ma/ 24/ 12

De zelden slecht geïnformeerde Britse krant The Guardian schat het vermogen van Vladimir Poetin, toekomstig premier van Rusland en mede-eigenaar van een paar gas- en petroleumbedrijven, op 27 miljard euro. ‘Sommige mensen zullen misschien beweren dat dit veel is,’ nuanceert de Vladimir, ‘maar in vergelijking met mijn goede vriend en inspiratiebron Guy Verhofstadt ben ik een arme luis.’

Poetin staat met zijn mening niet alleen. In de kerstaflevering van Van de redactie merkte onze chef-Wetstraat fijntjes op dat, in tegenstelling tot die van de meeste van zijn landgenoten, alvast de koopkracht van de ex-premier niet aangetast lijkt. Zeker niet als we afgaan op de foto’s van zijn prinselijke landgoed in Toscane, die over een volle pagina werden afgedrukt in Het Laatste Nieuws.

Die verbluffende foto’s waren eerder gepubliceerd in het magazine van Le Soir, toch niet bepaald een sensatiekrant. Het Laatste Nieuws had daarvan dan nog maar een bescheiden selectie overgenomen, niet eens de meest indrukwekkende. Dat de ex-premier niettemin razend was, hoeft geen betoog.

Was het in Bladspiegel of elders, dat zijn wij even kwijt, maar feit is dat de voorbije maanden in Knack meermaals vragen zijn gesteld bij al het vastgoed dat de ex-premier de jongste jaren bijeen heeft gegaard. ‘Waar komt dat geld vandaan?’ klonken links en rechts bezorgde stemmen. Temeer omdat hij blijkbaar niet solvabel genoeg is om een lening van 2 miljoen frank terug te betalen aan eresenator Leo Goovaerts.

De rechtszaak daarover blijft maar aanslepen, want Justitie verkiest zich al zes jaar onledig te houden met de discussie of een door de eresenator al lang weer ingetrokken ‘afstand van schuldvordering’ nog rechtsgeldig is of niet. In plaats van zich uit te spreken over de vraag of een gift een gift is als alleen de ontvanger ze als dusdanig beschouwt. Indien daarop bevestigend wordt geantwoord, is de overbevolking in onze gevangenissen verleden tijd.

Het handboek van de Britse geheime dienst MI6 leert dat men moet kijken naar het onroerend vermogen van een politicus bij het begin van zijn mandaat, en daarna naar het onroerend vermogen van diezelfde politicus bij het einde van zijn mandaat. Het verschil tussen die twee heet corruptie. Dit is uiteraard een boutade, daarin is de Britse geheime dienst erg sterk. Verre van ons om de ex-premier van iets zo schandelijks nog maar te verdenken, laat staan te beschuldigen. Niettemin wekt zijn fortuin in bredere kring naast afgunst ook achterdocht op.

Wij sommen op. Een uitgestrekt landgoed met kolossale drie verdiepingen tellende dubbele villa in Toscane, op of net over de grens met Umbrië, waar de prijzen extra hoog zijn. Een duplexappartement met zeezicht in Ambleteuse, het Knokke-Zoute van de Côte d’Opale. Een vier etages hoog burgerhuis in Mariakerke. Een collectie dure Italiaanse oldtimers. En alsof dat nog niet volstaat ook nog een boot.

Toen dit laatste enkele maanden geleden op deze zelfde bladzijden werd onthuld door Hilde Vautmans, dacht iedereen weer dat het om te lachen was, een euvel dat deze rubriek wel vaker parten speelt. Hilde zal wel weten waarover ze spreekt, Guy kent haar goed maar het omgekeerde geldt evenzeer. ‘Ik heb al een broek en een zweep’, liet ze zich vorige week in de krant ontvallen. Het is erger dan u denkt hoor, wat er soms gebeurt in die Wetstraat. Zaken waarover men beter niet schrijft.

Dat van die boot geloofde niemand, maar de ex-premier heeft het nu zelf bevestigd in Elsevier, in een interview met Hugo Camps. Wij citeren: ‘Op een dag was ik met mijn kinderen Louis en Charlotte en met mijn vrouw, Dominique geloof ik, in Amsterdam. Ineens zag ik een mooie oude boot liggen: een bakdekker. Ik zei tegen Dominique: “Zonder die boot gaan we niet meer naar huis.” Hij ligt nu in Gent aan het water.’

Nu zijn er bakdekkers van 40.000 euro, maar er zijn ook bakdekkers van 300.000 euro. De goût de luxe van de ex-premier kennende zal het wel veeleer een bakdekker van de tweede categorie zijn, die nu ergens op de Leie op en neer ligt te klotsen.

