ma/ 03/ 12
Nu wordt het echt ernstig: Tony Mary denkt eraan een politieke beweging op te richten. ‘Zeg maar Tony’ heeft naar eigen zeggen dertien jaar in het buitenland gewoond en heeft er, hoewel het vorige het volgende lijkt uit te sluiten, nog vele vrienden. Dit in tegenstelling tot het binnenland, waar hij geen dertien jaar heeft gewoond en geen vrienden heeft.
Die kameraden in het buitenland, hoe weinig talrijk ook, hebben Tony nu laten verstaan dat wij Belgen onze credibiliteit aan het verliezen zijn. Niet te verwarren met onze credebiliteit, die fors stijgt. En daarom denkt de gewezen gedelegeerd bestuurder van de VRT eraan om zelf op de barricaden te klimmen. Via een keukenladdertje. Heeft al tientallen mensen opgebeld, en die hebben erop aangedrongen dat hij zijn plan daadwerkelijk ten uitvoer zou brengen. Sommigen hebben hem geld beloofd. Volgend jaar gaat hij van start.
Beste lezer, u doet wat u wilt, maar wij slaan vandaag suiker en Sunlightzeep in. Want er is meer: niet alleen gaat die kabouter een politieke beweging stichten, Walter Zinzen vindt dat de politiek dringend behoefte heeft aan mensen met een visie! Oh nee, alles maar dat niet. Burgers, zolang het nog kan, ontvlucht dit verdoemde land. Vraagt allen asiel in Nederland, Duitsland of Marokko. Maar vlucht, voor het te laat is.
Walters stem mocht in dit debat uiteraard niet ontbreken. In geen enkel debat, trouwens. Vertelde dezelfde dag in De Standaard dat het met Canvas de slechte kant opgaat. Al een tijdje, laten we zeggen sinds hij er vertrokken is. Zeker de teloorgang van TerZake is een doorn in het oog, en voor hem is de oorzaak duidelijk: dat komt ervan wanneer men mensen zoals Siegfried Bracke de lijnen laat uitzetten.
Zinzen heeft gelijk, overschot van. De middelmatigheid waarin het eens zo kritische magazine is weggezakt na het verdwijnen van Phara de Aguirre, doet pijn aan het hart. En wéér, voor de ontelbaarste keer, zitten we opgescheept met een generatie journalisten die ‘kritische vragen’ verwart met ‘gasten onderbreken’. Na twee zinnen al. Dit kennelijk in de overtuiging dat hun vragen interessanter zijn dan de antwoorden, die ze voor de zekerheid dan ook maar zelf geven.
De kwaal van het onderbreken is er op de VRT ook met de meest geavanceerde elektrische foltermethodes niet meer uit te krijgen. Eeuwig opnieuw duikt een volgende lichting interviewers op die telkens weer dezelfde fout maakt. Ook een op het eerste gezicht keurige man zoals Lieven Verstraete, het evenbeeld van de brave koning Boudewijn, verandert terstond in een onbeschofte botterik zodra hij plaatsneemt in de rode coiffeursstoel van TerZake.
De berichtgeving over de formatie moge illustratief zijn. Dag na dag werden ze op de VRT afgetroefd door VTM, waar onze chef-Wetstraat aan de bevallige zijde van Birgit Van Mol primeur na primeur de ether inschoot. Weliswaar uitsluitend met de bedoeling indruk te maken op de zwarte schone aan zijn zijde, maar dat doet er nu niet toe. Tegelijkertijd bleef op de openbare omroep de zelfbevlekkingsshow van Pauwels & De Vadder maar voortduren. In het Journaal werd Ivan geïnterviewd, een uur later in TerZake Tim. Iedere dag opnieuw. We zullen het maar luid schrijven want anders horen ze het op de Reyerslaan toch niet: HET INTERESSEERT ONS NIET WAT DE VADDER EN PAUWELS ERVAN DENKEN.
Wij hebben ze allemaal gezien, alle tussenkomsten van die twee zotskappen. Geen spiegel is hen groot genoeg, maar geen van beiden heeft in 180 dagen ook maar één keer iets interessants verteld. Laat staan iets nieuws, of iets verstandigs. Terwijl de VRT met Goedele Devroy toch iemand heeft die er met haar geprononceerde neus bovenop staat, en die wél goede entrees heeft bij de toppolitici. Waarom mag zij dat niet komen uitleggen, in plaats van die twee zelfverwaande haantjes? Goed, wij geven toe: Tim Pauwels heeft mooiere benen en zijn cup is wat ruimer. Maar is dat tegenwoordig het criterium op Canvas? Dat was het in elk geval niet ten tijde van Walter Zinzen.
