THEO KELCHTERMANS
De jeugdwerkloosheid in Vlaanderen daalt. Dat is onder meer een gevolg van de inspanningen van de regering, zegt Theo Kelchtermans (CVP), Vlaams minister van Tewerkstelling.
?Er zijn twee manieren om werkloze jongeren te helpen. De werkloosheidsuitkeringen, dat is de defensieve manier. En de offensieve benadering : jongeren aan het werk helpen.
De problemen die we op dat laatste vlak ontmoeten, liggen op verschillende terreinen. Jongeren zijn niet altijd goed geïnformeerd over de werkmogelijkheden. Vandaar dat we provinciaal beroeps- en infobeurzen organiseren voor lagere-schoolkinderen. Zij kunnen daar kennis maken met beroepen waar ze wellicht niet aan dachten. Voor de scholieren van de middelbare school, zetten we ook informatie op. We brengen via de Subregionale Tewerkstellingscomités scholen en werkgevers samen. Zij kennen die regio en tekenen lokale initiatieven uit.
Een tweede probleem voor jongeren is het opdoen van werkervaring. Daarvoor bestaat al het systeem van deeltijds leren en werken, maar we hebben ook invoegbedrijven, stagecontracten, jongerenbanenplannen. Daar hebben we zelfs de voorwaarde geschrapt dat men twee jaar werkloos moet zijn. Wie werkloos is, komt in aanmerking voor al die werkervaringsprojecten.
Omdat veel jongeren slechts met vallen en opstaan aan het werk raken, nemen we zoveel mogelijk verschillende initiatieven. De VDAB heeft jobclubs, waar jongeren leren solliciteren. Via de VDAB-computers wordt aan werkzoekenden informatie aangereikt en kunnen werkgevers en werkzoekenden rechtstreeks met elkaar in contact komen. Ook de door de Sociaal Economische Raad van Vlaanderen (Serv) erkende interimbureaus bieden daar werk aan.
Dit jaar geeft het Vlaamse Gewest drie miljard op een globaal budget voor tewerkstelling van 21 miljard frank per jaar aan werkervaringsprojecten. Alweer actief : bijvoorbeeld via opleidingen en startersgeld voor KMO’s.
Jongeren die ondanks dit alles drie of vier jaar werkloos zijn, kunnen we in de nonprofitsector aan het werk zetten. We noemen dat het activeren van de werkloosheidsuitkering : een deel van de uitkering gaat dan naar de werkgever. Als we dat naar de commerciële sector konden doortrekken, zou dat een ware doorbraak betekenen.?
MARIET SERRIEN
Steeds meer jongeren kunnen geen toekomst meer uitbouwen, gewoon omdat ze geen vast werk vinden. Daaraan doet de regering veel te weinig, vindt Mariet Serrien, de nationaal verantwoordelijke van de ABVV-jongeren.
?In maart 1997 telde Vlaanderen 53.293 werklozen die jonger waren dan 25 jaar. Dat is 22,4 procent van het totale aantal werklozen. Of anders gezegd : meer dan één op vijf werklozen is een jongere.
Het klopt dat de Vlaamse regering véél initiatieven neemt. Maar ze zou beter werk maken van één of twee doorzichtige systemen, die voor iedereen duidelijk zijn. Nu is het zo’n warboel dat noch jongeren, noch werkgevers er aan uit kunnen.
Al die werkervaringsprojecten, stagecontracten en interimcontracten zijn eigenlijk ook maar nepsystemen. Het geeft de jongeren een beetje ervaring, maar van scholing of opleiding is meestal geen sprake. Je zou kunnen stellen dat het enkel de werkgevers een financieel voordeel oplevert en dat de jongeren bij sollicitaties kunnen melden dat ze al hebben gewerkt.
De inspanningen moeten beter gecoördineerd worden en de resultaten ervan gecontroleerd. Jongerenbanenplannen bedoeld voor jonge werklozen tot 25, leidden wel naar meer tijdelijke jobs, maar zorgden tegelijk voor verdringing : wie 26 jaar was, kon het helemaal vergeten.
Er was afgesproken dat bedrijven drie procent stagiaires in dienst zouden nemen. Dat moest 37.000 stageplaatsen opleveren, er zijn er maar een dikke twaalfduizend. Tal van bedrijven komen die verplichting niet na, of worden ervan vrijgesteld.
We zien ook dat de voorkeur gaat naar jongeren met een hogere opleiding die beneden hun diploma aan het werk worden gezet. Daardoor wordt de druk op de laaggeschoolden de minst weerbaren, de slechtst geïnformeerden nog groter. De laaggeschoolden blijven dus helemaal in de kou staan. Hun ouders hebben het vaak financieel al zwaar en kunnen hun kinderen het minst helpen. Tegelijkertijd begeven de sociale vangnetten het. De wachttijd, ingevoerd in de jaren tachtig, is verlengd. De schorsing van langdurig werklozen wordt steeds strenger.
De overheid creëert wel werk, maar het is geen echt werk. Waarom de arbeidsherverdeling niet aanmoedigen ? Dat levert voor iedereen banen op. Ook voor jongeren.?
Opgetekend door Misjoe Verleyen
