, en maakte hij een vernietigende analyse van de nieuwe straatnamen in het Leuvense. Een ideetje van de burgemeester, die vond dat er te veel Guido Gezellelanen waren. Wat verwarrend was voor de mannen van de post, veelal leden van de socialistische vakbond. Om hieraan een mouw te passen, doopte Tobback elke Guido-Gezellelaan in Leuven, Kessel-lo en Heverlee om tot de Avenue Louis. En de1-meilaan in Kessel-lo werd vervangen door de3-meilaan, geboortedatum van Tobback zelf en van Niccolo Machiavelli. Toen dat gebeurd was, werd alle verkeer er verboden, behalve voor burgemeesters.
Op het ROB-nieuws waren ze al overgestapt naar een item over de verwaarlozing van jaagpaden langs de Dijle-oever. In sommige gemeenten staat het onkruid er hoger dan in de steppen van Abchazië, waardoor wandelen of fietsen onmogelijk worden. Toen volgde een verslag van een race voor pikdorsers in Zaventem, en een kwis met Ben Crabbé. Waarna alles weer van voren af aan begon : klets, weer die deur van Tobback op hun paraplu. De hele nacht door. Dat is pas televisie.
Koen Meulenaere