Als het college van hoofdredacteurs wat minder tijd zou besteden aan onderling ruziemaken en roddelen over elkaar, dan kon het misschien eens nadenken over de tanende kwaliteit van hun programma’s. Dat Journaal van zeven uur… Daarover klagen ze toch tot bij de bakker? En het weinige wetenswaardige dat erin zit, gooien ze om acht uur dan nog weg ook. Zoals prinses Mathilde die achter een katheder kruipt en over Guus en Trompi begint te vertellen. Dat knippen ze er om acht uur uit! Het is toch gewoon niet te geloven. Uitgerekend de meerwaardekijker krijgt dat hilarische moment van de prinses niet te zien.
Walter, goede man, gij die in De slimste mens zo verrast werd met de vraag welke vijf talen er worden gesproken in de Congo, hou op met uw geklets in de kranten en ga weer op de VRT werken. Als hoofdredacteur van Canvas. Weg met dat college. Weg met Bracke. Dat die maar doet waarin hij het best is: propagandamiddagen van het Vlaams Belang presenteren.
di/ 04/ 12
Spe Salvi, de nieuwste encycliek van paus Decimus de Zesde, is op de redactie van Knack goed ontvangen. In deze woelige en verwarde tijden van politieke bewegingen en mensen met een visie, kan het geen kwaad de hoopgevende boodschap uit Rome even in het licht te stellen. Zoals gewoonlijk lag de encycliek al een paar weken vóór ze officieel werd vrijgegeven ter controle in het Brussels Media Centre. Want als Bart De Wever en Herman Van Rompuy denken dat ze de enigen zijn die hun teksten eerst ter goedkeuring aan onze chef-Wetstraat voorleggen, zitten ze er eens te meer ver naast.
Dat Vaticaan en Tervurenlaan, later BMC, nauw samenwerken bij het verspreiden van geschriften met grote geestelijke draagwijdte, is in ruime kring bekend. Dat Redemptoris Mater net als Het Burgermanifest I rechtstreeks uit de pen van Sus Verleyen is gevloeid, weet iedereen. Over Veritatis Splendor is op onze redactievergadering nog ei zo na een handgemeen ontstaan. En Ut Unum Sint was een vergissing: dat was eigenlijk de tekst die onze directeur wou uitspreken op het grote sinterklaasfeest van de Roularta Media Group. De kindjes van de Knack-redacteurs, net als hun ouders toch al niet op hun gemak als verantwoording moet worden afgelegd aan hogere machten, keken raar op toen de Sint plots met de weinig opbeurende dienstmededeling van Evangelium Vitae uitpakte. Nog vreemder keken dat weekend de gelovigen in de vele kerken op, toen ze vernamen wat voor onbenullige pekelzondekes hen door de paus werden aangewreven.
Na dit spijtige incident, en vooral na het verschijnen van Het Burgermanifest II, bekoelden de betrekkingen tussen Rome en Knack. Maar toen Rik Van Cauwelaert zijn gezag vestigde, en in Rome de al te progressieve Johannes-Paulus II wegens overlijden werd opgevolgd door Jef Ratzinger, werd de uitwisseling van ideeën en geschriften weer geïntensifieerd.
Vandaar nu Spe Salvi, Latijn voor ‘In de hoop zijn wij gered’. Wat verdacht veel overeenstemming vertoont met de teneur van de commentaarstukken die onze chef-Wetstraat het afgelopen halfjaar heeft gewijd aan het geklungel van de ex-formateur en zijn zootje oranje-blauwe onderhandelaars.
Voor Decimus de Zesde, officieus ook Benny Zestien genoemd, was Spe Salvi de tweede encycliek. De eerste, Deus caritas est, had hij zelf geschreven. Dat was eraan te merken. Had in De Standaard kunnen verschijnen, meer marketing dan leerstelling. Spe Salvi, daarentegen, is een echt Knack-stuk. Niet door te komen maar zeer interessant.
De liturgisch meer onderlegde lezer zal het niet ontgaan zijn dat na de liefde waarover het in Deus caritas est ging, onze chef-Wetstraat het nu tijd achtte voor de hoop. Zoals in de vier aktes. Wie van u kent die nog? Nu, uit het blote hoofd? Wel? Uw dienaar zal het tempo even aangeven:
‘Mijn Heer en mijn God, het is mij leed dat ik tegen uw opperste Majesteit misdaan heb. Ik verfoei al mijn zonden, niet alleen omdat ik uw straffen heb verdiend, maar vooral omdat ze U mishagen.’ Dat was die van berouw, past niet echt bij Rik Van Cauwelaert. Het is de hoop, meestal de ijdele, bijvoorbeeld op een sterk nummer van Knack of een homogeen roomse regering, die hem voortdrijft. De akte van hoop, die zullen er niet velen meer kennen. Weer uw dienaar:
‘Mijn Heer en mijn God, ik hoop met een vast betrouwen van u te bekomen, door de verdiensten van Jezus Christus: het eeuwig geluk en de genade om het te verdienen, omdat Gij oneindig goed zijt voor ons, almachtig en getrouw in uw beloften, in deze hoop wil ik leven en sterven.’ Ziezo, in één adem afgerateld, kom daar maar eens om.
