Sinds onze chef-wetenschappen de lezers heeft opgeroepen geen vlees meer te eten, teneinde niet te sterven aan de ziekte van Creuzfeldt-Jakob, wordt onze redactie permanent bedreigd door de carnivore sector. Dat de hormonenmaffia voor weinig terugdeinst, was voor iedereen duidelijk op de dag dat Jaak Vandemeulebroucke na een copieuze receptie zijn auto in de gracht stuurde. Maar dat ook het niet-hormonale gedeelte van de vleesnijverheid het geweld niet schuwt, was een openbaring. Zeker voor onze redactie, want hadden wij dat geweten, was het bewuste artikel van Draulans nooit verschenen. ?Liever blode Knack, dan dode Knack,? ziedaar onze leuze.
Maar goed, het is helaas wel gepubliceerd en wij zitten met de gevolgen. Boze telefoons, scheldbrieven, en het onuitgenodigde bezoek van goed gevleesde vetmesters die gewapend met slachthaken en fileermessen aan onze receptie informeren waar de chef-wetenschappen huist. Die jaagt ondertussen op apen in een oerwoud bezuiden Goma, maar breng dat maar eens aan het verstand van een geëxalteerde stierenfokker uit de Westhoek. De meesten stormen zonder veel omhaal de trap op naar de vijfde verdieping, waar onze chef-wetenschappen tot onze wanhoop kantoor houdt naast dat van uw dienaar, die al door menige primair van de buiten verkeerdelijk voor wetenschapper is aangezien. Voortaan mogen wij in eigen naam spreken over bijna-doodservaringen.
Processen, brievencampagnes, massale opzegging van abonnementen… u kent die chantagetechnieken wel. Advertenties intrekken, hoort er doorgaans ook bij. Wij lieten dat alles over ons heen gaan, maar toen vorige week Ambachtelijke Vleeswaren Schodts uit Kontich ons via de brievenrubriek een gebrek aan deontologie toeschreef, was de maat vol. Wij willen ons door velen een gebrek aan deontologie laten verwijten, maar niet door Jan Schodts. Daarvoor liggen de malversaties met Hermes en Kridemo iets te vers in het geheugen. Verser alleszins dan de paté en de varkenskop in béchamelsaus, die de voormalige BRTN-journalist nu op de markt meent te mogen brengen.
Wij besloten ons in het vervolg te verzetten, en toen de Nationale Federatie van Vleeswaren en Vleesconserven met kennelijk slechte bedoelingen de Tervurenlaan kwam opgedraaid, gaf onze directeur de opdracht ons redactiegebouw te verdedigen. ?Tot de laatste man, en tot de laatste snik,? voegde hij er aan toe, alvorens zichzelf met een uitgelezen wijntje en een nog niet uitgelezen boek in zijn bureau in veiligheid te brengen, de actie op het terrein aan zijn ondergeschikten overlatend.
Dat was in de eerste plaats hoofdredacteur en chef-justitie Frank De Moor, die voor hij op Knack kwam werken niet alleen elite-instructeur bij MI5 is geweest, maar ook jarenlang training-supervisor van de Zuid-Koreaanse oproerpolitie. De Moor toverde uit een achter een valse muur verborgen kast voor elk van ons een volledige gevechtsuitrusting tevoorschijn : schild, wapenstok, kogelvrij vest, en helm met telescopisch vizier. De morfologie van veel cheffen stemde niet overeen met die van de gemiddelde Koreaanse politieman, maar na wat wringen en persen zat iedereen in zijn uniform gesnoerd. Daarna legde De Moor de basistactiek van een interventiekorps uit.
?Waar het op aan komt,? brulde hij op militaire toon, terwijl hij langs de linies marcheerde en hier en daar een vermanende tik gaf op een te ver uitstekende buik of schoen, ?waar het op aan komt, is in beweging te zijn. Onthoud deze vuistregel : een stilstaand bataljon is in het defensief, een bewegend bataljon is in het offensief. De veiligste beweging nu, is de achterwaartse. Is de vijand toevallig toch zwakker, dan doen wij drie stappen vooruit, gevolgd door drie naar links. Daarna trommelen wij met onze stokken op onze schilden en roepen allemaal samen : BOM-BOM-BOM. Dit heeft een vreesaanjagend effect.?
En zo stond even later op het voorpleintje voor ons kantoor, de redactie van Knack keurig in rijen van vier opgesteld, met aanvoerder De Moor strategisch achter de laatste rij. Aan de overkant daagden op dat moment vijftienhonderd gedrogeerde en bloeddorstige vleesliefhebbers op. Voorzien van molotovcocktails, voetzoekers, bijlen, pikdorsers en alles wat nuttig is om gebruik te maken van het democratisch recht op betogen.
?Het belangrijkste is,? riep De Moor nog, vooraleer zich binnen terug te trekken, ?om geen stenen op uw kop te krijgen. Succes mannen.? Hierna gooide hij de inkomdeur dicht, en sloot zo onze enige vluchtweg af. De drie passen voorwaarts hadden wij al lang laten vallen, en er was niemand die het waagde BOM-BOM-BOM te roepen. De redacteurs die op de eerste rij hadden moeten plaatsnemen, probeerden met hun schilden zoveel mogelijk projectielen af te weren.
Maar aangezien de mannen van de vleesafdeling de steun hadden gekregen van hun collega’s van zuivel en kasgroenten, werden wij uit alle hoeken bekogeld met eieren, tomaten, zure melk, lekkende kazen, dierlijke vetten, charcuteriesauzen en crème-koeken. Vermengd met aanzienlijke hoeveelheden bloemsuiker, maïzenapap en cayennepeper. Binnen de vijf minuten dropen wij van de viezigheid en vettigheid. Onze chef-economie, die vooraan was gezet om met zijn trompet ten aanval te blazen, zag geen steek meer voor zijn ogen. Zijn hele telescopische vizier zat dichtgekoekt met melk- en pluimveeproducten. Toen hij zijn helm afzette om het plexi weer enigszins schoon te vegen, werd hij getroffen door de eerste lukraak gelanceerde kassei en diende per ziekenwagen te worden afgevoerd.
Binnen, achter het getraliede raam, achtte De Moor de tijd gekomen om alsnog de rijkswachtkazerne in Etterbeek op te bellen. Temeer daar die net achter onze hoek ligt. Maar terwijl onze vrienden de ordehandhavers zich klaar maakten om ons te komen ontzetten, trok onze directeur op de vierde verdieping verstoord zijn raam open en brulde naar beneden of het bijna gedaan was met al die herrie. Hierna werd het snel weer stil.
Koen Meulenaere
