H et Laatste Nieuws pakte ermee uit: achtentwintig prominente Vlamingen pleiten voor de afschaffing van het cordon sanitaire rond het Vlaams Blok. ‘Een initiatief van ongeziene politieke heldenmoed’, vindt Blok-leider Filip Dewinter.
Luc Van der Kelen, commentator van bovengenoemde krant die anderhalf jaar geleden in Knack waarschuwde dat het gedachtegoed van het Blok al tot in de maçonnieke loges was doorgedrongen, noemt het Vlaams Blok een van de meest succesrijke partijen van het afgelopen decennium. Want, zegt hij, ‘het veiligheidsbeleid, het vreemdelingenbeleid, het grootstedenbeleid en zelfs het communautair beleid zijn aanzienlijk in de richting van Blok-standpunten geëvolueerd.’
En zo raakt de politieke omwalling die destijds rond het Blok werd gelegd allengs gesloopt. Tekenend voor de heersende verwarring is de vinnige, soms nijdige discussie die momenteel wordt gevoerd binnen de joodse gemeenschap. Aan de ene kant staat het Forum van joodse organisaties – het joodse establishment, zeg maar – dat niets te maken wenst te hebben met alles wat naar het Vlaams Blok zweemt. Aan de andere kant posteren zich een aantal joodse militanten die het Blok stilaan beschouwen als hun laatste toevlucht bij de, naar hun gevoelen, aanrollende golven van anti-semitisme.
Vorig jaar, vlak na de pro-Palestijnse betogingen in Antwerpen waar Abou Jahjah voor het eerst in het volle licht van de schijnwerpers trad, waarschuwde de gewezen VLD-schepen André Gantman in Knack: ‘Mijn hart bloedt, maar ik begrijp de reactie van mijn joodse vrienden die in het Vlaams Blok een laatste strohalm zien waar ze zich aan kunnen vastklampen.’ Die uitspraak werd verklaard vanuit de verbittering van een man wiens veelbelovende politieke loopbaan door een gerechtelijk onderzoek werd geknakt. Een jaar later weten we beter.
Vandaag wordt op een van de joodse websites, goedkosjer.be van professor Henri Rosenberg, gepleit voor ‘een cordon sanitaire rond de VLD’ en wordt een petitie voorgelegd tegen de aanwezigheid van VLD-voorzitter Karel De Gucht op de Shoa-herdenking. Oorzaak van het joodse ongenoegen is niet alleen de internationale opstelling van de paars-groene regering. De joodse gemeenschap die anti-zionisme ervaart als anti-semitisme, is ook gebelgd door de genocidewet, die het mogelijk maakt de Israëlische premier Ariel Sharon voor een Belgische rechtbank te brengen wegens zijn vermeende verantwoordelijkheid in de slachting door Libanese christelijke milities, in 1982, in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila.
In de joodse gemeenschap herinneren ze zich heel scherp hoe VLD-senator Jean-Marie Dedecker op bezoek in het Palestijnse gebied over de Endlösung begon en hoe diens compagnon de route Vincent Van Quickenborne in zijn politieke onnozelheid enthousiast de hand ging drukken van een Hamasleider.
Al die incidenten hebben er nu toe geleid dat Filip Dewinter in het joods-orthodoxe weekblad Mishpacha (Familie), dat internationaal op goed honderdduizend exemplaren wordt verspreid, de vrije ruimte kreeg om zijn steun aan de Israëlische premier Ariel Sharon en aan de joodse gemeenschap te betuigen. Sterker nog, de Antwerpse rabbijn Pinchas Avrohom Meyers van de invloedrijke Belzer Chassidim, een gemeenschap van een driehonderdtal gezinnen waarvan de voorouders uit Oekraïne kwamen, zegt letterlijk: ‘ Ik geloof niet dat de leiders van deze partij [Vlaams Blok] behoren tot onze vijanden; zij zijn zeker geen anti-semieten. Integendeel, zoals blijkt, tonen zij een ondersteunende en positieve benadering tegenover de joden en het jodendom.’
Terwijl bij leden van het Forum van Joodse Verenigingen de huiver door het ruggenmerg trekt bij het lezen van het interview in Mishpacha, verschijnen op het discussieforum van goedkosjer.be boodschappen als: ‘Het joodse establishment heeft elke voeling met de basis verloren û Als ik morgen geen ander alternatief heb dan te kiezen tussen Annemie Neyts, Vincent Van Quickenborne en Filip Dewinter, dan zal ik stemmen voor Dewinter.’
Filip Dewinter heeft in Mishpacha heel gevoelige zenuwen geraakt. Zijn voorspellingen dat binnen afzienbare tijd elk tweede huis hier een moskee zal zijn en dat de dertig miljoen islamieten een menselijke tijdbom onder Europa betekenen, vinden bij traditionele joden een heel gewillig oor.
Met de 20e-eeuwse geschiedenis in het collectieve geheugen is de joodse gemeenschap altijd heel attent voor de minste signalen die op naderend onheil duiden. Het optreden van de militante Abou Jahjah, hier en in Nederland, lijkt haar een van die signalen.
De Nederlandse publicist Abel J. Herzberg schreef ooit over het joods-Arabische conflict: ‘Het vraagstuk is door de haat ontstaan, niet de haat door het vraagstuk.’ Oudere vertegenwoordigers van de joodse gemeenschap in Antwerpen beseffen wellicht dat zij die nu de haat komen aanstoken daarom nog geen medestanders zijn.
Rik Van Cauwelaert