In afwachting van geloof en berouw staat dus de hoop centraal in de nieuwe encycliek, die altijd wordt genoemd naar de eerste woorden van de eerste zin. Bijvoorbeeld: ‘ Quadragesimo anno expleto, ex quo fel. rec. Leonis XIII egregiae Litterae Rerum Novarum prodiere, universus orbis catholicus grata recordatione perfunditur, easque digna celebratione commemorandas suscipit.‘ In het veertigste jaar nadat Leo de Dertiende zaliger zijn schitterende tekst Rerum Novarum heeft uitgebracht… enzovoort. Pius XI. Wiens pauselijke brieven overigens allemaal werden geschreven door Frans Van Cauwelaert. Dienstbetoon aan Rome zit bij sommige families in de genen.
Quadragesimo Anno besloeg een bladzijde of zesendertig, en bevatte eigenlijk een paar goede tips om te profiteren van de crash op Wall Street. In die zin was het een voorloper van de nieuwe beursbrief van Paul D’Hoore. Verder leek Quadragesimo verrassend sterk op de platformteksten van de Meetingpartij.
Frans, de grootoom van onze chef-Wetstraat, was niet erg opgezet met het Verdrag van Lateranen, en pakte eerst Mussolini en daarna Hitler koud met respectievelijk Non Abbiamo Bisogno en Mit brennender Sorge. Niet toevallig de enige twee encyclieken die in een andere taal dan het Latijn werden gepubliceerd. Frans Van Cauwelaert, in Rome gallus cantans genoemd, was niet zo sterk in Latijn, een gebrek dat zijn achterneef van hem heeft geërfd. Getuige de eerste zin van Spe Salvi: ‘ Spe salvi et tutti quanti ipso facto demonstrandum est.’ Daarna gaat het verder in het Engels.
De essentie is dat de katholieken niet moeten berusten, maar actief op weg moeten gaan naar een betere toekomst. Dat kan door van binnenuit de harten te veranderen, maar volgens de paus ook door van buitenuit te streven naar een breed draagvlak voor een staatshervorming, en naar een tweederdemeerderheid. ‘Het is niet de wetenschap die de mens verlost,’ geeft Benedictus snel een sneer naar Dirk Draulans, ‘de mens wordt verlost door liefde, hoop, geloof en berouw. Het is belangrijk dit te weten: men kan altijd hopen, zelfs als ogenschijnlijk niets meer te hopen overblijft.’
Het kan geen toeval zijn dat Spe Salvi werd gepubliceerd de dag waarop Yves Leterme door de koning van zijn opdracht werd ontheven.
WO/ 05/ 12
Doctor Rice is lesbisch! Tweede zware klap voor Karel De Gucht in enkele uren tijd. Eerst had hij al de terugkeer van ex-premier Guy Verhofstadt moeten verteren. En in diens zog binnenkort den Baard. Die had, op uitdrukkelijk verzoek van Verhofstadt zelf, in twee kranteninterviews uitgeschreeuwd dat de drie Open VLD-onderhandelaars maar één agenda hadden: Verhofstadt dumpen. Den Baard spreekt in zijn leven zelden de waarheid, maar nu was het zover. Als beloning wordt hij binnenkort opnieuw minister van Begroting. En tot overmaat van ramp wil Elio Di Rupo Buitenlandse Zaken.
Dat kwam al zwaar aan, in de postmodernistische veranda van een eclectische villa in Berlare, en toen kwamen ook nog de berichten uit de internationale pers dat doctor Rice niet voor de mannen maar voor de vrouwen zou zijn. Tijdens haar studiejaren op Stanford University was het al van dat. Waardoor het Karel plots duidelijk werd waarom zijn onhandige avances, die destijds wel aansloegen bij een eenvoudig meisje uit Berlare, bij die donkere engel uit Alabama geen hout sneden.
Karel is moeten gaan liggen, weet u dat? En het zal niet de laatste keer zijn.
ZO/ 09/ 12
Bromberen, het zondagse mopperprogramma van de luimige sneldichter Don Pattez, confronteert ons geregeld met de existentiële levensvraag, dé vraag der vragen. En die luidt: zou er ergens ter wereld ook maar iemand leven die nóg lelijker spreekt dan Brigitte Raskin?
door Koen Meulenaere
