ma/ 22/ 10

Slechte zomer geweest ten huize Bea Cantillon: 14,7 procent armen. Wij hadden het hier vorig jaar overigens voorspeld. In De Standaard gaven ze het over de volle voorpagina, met een schrijnende foto van een verwaarloosd kind dat op een vuilnisbelt naar wat etensrestjes zit te zoeken. En dat onder de grote kop: ‘Almaar meer Belgen arm.’ Wat de suggestie wekte dat het hier een beeld uit Sint-Jans-Molenbeek of Charleroi betrof. Of uit Mechelen.

In de kleine lettertjes van het onderschrift stond dat we zaten te kijken naar een jongetje in de favela’s van Manilla: de 10-jarige Jesse Versoza! Dus niet de 12-jarige Manuel Sanchez, of de 8-jarige José da Silva, nee, de 10-jarige Jesse Versoza. Die is in één klap beroemd. Kan bij al zijn arme vriendjes gaan opscheppen: ‘Hier zie mannekes, op den één van De Standaard. Doe me dat maar eens na.’

We zullen het verhaal hier nog een keer doen: in België beslissen twee mensen hoeveel armen er zijn: Bea Cantillon en Jan Vranken. Iedereen gaat ervan uit dat zij dit doen op basis van welomlijnde criteria en nauwkeurig uitgevoerde onderzoeken, maar uw dienaar gaat ervan uit dat zij dat doen zoals hij het zelf zou doen mocht hij in hun positie verkeren: met de natte vinger.

Over Jan Vranken treden wij niet in detail, maar Bea Cantillon is in haar vakgebied een zo grote autoriteit dat niemand het waagt aan haar woorden te twijfelen. Uw dienaar evenwel, kent Bea van toen ze nog een jong meisje was. Van toen ze nog droomde van rijkdom, en niet van armoede. Aan die dromen kwam abrupt een einde toen ze trouwde met Bernard Bulcke, de Europaspecialist van De Standaard. En uit Roeselare! Er zijn mensen die het zoeken.

Is Bea de regering goed gezind, zijn de kinderen niet te lastig, en houdt Bernard eens vijf minuten op met zijn gezaag over het Verdrag van Nice, dan ligt de armoede in België rond de 7 procent. Zeg maar het gemiddelde van de rijkere West-Europese landen. Maar o wee indien deze voorwaarden níét vervuld zijn: dat is drie, vier, tot vijf procent armen meer dan het jaar voordien. Alle Wetstraatcommentatoren maken dan gretig gebruik van deze welgekomen onheilstijding om de politici in het algemeen en de regering in het bijzonder de mantel uit te vegen, en de premier zelf kan het komen uitleggen in TerZake.

De analyse van Bea is ook al vijfentwintig jaar dezelfde: geen gelijke kansen in het onderwijs, activeringsbeleid van haar vriend Frank Vandenbroucke niet uitgevoerd, afkomst nog altijd determinerend voor het al dan niet verwerven van welvaart, én… het mattheuseffect van haar grote leermeester Herman Deleeck. De nooit opgeloste disfunctie van onze sociale zekerheid: aan wie rijk is wordt nog gegeven, van wie arm is wordt nog ontnomen.

‘Meer dan twintig procent van de kinderen die in Vlaanderen in een kansarm gezin opgroeien is overactief’, stelt Bea in de krant, alsof dit heel erg is. Als je al hebt uitgehaald met 14,7 procent armen, dan klinkt elk percentage dat daar nog bovenuit torent extra zorgwekkend. Twintig procent van de kinderen uit een kansarm gezin overactief. Op het eerste gezicht zouden wij dat toejuichen, het lijkt zelfs een noodzakelijke voorwaarde om ooit uit de armoede te raken. En indien men ervan uitgaat dat overactief zijn in deze context een negatief gegeven is, zouden wij het zeker toejuichen want het betekent dat tachtig procent níét aan deze kwaal lijdt.

Maar Bea is niet meer te stoppen. (In juli blijven werken bij vierendertig graden in de schaduw, in augustus vakantie genomen in regen en kou.) Diezelfde twintig procent, het kan er eentje meer of eentje minder zijn, is niet alleen overactief, maar is bovendien angstig en wordt gepest. Drieënveertig procent heeft al in de lagere school een leerachterstand!

Drieënveertig procent van die twintig procent, zo nemen wij toch aan. Dat is dus negen procent, wat al bij al opnieuw best meevalt, maar niet voor Bea. Zij raadt de beleidsmakers aan om de werkzaamheidsgraad op te krikken. Het tegendeel zou meer opzien hebben gebaard, maar toch zouden wij deze raad niet in de wind slaan, als wij de oranje-blauwe onderhandelaars waren. Of volgend jaar krijgen ze na hun eerste regeringsjaar negentien procent armen op hun bord.