Wij hebben van dat Toscaanse landgoed ooit een voorzichtige schatting gemaakt: 4 miljoen euro. Daarvoor worden wij nu, na de publicatie van de foto’s in Le Soir en Het Laatste Nieuws, duchtig uitgelachen door vastgoedexperts. En dan was niet eens de achterkant van de gebouwen te zien, of de fraaie binnentuinen en de terrassen, evenmin de dure verbouwingen binnenin. Opgeteld bij het heringerichte Ambleteuse, het heringerichte Mariakerke, de auto’s én de bakdekker zitten we al snel aan een poetiniaanse som.

Wij zijn ook even gaan controleren – anderen nemen vakantie in de kerstperiode – hoeveel een premier in dit land verdient. Met de representatiekosten en huisvestingsvergoeding erbij komen we op 205.000 euro per jaar. Daarvan is 181.000 euro bruto. Nu zal een premier wel creatief en innovatief omspringen met fiscale verplichtingen, we gaan dus ruim rekenen en schatten dat hij 170.000 euro netto per jaar verdient. Dat is in acht jaar 1,36 miljoen euro. Hoe tovert men zoiets om in het drie- tot vier- tot misschien nog veel-meer-voudige?

Het zou fijn zijn mocht de ex-premier die truc aan ons allen verklappen, want als we hetzelfde kunnen doen met de inkomsten van de Belgische staat, zijn onze openbare financiën binnenkort boven Jan. En kunnen we net als hij misschien een paar gebouwen aankopen in plaats van ze van de hand te moeten doen om de lekken te stoppen in het vergiet dat men ‘paarse begroting’ noemt.

Voor de volledigheid: Verhofstadt is de man die in de gemeenteraad van Gent het cordon sanitaire doorbrak, om met de hulp van het Vlaams Belang zijn verbod op het dragen van een hoofddoek erdoor te jagen. Niemand in dit land schijnt zich daaraan te storen. Koning Albert nog het minst van allen. Was hij het nochtans niet die, samen met de koningin, op hoog gemediatiseerd bezoek ging bij delicatessenbedrijf Remmery in Ledegem, omdat werkneemster Naima Amzil daar wél een hoofddoek mocht dragen?

DI/ 25/ 12

Taaan taan, roem toem toem toem … Kleuter van vier vergeet boterhammen op schoolbus. Schilder uit Gent zet verkeerde kleur op dakgoot. Vierling geboren in Australië. Het Journaal van zeven uur, met Wim De Vilder.

Een heel goede avond. In Belsele, dat is een deelgemeente van Sint-Niklaas, heeft een kleuter van vier zijn boterhammendoos op de schoolbus vergeten. Pas toen het kind ’s middags in de eetzaal aankwam, werd duidelijk dat er iets niet klopte. Een verslag van Sofie Demeyer in Belsele.

Janneke had vanmorgen van zijn mama boterhammetjes meegekregen, zoals alle andere ochtenden. Mama had er een dikke laag chocopasta op gesmeerd, het lievelingskostje van Janneke. Om tien over acht werd het kind naar de halte van de schoolbus gebracht. Over wat er toen is misgegaan, lopen de versies uiteen. Feit is dat ’s middags de boterhammendoos van Janneke niet in zijn boekentasje zat. Een geschokte juffrouw Nancy was de eerste die het ontdekte.

‘Elke middag moeten de kinderen in de refter hun boterhammendozen uit hun rugzakjes halen. Bij Janneke was de rugzak leeg!’

Andere kindjes herinnerden zich dat Janneke zijn nieuwe brooddoos van Kabouter Plop, die hij van de sint had gekregen, die ochtend aan zijn vriendjes had getoond. Meer dan waarschijnlijk is de doos toen op een van de busbanken blijven liggen, of erger nog: eronder gevallen! De busmaatschappij wijst elke verantwoordelijkheid van de hand.

‘Onze chauffeurs kijken alleen na of er geen kleuters op de bus zijn blijven zitten, wat ook al eens gebeurt. Ze hebben niet de tijd om onder alle zetels te gaan kijken. Die bussen worden overdag nog voor andere doeleinden gebruikt. Het is pas in de namiddag dat we hebben ontdekt dat er nog een brooddoos onder een bank lag. We hebben de school meteen telefonisch op de hoogte gesteld en de doos laten afleveren.’

De schepen van Onderwijs van Sint-Niklaas eist een grondig onderzoek en een volledig rapport van de feiten. Burgemeester Freddy Willockx schetst het bredere kader en vraagt bijkomende maatregelen van de Vlaamse Gemeenschap.

‘Dit incident is gelukkig goed afgelopen, maar ik hoop dat de Vlaamse Gemeenschap er de nodige lessen uit trekt en voor een betere pedagogische omkadering van het kleuter- en scholierenvervoer in het algemeen zal zorgen.’

