Wie overloopt heeft een ‘project’, wie verlaten wordt roept ‘postjesjager’.
Groen! kan in de krokusvakantie even op adem komen. Dat is nodig na de slagen die de partij vorige week incasseerde. Eerst nam Ludo Sannen ontslag als Vlaams minister van Leefmilieu en Landbouw om binnenkort op de Limburgse SP.A-Spirit-lijst van Steve Ste- vaert plaats te nemen. Vervolgens stapte het Antwerpse oud-kamerlid Fauzaya Talhaoui over naar Spirit om na 13 juni in het Europees parlement te gaan zetelen. De rij werd (voorlopig) gesloten door Bart Martens van de Bond Beter Leefmilieu, die van SP.A-Spirit zijn ecologische gedachtegoed voortaan in het Vlaams parlement mag verdedigen.
Bij dit alles was de stille regie van Stevaert nooit ver weg. In de uitleg van Sannen, Talhaoui en Martens klonken telkens dezelfde argumenten door om hun ‘groen project’ te verdedigen. Samengevat: de ‘vergissing’ van Groen! in november vorig jaar om in Limburg geen kartel met SP.A-Spirit toe te laten, en de nood aan een progressieve frontvorming tegen de conservatieve krachten in Vlaanderen, met het kartel van CD&V en N-VA als nieuwe poot. Zich richtend tot ACW-kiezers voegde Stevaert daar zelf nog ‘de afbraakpolitiek’ van christen-democraten en liberalen in Nederland als schrikbeeld aan toe.
De reactie van Groen! bleek niet erg verrassend. Terwijl Sannen en Talhaoui het verwijt van ‘postjesjagers’ kregen, probeerde Groen!-voorzitter Vera Dua haar partij manhaftig te houden aan ‘de regels van de club’ (geen kartelvorming in 2004; de kiezers een eigen, progressief en groen alternatief bieden).
Hoe diep de interne breuklijnen echt zijn, valt slechts gedeeltelijk af te leiden uit de namenlijst van Open, een ‘netwerk voor progressieve samenwerking’ waartoe zo’n 60 ‘kartellisten’ binnen Groen! en SP.A zich bekenden.
Sannen is van plan om in de komende periode bij lokale Groen!-afdelingen in Limburg bijkomende steun te zoeken voor zijn keuze voor een ‘rood-groen kartel’. Dat is dan de eerste keer dat hij met zijn ‘strategisch verhaal’ de boer op gaat. Tot voor twee weken waren het zijn kabinetsmedewerkers en medestanders van de al langer opgestapte senator Jacinta De Roeck die de Limburgse partijstructuren onder druk zetten om Sannen naar een verkiesbare plaats op de SP.A-Spirit-lijst te loodsen. Die tactische spelletjes waren de ex-minister al zuur opgebroken. Eerst in Limburg, waar hij vorig najaar amper de helft van de leden kon overtuigen van het nut van een kartel met SP.A-Spirit. En vervolgens op het Groen!-congres, dat hem terugfloot en hem hiermee als Groen!-minister met kartelambities in een politieke probleemsituatie bracht. Zo bleven de manoeuvres in Limburg voortduren, tot vorige week dus, toen Stevaert met de komst van Sannen zijn slag thuishaalde. Onder teleurgestelde Groen!-militanten in Limburg circuleert sindsdien het Afrikaanse spreekwoord: ‘Waar olifanten paren, daar lijdt het gras.’
Han Renard
