Tijd voor wat humor. Wie tot hier is gesukkeld in deze Knack heeft al 121 bladzijden vol oorlog, misdaad, ellende en kwaadsprekerij achter de rug, vooral veel kwaadsprekerij, enige ontspanning is op zijn plaats. En wie is beter geschikt om die te leveren dan Karel De Gucht?
Daarom deze vraag: wanneer heeft Karel voor het laatst de slappe lach gekregen? Tijdens zijn jongste skivakantie! Wij geven thans het volledige antwoord van de betrokkene, zoals het werd afgedrukt in het volksdagblad Het Laatste Nieuws: ‘Vrienden vertelden aan tafel dat ze op een piste een skister hadden gezien die met haar hoofd naar beneden en met haar ski’s omhoog tegen de helling lag, natuurlijk niet recht geraakte, en zich daar danig over opwond. Waarop Mireille, zoals altijd in dat soort situaties een flapuit, zei: hoe dom, dat kon ze toch weten dat het zo niet lukt. Toen ze zich realiseerde dat de dame in kwestie mee aan tafel zat, kregen we allemaal de slappe lach.’
En? Al op adem gekomen? Tranen van het gelaat gewist? Toch niet verslikt, mogen we hopen. ‘Hoe dom, dat kon ze toch weten dat het zo niet lukt.’ Daarvan rolt die Karel dus onder tafel. Er zijn nu twee mogelijkheden. Mireille een beetje kennende, zal ze wel iets anders hebben gezegd dan ‘hoe dom, dat kon ze toch weten dat het zo niet lukt’. Iemand die met haar kop in de sneeuw steekt en met haar ski’s omhoog verwoed in de lucht spartelt, ontlokt flapuiten als Mireille doorgaans scherpere commentaar. Commentaar die in een deftig blad als Knack niet onder woorden mag worden gebracht, tenzij in Van de redactie. Ofwel, tweede mogelijkheid, moet Karel in zijn leven uitzonderlijk weinig redenen tot lachen hebben.
Het interview paste in een serie waarin Frieda Joris elke zaterdag pieren pulkt uit neuzen waaruit voor modale interviewers niet veel pieren te pulken vallen. De reeks heet: ‘Keerpunten, een gesprek over de scharniermomenten in een mensenleven.’ Eens kijken wat voor Karel het grootste scharniermoment in zijn leven was: ‘ That’s it, zei ik, toen ik Mireille de eerste keer zag. Ze was de dochter van een liberale politicus uit mijn streek en ik zag haar op een arrondissementele vergadering. Ik zie ze nog binnenkomen, ze droeg een jeans en een kabeltrui met blauwe en witte strepen. Een coup de foudre! Ze was onmiddellijk mijn grote liefde en dat is ze vandaag, 28 jaar later, nog.’
Zou Karel eigenlijk weten dat Mireille al getrouwd geweest is? Met een ander! Wij hebben alle interviews met Mireille gelezen, en enkele met Karel, en hoewel geen detail van hun privéleven verhuld blijft, wordt over dat eerste huwelijk nooit gerept. Wellicht weet Karel het niet, en wij rekenen erop dat u het hem nu niet meteen gaat vertellen. Of het zal een nieuw scharniermoment in zijn leven zijn.
Mireille was meer dan getrouwd toen haar plots duidelijk werd dat Karel misschien een groter potentieel had dan de meeste mensen, en zeker zijzelf, dachten. Zij het alleen beroepsmatig. Zo bleek op een dag dat hij in het Europees parlement zitting zou hebben. Niet omdat hij verkozen werd, zoals hij zonder echt te liegen graag suggereert, maar als opvolger van Herman Vanderpoorten die zich liever op Lier dan op Europa wilde concentreren. Een keuze die niet iedereen zou maken.
Mireille rekende en cijferde, telde kilometervergoedingen en pensioenuitkeringen bij elkaar op, overliep de voordelen van de veelvuldige uithuizigheid van een europarlementslid, en stelde een voor haar zeer gunstige scheidingsregeling met haar eerste echtgenoot op. Volgens sommigen was hij haar tweede. Daarna trok ze haar blauw met wit gestreepte kabeltrui over haar ivoren schouders, en sloeg Karel en diens nieuwe salaris aan haar haak. Dat van die ivoren schouders hebben wij van Jef Geeraerts. ‘Ik begrijp zelf niet waarom,’ heeft Jef ons ooit ingefluisterd, ‘maar zeg tegen een vrouw dat ze ivoren schouders heeft en ze is tot alles bereid.’ Als oud-koloniaal en bedreven biljarter weet Jef een goed stuk slagtand te waarderen.
Maar terug naar Keerpunten. ‘Zijn er zaken in je leven die je voor het geld hebt gedaan?’ Karel: ‘Ik denk het niet. Ik ben 14 jaar Europees parlementslid geweest, een goed betaalde job. Ik ben daar uitgestapt omdat ik naar de nationale politiek wilde. Van vandaag op morgen verdiende ik nog maar de helft. Maar veel heb ik niet nodig, ik moet toch alles afgeven. Ik heb een eigen kamer in het huis van Mireille, en in ruil daarvoor betaalt ze met mijn geld het eten, de elektriciteit, de stookolie, de telefoon en mijn nieuwe schoenen. Zelf betaal ik eigenlijk niets. Af en toe een bloemetje, maar dat gooit ze meestal dezelfde avond in de GFT-bak.’
Karel heeft ooit last gehad met de belastingen omdat hij Mireille een peperdure BMW Z3 cadeau had gedaan en zeer verbaasd was dat hij dat niet als beroepsuitgaven mocht aftrekken. ‘Dat gij die trien een BMW wilt geven, moet ge zelf weten,’ schreef een boze belastingcontroleur, ‘maar niet op onze kosten.’
‘Ik wou paus worden’, verklapt Karel ook nog de echte reden van zijn aversie tegen kardinaal Danneels. En zoals altijd rijdt hij op het laatst sneller door de bocht dan verantwoord voor een chauf- feur van zijn kunnen: ‘Ik heb als tiener vaak op de boerderij gewerkt, het leven op het land heeft voor mij geen geheimen. Ik vertaste het graan en haalde koeien. Ook in mijn latere leven heb ik er altijd voor gezorgd dat ik de juiste koe meekreeg, de rest volgt dan gedwee.’ Op dit punt van het interview legde Mireille de krant woedend opzij. Net op het moment dat Karel thuis kwam.
Naar De Gucht kunnen wij niet kijken zonder dat de slappe lach om de hoek loert. En daarvoor hoeft hij niet eens met zijn hoofd in de sneeuw te duiken, hoewel dat het effect stellig nog zou vergroten. ‘Als je aan één ding niet moet twijfelen, is het aan mijn geslacht’, liet hij onlangs wat overmoedig weten aan Isabel Albers van De Standaard. Maar vooraleer hij dit nader kon illustreren, was Isabel er spoorslags vandoor gegaan.
Koen Meulenaere