Bij de Vlaamse Gemeenschap was niemand bereid commentaar te geven. Sofie De Meyer, voor het Journaal van aan de nu lege gemeentelijke kleuterschool in Belsele.

Dankjewel Sofie. In Gent heeft een schilder per vergissing …

Het Journaal van zeven uur is vanaf volgende week het enige dat de openbare omroep u ’s avonds zal aanbieden. Dat van acht uur is door Bracke afgeschaft.

VR/ 28/ 12

Louis Tobback is een van de weinige vermakelijkheden van Brabant die niet zijn opgenomen in het standaardwerk van Philippe de Cantillon. Dat u met een voordeelbon uit de vorige Knack kon ophalen bij Standaard Boekhandel van onze goede vriend Frans Schotte, tevens voorzitter van Cercle Brugge. Frans is voor hij rijk werd personeelsdirecteur van Roularta geweest, en uit dien hoofde heeft hij uw dienaar diens eerste arbeidscontract aangeboden. Onder minimumvoorwaarden. Een visionair, dat was Frans. Vermoedelijk is hij het nóg, getuige de successen van de Cercle.

‘ De Vermakelykheden van Brabant‘, luidt het in de stijlvolle recensie van onze chef-Wetstraat, ‘is een vertaling van Les délices de Brabant en is een belangrijk topografisch werk dat de basis vormt voor tal van reisgidsen in binnen- en buitenland die later het licht zagen. Het verscheen pas na de dood van Philippe de Cantillon in 1757, en is door de eeuwen heen een vaak aangehaald referentiewerk gebleven.’

Wij zouden wel eens willen weten wie dit laatste zou durven tegen te spreken. ‘En dus’, besluit onze chef-Wetstraat, meester in het trekken van conclusies die na het lezen der premissen allerminst voor de hand lagen, ‘komt een herdruk van De Vermakelykheden niets te vroeg.’

Hetzelfde kan worden gezegd over Verheerlykt Vlaandre van Antoon Sanders, in intiemere kring van collectioneurs bekend als ‘de Sanderus’. Heeft ook een autorijschool. Verheerlykt Vlaandre is met dezelfde bon eveneens gratis te krijgen in alle winkels van Frans Schotte, uitgezonderd de Cercle Fanshop. ‘Voor de lezer twee excursies naar het verleden, naar een tijd en plaats die herkenbaar zijn maar waar men toch nooit was’, eindigt onze chef-Wetstraat met een zowel literair als filosofisch hoogwaardige reflectie.

Wij kunnen dit alles alleen onderschrijven, al was het maar uit opportunisme nu de eindejaarspremie elke dag in de bus kan vallen. Niettemin is het ontbreken van Louis Tobback in De Vermakelykheden een tekortkoming die enige twijfel doet rijzen bij de zorgvuldigheid waarmee Philippe de Cantillon zijn onderzoek heeft gevoerd. Doet een beetje denken aan het armoederapport van zijn betachterkleinnichtje Bea.

Waarom is het ontbreken van Tobback een lacune? Wij herlezen een interview uit Het Laatste Nieuws van 10 november 2007, waarin mijnheerke Louis over twee volle bladzijden uitschreeuwt dat Didier Reynders een politiek genie is. ‘Neem het aan van deze oude rat,’ schaatst Tobback met de zwier van Dirk Tieleman over steeds wakker en zwakker ijs, ‘hij rijdt een briljant parcours. Ikzelf heb veel gemeen met Niccolò Machiavelli, maar in Reynders erken ik mijn meerdere.’

Volgens mijnheerke Louis gebruikte Reynders meesterlijk alle voorhanden en niet voorhanden zijnde middelen om zijn doel te bereiken: een centrumrechtse liberale regering zonder de socialisten, zonder gedoe over een staatshervorming, en zonder splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Een regering waarin hij en hij alleen de lakens zou uitdelen. Tobback: ‘Reynders heeft het superieur gespeeld. Hij is al sinds 10 juni meester van het terrein, en slaagt erin zijn agenda door te drukken. Hij is een politiek genie.’

In hetzelfde interview lezen we ook: ‘Ik zeg u: het ACV telt niet meer mee in de CD&V.’

Louis Tobback lijkt vast van plan zijn eigen Trofee weer naar Leuven te halen, zoals destijds de meiboom. Dat bleek ook uit zijn speech bij de inhuldiging van de nieuwe glazen lift van de KU Leuven: ‘Eindelijk, voor het eerst sinds 1432, is het mogelijk om op recepties van de universiteit warme hapjes te serveren. Vroeger waren ze koud voor ze boven waren.’

Het is wachten op een krachtige reactie vanuit Berlare.

door Koen Meulenaere