Als een echte Don Quichotte is Renaat Landuyt begonnen aan een kruistocht tegen die malafide figuren en vormen van illegaliteit die de voetballerij overspoelen. De minister van Werkgelegenheid heeft zich daarbij samen met het parket duidelijk gevoed aan het dossier dat Jean-Marie Dedecker een paar weken geleden naar buiten bracht. De explosieve taal die de Oostendse senator toen sprak mag mag dan inmiddels zijn weggeblazen, de naweeën blijven voelbaar.
Nieuw zijn de feiten die vorige week opborrelden niet. Geruchten over mensenhandel circuleren er al van voor Jean-Marie Dedecker dat openbaar maakte. Ze werden alleen nooit concreet onderzocht. En het is nog langer bekend dat in de buik van de voetbalwereld makelaars opereren zonder licentie. Ze kregen nooit enige tegenkanting en vinden in bestuurders gewillige gesprekspartners. Nieuw zou het derhalve pas echt zijn als deze figuren worden uitgerangeerd. Maar in een voetbalwereld zonder strikte reglementering en morele gedragscode’s is dat een utopie.
Terecht is er nu een onderzoek naar een mogelijke mensenhandel bij SV Roeselare. En terecht wordt er ook geschoten op voorzitter Roger Havegeer omdat die vorige week in het duidingsprogramma Ter Zake ongegeneneerd vertelde dat hij er geen moeite mee heeft om zaken af te handelen met mensen die door de voetbalbond van de bondslijsten werden geschrapt. Maar in wezen zegt Havegeer alleen dat wat vele andere bestuurders in alle stilte doen, maar naar buitenuit glashard ontkennen. Zeker dan als het oog van de camera’s op hen wordt gericht. Dat soort hypocriete toestanden zijn al jaren eigen aan de voetballerij.
Dat Renaat Landuyt nu de wantoestanden wil aanpakken, valt toe te juichen. Zijn stem zal ook door de voetbalbond worden gehoord, want te gemakkelijk werd er aan de Brusselse Houba de Strooperlaan gesteigerd als iemand enkele kritische kanttekeningen plaatste bij het reilen en zeilen in dit wereldje. Terwijl harde maatregelen zich al veel eerder opdrongen om de stal uit te mesten. Te lang heeft de voetbalbond lijdzaam toegekeken hoe die figuren die werden uitgestoten, rustig verder hun gang gingen. Clubs die met dat soort mensen handelen moeten zwaar worden gestraft. Alleen passen dat soort rigoureuze maatregelen niet bij de bond, die in tal van heikele thema’s veel liever de weg van de diplomatie bewandelt.
Intussen zwollen de uitwassen almaar aan. Omdat de clubbestuurders zelf niet in staat zijn het milieu te zuiveren. Veel meer nog dan de overheid en de voetbalbond zijn zij verantwoordelijk voor de scheef gegroeide toestanden. Eigenbelang is en blijft voor velen de verblindende drijfveer. Verhaaltjes over een goed uitgetekend beleid zijn er in vele gevallen alleen maar voor de galerij. Voor de rest overheerst het amateurisme. Het is een steeds weerkerend klaaglied.
Hoe pijnlijk bleek dat vorige week ook weer niet toen bekend werd dat er in dit land nogal wat voetballers zijn zonder arbeiderskaart. Hoe kan het dat een speler als Blessing Kaku achtereenvolgens bij RWDM, Harelbeke en Genk mag voetballen zonder dat iemand informeerde of hij ook over een arbeidersvergunning beschikte ? Hoe valt het goed te praten dat een bloedserieuse club als Lierse daarin ook in de fout ging ? En dat ook Germinal Beerschot, dat naar buitenuit graag de indruk wekt onder de vleugels van Ajax heel professioneel te werken, spelers in de armen sloot zonder arbeiderskaart ? Het wijst op een onaanvaardbare vorm van nonchalance. En op een gebrek aan gekwalificeerde mensen.
In wezen is het Belgisch voetbal altijd een vulkaan geweest. Met af en toe een uitbarsting die razendsnel weer dooft. Dat juist in deze campagne de onfrisse randverschijnselen de bovenhand nemen op het spel op zich is wel heel erg jammer. Juist het voetbal kreeg dit seizoen weer een positief imago. Met Anderlecht dat zichzelf nadrukkelijk op de Europese kaart zette en Club Brugge dat aan de hand van Trond Sollied met een nieuwe saus werd overgoten. Het duel om de titel blijft boeien, ook al is het spel van de beide grootmachten enigszins afgekalfd. Anderlecht won zonder glans in La Louvière en is zijn ritme duidelijk kwijt sinds het uit de Champions League werd gekegeld. En Club Brugge had schrikbarend veel kansen nodig om Sporting Charleroi te kloppen en hoopt op de balvastheid van Rune Lange om rust en overleg in het spel te brengen.
De kraker van 5 mei moet de apotheose vormen van een seizoen vol tegenstellingen. Want terwijl Anderlecht en Club Brugge kijken naar de glinstering van de Champions League gaat het gevecht om licenties bij Charleroi, Harelbeke en Beveren genadeloos verder. En schuiven bestuurders de problemen voor zich uit, links en rechts de gaten dichtend en alles in het werk stellend om morrende supporters te sussen.
Het echte bloedbad is inderdaad voor later. Als blijkt hoe clubs hebben geprobeerd om hun problemen op te lossen : door te denken op de korte termijn.
door Jacques Sys
