‘Voix Gras’ in het STUK: zijn jonge kunstenaars te helpen?
INFO: Tijdelijke Autonome Zone/Voix Gras, 21,22 en 23 april, www.stuk.be, 016 320 320
Eerst een dienstmededeling. In het kunstencentrum STUK in Leuven staat de komende dagen het ‘Tijdelijk Autonome Zone/Voix Gras’-festival op het programma. Heel wat jonge theatermakers gaan er hun ding doen. Met spots, zenuwen en een publiek. Erop of eronder. Afijn, ’t klinkt allemaal romantisch.
Maar er is meer. In de festivalbrochure staat een quote die ons nogal intrigeert. ‘Jonge kunstenaars zijn niet te helpen! Er bestaat geen grotere onzin dan jonge kunstenaars helpen. Überhaupt kunstenaars helpen is onzin. Kunstenaars moeten zichzelf helpen.’ Hoezo? Dit is toch een festival dat jonge theaterleeuwen een kans wil geven? ‘Klopt’, zegt organisatrice Els Silvrants. ‘Het is pure provocatie om die quote van de Oostenrijkse auteur Thomas Bernhard in de brochure te zetten. Daardoor willen we als kunstencentrum een duidelijk statement stellen, discussie losweken. Kijk, het is heel hip om vandaag met jonge mensen te werken. Het probleem is dan ook niet dat jongeren geen kansen meer zouden krijgen, wel dat ze onmiddellijk aan een bepaald ideaal moeten beantwoorden. En op basis daarvan subsidies krijgen. Wel, wij zeggen: jonge mensen zijn niet te helpen. Laat ze hun ding doen. En laat ze desnoods ferm op hun bek gaan.
‘Aan de andere kant helpen we ze natuurlijk wel door hen een podium aan te bieden. Misschien is dat ook een verwijt naar de theaterscholen. Als je kijkt naar wat die vandaag afleveren: bijna allemaal monologen, voorstellingen met een spot en een stoel. Daar is niets mis mee natuurlijk, dat kan heel goed zijn. Maar voor die mensen is het een verademing om eens in een professionele omgeving op te treden, zodat ze ook andere dingen kunnen uitproberen.’
De titel van het festival klinkt wel behoorlijk elitair. ‘O, maar dat is het absoluut niet’, zegt Silvrants. ‘De meeste festivals worden door een curator of door kunstenaars zelf samengesteld. Maar voor ‘Voix Gras’bewandelen we een derde weg, die bijna nooit bewandeld wordt: het publiek dat selecteert. Dit festival is samengesteld door een groep jonge vrijwilligers, die niet professioneel met theater bezig zijn. Hun normen zijn helemaal anders, ze kijken nog met een onbevangen blik naar een voorstelling.’
Waarom doen die mensen dat? ‘Om dezelfde reden als mensen naar dit festival komen. Als iemand later heel groot wordt en jij hebt die lang geleden nog zien optreden: dat is toch een fantastisch gevoel?’
S.T.
