De Britse overheid onderzoekt of de gekkekoeienziekte is overgegaan op kippen. En dit omdat twee hennen een vreemd gedrag vertoonden. Volgens Roger Symons in het radionieuws, ging het om een kip in South-Wales en één in Noord-Kensington. Wat de Britse overheid verontrustte, was het volgende : beide hoenders waggelden, en zakten met regelmatige tussenpozen zonder schijnbare aanleiding door hun poten.
Het is nu dinsdagavond en wij bevinden ons op de stoep van het Bosnische restaurant achter de hoek van Knack. De redactievergadering is een beetje uitgelopen en de uitbater heeft ten lange leste iedereen onder dreiging van een tweeloopsgeweer naar buiten gejaagd. Mocht de Britse overheid het vreemde gedrag zien dat hierop volgt, zij zou niet verontrust zijn maar in blinde paniek. Waggelen en zonder aanwijsbare reden door de knieën stuiken, is nog het minst alarmerende van wat daar te aanschouwen valt. Geen enkel empirisch vorser zal bij deze symptomen twijfelen : Creuzfeldt-Jakob !
Er waren trouwens vroeger al aanwijzingen. U weet dat de gekkekoeienziekte in het medisch jargon BSE heet : Bovine Spongyform Encephalopathy. Vrij vertaald : een sponsvormige hersenafwijking bij runderen. Welnu, in de persoon van haar directeur is onze redactie ooit met iets dergelijks vergeleken door de patron van een Antwerps restaurant, waar wij een ontbijtvergadering hadden belegd. Naar het eind van de avond toe, raakte die man steeds dieper onder de indruk van het absorptievermogen van enkele beter getrainde chefs. Op een gegeven moment ging hij voor onze directeur staan en riep uit : ?Wa zedde gai veur een spongs ??
De grootste opschudding was ontstaan toen een dienster de keuze had geboden tussen een apéritif maison en het klassieke gamma, en onze directeur had geantwoord : ?Voor mij het klassieke gamma.? Even later sloeg hij tot ongeloof van het personeel een Gancia, een Campari-orange, een rode en een witte Porto, een rode en een witte Martini, een kir en een kir royal, een sherry dry en een sherry crème, een Schotse en een Ierse whisky, een Ricard en een Pinôt, en zeven glazen van verschillende Champagnes achterover. Hierna stond hij recht, proefde de wijn voor bij het hors d’oeuvre, en stippelde de nieuwe redactionele lijn van Knack uit.
Die bestond onder meer uit een agressievere aanpak, en onze chef-wetenschappen bracht dat in praktijk met zijn primeur dat de gekkekoeienziekte ook in België was uitgebroken. Dat wil zeggen : de menselijke variant Creuzfeldt-Jacob. En daarvan een sporadische vorm, van nu af aan bekend als ?De ziekte van Draulans?. Kenmerken : gewiegel en gewaggel, vooral na de maaltijden. Verder : geheugenverlies, het in opspraak brengen van bonafide universiteitsprofessoren, en de neiging tot het schrijven van schunnige romans. Tevens : fobie voor artsen zonder grenzen en folie voor bonobo’s. Oorzaak van de gevaarlijke aandoening : sandwiches met filet américain en leverpaté. Meer algemeen : de consumptie van vlees.
Ziezo. Niet zo gauw was de reportage in Knack verschenen, en onze chef-wetenschappen zelf op het VTM-journaal, of de eerste beenhouwerij kon haar deuren sluiten en hing woedend aan de telefoon : waar was de spelbreker die deze onheilstijding had uitgebracht ? Vijf minuten later de volgende. Buurtslagers, vleesverwerkende bedrijven, Delhaize-De Leeuw, groothandels in veevoeders, transporteurs van runderen, slachthuizen… heel de sector donderde in mekaar. Als een rij dominostenen op de Japanse televisie. En allemaal klagend aan de lijn. De directeur van Sanpareil meldde per aangetekend schrijven dat in zijn paté niet eens rundvlees zit. Stelling die een jaar of acht geleden bevestigd werd door de Britse eetwareninspectie.
Het regende klachten en het voortdurende gerinkel van de telefoon begon danig te irriteren, op een redactie waar stilte en ingetogen studie doorgaans de sfeer bepalen. Toen onze chef-economie voor de tweede keer per abuis een verkeerd paard had doorgebeld naar het turfkantoor, en zodoende het weekloon van vele collega’s tot een dagloon had gereduceerd, was de maat vol. Despiegelaere greep de hoorn en brulde tegen een protesterende vleeshaluitbaatster aan de andere kant : ?Luistert madam, niemand verbiedt u om in uw magazijn eerzame en gezonde artikelen te verkopen. Zelfs het handelsrecht schrijft niet voor dat ge de mensen moet vergiftigen met uwe rommel. En als ’t u niet bevalt zal ik straks eens wat sulfiet in ùw lijf komen spuiten. Met de hormonen die gij door uw marchandise mengt win ik de Tour de France.?
Die zat. Twee uur later marcheerde een spontane en verontwaardigde betoging van de vleesnijverheid naar onze voordeur. Begeleid door tractoren, hooiwagens, mestkarren en Kamiel Adriaens. Ze keken aan de receptie raar op toen er plotseling een Blonde d’Aquitaine, de matrone van de dikbillen, door de gang stormde. Achtervolgd door vier razende Holsteiner-stieren.
Het daaropvolgende weekend had, in aanwezigheid van Zijne Majesteit de Koning, de plechtige viering plaats van Honderd jaar Tervurenlaan. De imponerende avenue blonk tien kilometer lang van properteit, tot in de uiterste hoekjes en kantjes. Overal nieuw gras, de bloemperken schitterden in de zon, elke steen was opgewreven. Op de Montgomerysquare werd een gigantisch fontein gebouwd, recht tegenover het standbeeld van de held uit de Tweede Wereldoorlog. Waardoor wie van het Jubelpark naar Tervuren rijdt de indruk krijgt dat de maarschalk staat te plassen, met een debiet dat alleen voor hogere legerofficieren is weggelegd.
Eén zwarte vlek slechts op dit onberispelijke parcours : het gebouw van Knack, dat er na de doortocht van de vleessector bij lag als een stortplaats in een achterbuurt van Calcutta. Toen het vorstenpaar in een gammel oud trammetje voorbij kwam gedokkerd wees onze directeur, die als receveur de kaartjes controleerde, met veel nadruk op het prachtige Montgomery-hotel aan de overkant. Niets gezien, de koning.
Koen Meulenaere
