In de galerie: Charlie De Voet

Een schilderij dat uit een reeks opgebroken monochromen bestaat? Dat leest én voelt als een flikkerende slotmachine uit een lunapark? Of als een soort Mark Rothko op acid? In zijn eerste solotentoonstelling bij de Gentse galerie Barbé Urbain verkent kunstenaar Charlie de Voet de schemerzone tussen schilderij en sculptuur, ernst en scherts en het cerebrale en het organische. Hij doet dat in vele, vaak verrassende, soms speelse, maar altijd vakkundig gemaakte varianten.

‘Al mijn schilderijen zijn zelfportretten’, zegt de voormalige assistent van de Nederlandse beeldend kunstenaar Mark Manders, al zijn de meeste van zijn ‘gesculpteerde schilderijen’ volkomen abstract. Sinds 2013, het jaar waarin hij zich naar eigen zeggen als schilder heruitvond, schildert De Voet geen menselijke figuren meer. Hijzelf is wel in afgepelde versie te zien in een display, alsof hij zijn eigen huid heeft afgestroopt en op een stoel te drogen gelegd.

Het gros van zijn werken zijn monochromen, maar ook niet echt: het zijn grote doeken waarop kleuren van licht naar donker gaan, laag na laag, rimpel na rimpel. Alsof de nat op nat aangebrachte olieverf een gevoel, een moment of een idee moet vangen. Alsof ze samen een spiegel van zijn ziel vormen. Of een visueel dagboek.

Textuur en materialiteit zijn sleutelwoorden in zijn werk, dat op een metamanier speelt met de notie van het schilderen en het object zelf. Bijvoorbeeld door vellen verf weg te schrapen met een scalpel, en die vervolgens te integreren in ander werk. A painting as a canopy for the painting is een schilderij waar een groen-wit gestreept baldakijn voor hangt, dat bij nader inzien uit het weggeschraapte oppervlak van hetzelfde werk blijkt te bestaan. Onder A Well adapted Landscape lijken grassprieten te groeien, tot je merkt dat die uit olieverf en ijzerdraad werden gesculpteerd. Laat betekenissen botsen, kleuren krioelen en verf uit het kader groeien, met De Voet als discrete maar begiftigde moderator en mediator.