Wanneer heeft Karel De Gucht voor het laatst de slappe lach gekregen? De vraag is hier een paar nummers geleden gesteld en wij herhalen het antwoord dat Karel gaf in ‘Keerpunten’, het zaterdagse interview van Frieda Joris in Het Laatste Nieuws: ‘Vorige week tijdens mijn skivakantie. Vrienden vertelden aan tafel dat ze een skister hadden gezien die met haar hoofd naar beneden en haar ski’s omhoog tegen de helling lag, natuurlijk niet recht geraakte, en zich daar danig over opwond. Waarop Mireille, zoals altijd in dat soort situaties een flapuit, zei: hoe dom, dat kon ze toch weten dat het zo niet lukt. Toen ze zich realiseerde dat de dame in kwestie mee aan tafel zat, kregen we allemaal de slappe lach.’
Men kan nu vrolijk van aard zijn, maar met wie hierom de slappe lach krijgt, is iets niet in de haak. Wij hebben twee mogelijkheden geopperd: ofwel heeft Karel in zijn leven uitzonderlijk weinig redenen tot lachen, ofwel zal Mireille er wel iets sterkers uitgeflapt hebben dan ‘hoe dom, dat kon ze toch weten dat het zo niet lukt’. Nu gaat een regulier journalist bij ofwel-ofwel op zoek naar welke van de twee opties de juiste is. Maar uw dienaar is nogal snel tevreden en verkiest suggestie boven inspanning. Alleen, toen de bewuste Kwaad Bloed gepubliceerd was werden wij potverdorie zelf nieuwsgierig. En via een list zijn wij alsnog de ware toedracht te weten gekomen. Luister goed.
In de oorspronkelijke tekst stond na de vraag over de slappe lach het volgende: ‘Vrienden vertelden aan tafel dat ze een skister hadden gezien die met haar hoofd naar beneden en haar ski’s omhoog tegen de helling lag, natuurlijk niet recht geraakte, en zich daar danig over opwond. Waarop Mireille, zoals altijd in dat soort situaties een flapuit, zei: wat voor een stomme geit was dat? Toen ze zich realiseerde dat de dame in kwestie mee aan tafel zat, kregen we allemaal de slappe lach.’
Dat is al heel iets anders, nietwaar? Maar toen Karel de tekst voor nazicht toegestuurd kreeg, haalde hij die ‘stomme geit’ eruit en verving ze door: ‘Hoe dom, dat kon ze toch weten… enz.’ Waardoor het uiteraard niet meer grappig was. Het vergt weinig fantasie om het waarom van die ingreep te snappen. Niet alleen zal Mireille niet geweten hebben dat de dame in kwestie mee aan tafel zat, wat ze nog veel minder zal geweten hebben, was welke gevoelens Karel koesterde voor degene die zij een ‘stomme geit’ noemde. ‘Ze kan misschien niet skiën,’ vertrouwde hij in een melancholieke bui toe aan een vriend die het prompt aan ons heeft doorverteld, ‘maar bepaalde van haar poses zijn ronduit innovatief.’
Wij kunnen de jongste tijd niet meer buiten komen of wij botsen op iemand die ons een geheim over De Gucht wil toevertrouwen. En vaker dan hij beseft, kruist Karel in eigen persoon ons pad. In de schoenenwinkel, in de Bottelarij, in het restaurant… Een paar jaar geleden hadden wij in de zomer, vooral om Frank De Moor wat uit te dagen, een appartement gehuurd in Knokke. Schets onze onuitsprekelijke verbazing toen bleek dat Karel De Gucht daar conciërge was. Wij zweren het. De Residentie Houston, als wij het ons nog goed herinneren. Karel kwam aan de huurders vuilniszakken verkopen. En, zoals wij pas veel later hebben gemerkt, twintig frank per zak duurder dan in de Delhaize.
Wist u dat hij een holding heeft in Nederland? Dat hebben wij dan weer ontdekt toe wij voor Paul D’Hoore eens een aandeel moesten natrekken. Want vergis u niet: D’Hoore en ondergetekende zijn al vele jaren goede vrienden. Na elke Kwaad Bloed over hem komt die vriendschap wel even in het gedrang, maar sneuvelen doet ze nooit. Op een dag had Paul een tip gekregen over een buitenkansje op de beurs van Amsterdam, maar hij vertrouwde de zaak niet helemaal. En als het voor zijn eigen portemonnee is, neemt hij geen risico’s, dan roept hij liever de gratis hulp van echte experts in.
Zodoende gingen wij op zoek naar raden van bestuur en financiële connecties van het bewuste bedrijf uit Rotterdam, en stuitten plots tot onze verwondering op de BV Degus Nederland en haar afgevaardigd bestuurder Karel De Gucht. De ‘Degu’ in de BV Degus staat namelijk voor De Gucht, en waarvoor de ‘S’ staat, mag u raden. Na nog wat spitten, zaten wij plots bij Zincpower, de in opspraak geraakte firma van de gebroeders Bleyen. Wie dacht dat alleen Leo Delcroix zich daarmee heeft ingelaten, denkt verkeerd. Wij hebben D’Hoore één advies gegeven voor zijn aandeel: ‘Afblijven!’ Twee maanden later was het tachtig procent gezakt.
Ook om Mireille kun je dezer dagen niet heen. Heeft tot aan de verkiezingen een column in Het Laatste Nieuws. De eerste aflevering bleef ze nog wat op de vlakte, maar in de tweede liet ze al weten dat ze opgewonden raakt van de ruige geur van nat leder in het rokerige lokaal van een motorclub. ‘Daar mag ik dan graag in een ultrakort rood lederen rokje tussendoor flaneren’, sloot ze af terwijl naast haar collega-columniste Inge Vervotte trots meedeelde dat ze aan de Love parade in Reet had deelgenomen. Denk niet dat wij dit allemaal verzinnen, het stond quasi letterlijk in de krant.
Bij Bruno Wyndaele bleek dan weer hoe goed Mireille het kan stellen met Mine Dejaegere, voorzitster van de VVC MiMi. Naast hen zat Damienne Tang, die kenau van Bert Anciaux, maar zij werd straal genegeerd. Na een tijdje gingen Mine en Mireille zelfs in een andere zetel zitten. Mine heeft natuurlijk vijf kinderen en Stefaan De Clerck, en vier hospitalen waarlangs ze de katholieke moraal aan de streek moet opdringen, zoiets blijft niet zonder sporen. Maar zoals Mireille in haar volle pracht en glorie zat te stralen… wie zou geloven dat ze vijftig is geworden? Negenenveertig, beweert ze zelf in Het Laatste Nieuws, maar wij hebben u de vorige keer al uitgelegd dat ze één jaar uit haar verleden heeft geschrapt. Ze is wel degelijk vijftig. Sinds 2 februari om precies te zijn, Onze-Lieve-Vrouw-Lichtmis, het feest van de Katholieke Universiteit van Leuven.
Koen Meulenaere
