Weinig stichtingen treden even onvervaard de actualiteit tegemoet, als de Stichting Hugo Coveliers. Een VZW waarvan het maatschappelijk doel bij notariële akte is bepaald op het ontmaskeren van de Bende van Nijvel. De stichting patroneert in de populaire pers tal van onthullende reportagereeksen. Die volgen allemaal eenzelfde patroon. Vijf kolommen lang wordt de lezer verzopen in organigrammen van twijfelachtige NV’s, hun zuster- en dochterondernemingen, hun bestuurders en aandeelhouders, en hun vloot van geheime buitenlandse rekeningen. Als ook de hardnekkigste klant dreigt af te haken, valt plots de naam Cepic, automatisch gevolgd door baron de Bonvoisin en Paul Vanden Boeynants. Dat geeft weer zuurstof om tot het einde te geraken. Zelden leiden deze artikels tot iets als een aanhouding of een veroordeling, maar dat heeft vanzelfsprekend minder te maken met de juistheid ervan, dan met de corruptie binnen het gerecht.
De Stichting Hugo Coveliers pakt dezer dagen uit met een bijzonder gedurfd maar lovenswaardig initiatief. Een debatcyclus tussen onze chef-Wetstraat en Walter De Bock van De Morgen. Wie interesse heeft, krijgt vrijdag een laatste kans. Frans Strieleman is moderator en de vertoning heeft plaats in het Switel in Antwerpen ! Kan men het lot nog meer uitdagen ? Toen wij gingen kijken, moest iedereen onder een ladder naar binnen in een zaal waar een zwarte kat parmantig heen en weer drentelde voor een gebroken spiegel.
Onderzoeksjournalistiek, zie daar het thema van de avond. U kent de twee protagonisten. Chef-Wetstraat : pro- Ancia, moordenaar van André Cools bevindt zich te Kuala Lumpur, motief zoeken in de smeergeldaffaires van de socialisten. Walter De Bock : pro- Connerotte, moordenaar van André Cools heet Alain Van der Biest, motief zoeken in een zwendel met gestolen aandelen.
De Bock heeft die wijsheid van zijn poetsvrouw Angelina, dochter van de volkomen ten onrechte opgesloten Carlo Todarello. Walter heeft onlangs wel geprobeerd om van kamp te veranderen, en schreef op de voorpagina plotseling radicaal het tegenovergestelde van wat hij vier jaar lang met grote stelligheid had beweerd, maar laten we dat als een moment van zwakte beschouwen en verder niet in overweging nemen.
Wij weten niet of u Frans Strieleman ooit een debat hebt zien leiden. Welnu, dat is niet om mee te lachen. Frans heeft niet de gewoonte rond de pot te draaien, en had een procureur des konings naast zich aan tafel gezet, zodat ter plaatse arrestatiebevelen konden worden aangevraagd : Jean-Marie Berkvens, de schoonbroer van Pierre Chevalier. Waarmee de VLD bewijst één grote familie te zijn, in tegenstelling tot de CVP die dan weer sterker is in het propageren ervan. Al valt dat niet steeds op te maken uit het gedrag van haar ex-boegbeelden. Als Van Peel ons tien speurders ter beschikking stelt, zullen wij dat binnen de zes maanden bewijzen. Als wij ons vergissen, bieden wij onze excuses aan en mag de voorzitter op onze kosten naar de Stille Zuidzee voor een cruise met Vera Dua.
Frans Strieleman opende de voorstelling met de aanwezigen welkom te heten, de sprekers kort voor te stellen, en er aan toe te voegen dat één van de twee zelden wist waarover hij schreef en dat dat De Bock was. Die zat, haha. Het eerste applaus klaterde op. Walter De Bock trachtte zich te verdedigen en trok zijn afgezaagde en al lang door alle feiten tegengesproken verhaal op gang van Pino di Mauro en Richard Taxquet, en van gestolen aandelen, en dat Cools daarvan wist, en patati en patata. En Van der Biest zus en Guy Mathot ginder. Pijnlijk.
Vooral omdat onze chef-Wetstraat enkele vrienden tussen het publiek had geposteerd. Meer bepaald onze chef-economie. Die deed zijn werk perfect. Hij zat midden op de eerste rij, greep bij elke bewering van De Bock vertwijfeld naar zijn hoofd, en schudde nadrukkelijk van nee. Hij klakte afkeurend met de tong, schuifelde boos heen en weer op zijn stoel, zuchtte diep, siste minachtend tussen de tanden, maakte wegwerpgebaren naar het podium en mompelde een paar keer luid en duidelijk : ?Maar man toch. Hoe is het mogelijk.? Binnen de vijf minuten was de hele zaal ervan overtuigd dat daar op de eerste rij iemand zat die er meer van wist, en dat De Bock zat te liegen dat hij barstte. Wat trouwens niet ver naast de waarheid was.
Aangezien behalve Van Cauwelaert, en in mindere mate De Bock zelf, niemand nog weet hoe die zaak-Cools precies in elkaar zit en wie waarvoor verantwoordelijk is, was er ook in het Switel niemand die met zekerheid kon oordelen of wat op de bühne verteld werd, al dan niet strookte met de werkelijkheid. Dus keken de aanwezigen bij elk argument van De Bock naar onze chef-economie, om te zien wat die ervan dacht. En dat was weinig vleiend voor de spreker, die steeds zenuwachtiger werd door het gebrek aan bijval en de langzaamaan vijandige stemming. Onze chef-Wetstraat begreep dat hij aan de winnende hand was en dat hij, om dat te blijven, er vooral het zwijgen moest toe doen.
Dat deden ook Strieleman en Berkvens, en De Bock geraakte steeds meer verstrikt in de tegenstrijdigheden van zijn eigen betoog. Onze chef-economie diende niet eens meer het sein te geven, bij alles wat De Bock zei werd nu spontaan ?boe? geroepen. En : ?Tricheur !? En : ?Leugenaar.? De sfeer werd zonder meer dreigend, tot Berkvens het woord vroeg. Walter, blij dat hij er eindelijk van af was, verslikte zich in het slokje water dat hij nam, toen de procureur hem toebeet : ?Bekent gij geld te hebben gegeven aan de dochter van één van de verdachten ??
Toen een verblijf in Lantin bijzonder dichtbij was gekomen, werd De Bock onverwacht gered. Niet door de bel, maar door het alarm. De sigaar van onze chef-economie samen met de pijp van Hugo Coveliers, dat was te veel voor de nieuwe en zeer gevoelige branddetectoren van het Switel. Terwijl iedereen in paniek naar buiten rende, werd Walter door de Antwerpse brandweer van het podium gespoten.
Koen Meulenaere