Een gretig afnemer van de studies van Cantillon is onze chef-Wetstraat. Voor hem is de conclusie duidelijk: acht jaar Paars heeft dit land in een regelrechte catastrofe gestort. De overheidsfinanciën zijn herschapen in een gigantische puinhoop, minstens de helft van de burgers is veroordeeld tot misère, pensioenen zijn over een paar jaar niet meer te betalen, de ziekteverzekering is nu al failliet, de OCMW’s kunnen de toevloed niet meer aan, het Belgische welvaartsmodel spat binnen de vijftien jaar met een big bang uit elkaar.

Wij mogen daar graag, uit eigen initiatief en geheel belangeloos, een nog wat zwartere prognose aan toevoegen. De problemen zullen helemaal niet meer te overzien zijn, als over afzienbare tijd zal blijken dat de banken en verzekeringsmaatschappijen niet bij machte zijn om de tweede en derde pensioenpijler uit te betalen. En als dus blijkt dat al wie dertig tot veertig jaar extra heeft afgedragen voor allerlei groepsverzekeringen en pensioenspaarplannen, zijn geld gewoon kwijt is. Dan, en dat zal echt niet lang meer duren, krijgen we een crisis waarbij vergeleken de crash van 1929 een kortstondig dipje was.

Wij zijn nu al benieuwd naar het daaropvolgende rapport van Bea Cantillon: 2 procent rijken.

do/ 25/ 10

Enkele wijzigingen aan de bezetting van het Elysée. Out: Ciganer Albeniz Cecilia. In: Doornaert Barones Mia. Tot in alle details heeft De Standaard het voorbije jaar de huwelijksproblemen van het echtpaar Sarkozy niet alleen uit de doeken gedaan, maar daarenboven duchtig gestimuleerd. Als het onder hun eigen ogen met onze eigen politici gebeurt, kijken ze in onze zelfverklaarde kwaliteitspers zedig de andere kant uit, maar o wee indien er vijf meter over de landsgrens een scheve schaats wordt gereden: die staat dezelfde dag op de website.

Mia heeft de scheiding van het echtpaar Sarkozy tientallen keren voorspeld, en toen het dan eindelijk ook officieel zover was, begon ze haar commentaarstuk met een zin die thuishoort in het gouden boek over de geschiedenis van de journalistiek: ‘Ik wist het!’

Drie banale woorden, die in dit verband bijna kunst mogen worden genoemd. ‘Ik wist het!’ Volgens ons heeft geen enkele redacteur van De Standaard dit ooit eerder geschreven. ‘Ik wist het niet’, dat wel. Vooral tijdens een korte publicatiestop net na de Tweede Wereldoorlog. Maar ‘ik wist het wél’, dat niet.

De tweede zin uit Mia’s commentaarstuk: ‘Ik schreef het in tempore non suspecto: het kon Nicolas Sarkozy niet gegund zijn dat hij de twee passies van zijn leven, Cécilia en het presidentschap, zou krijgen en behouden.’ Hierna klonk vanuit de kolommen van De Standaard tot driemaal toe het gekraai van een haan, wellicht stichter Frans Van Cauwelaert.

Mia Doornaert heeft het voorbije jaar weinig anders gedaan dan Cécilia Sarkozy pekzwart maken. Een zigeunerin was ze, van wie niet eens duidelijk was of ze van Wit-Russische dan wel van Roemeense afkomst was. Mia zelf is van Harelbeke. Mannequin geweest, Cecilia bedoelen we, politieke wetenschappen gestudeerd, ook een slecht teken, voor linkse volksvertegenwoordigers gewerkt, mensen toch, en eerst getrouwd met Jacques Martin, de paus van de televisie, daarna dus met Sarkozy, paus van de republiek. Ging bij Kadhafi met stille diplomatie en een tas vol lucratieve contracten onderhandelen over de vrijlating van een paar Bulgaarse verpleegsters, in plaats van met de Force de Frappe Tripoli eerst plat te bombarderen en daarna met het rollend materieel binnen te vallen, zoals Mia dat zou hebben gedaan.

‘Ze moet het maar weten,’ maakte Doornaert snel komaf met het eventuele medelijden dat links of rechts zou kunnen opborrelen voor de presidentsvrouw met de kortste ambtstermijn uit de Franse geschiedenis, ‘ze zocht haar eigen heil nooit bij mannen die begaafd zijn voor het stille geluk van elke dag. La gloire n’est que le deuil éclatant du bonheur.’

‘Glans en glitter maken je nog niet gelukkig wanneer je ’s nachts alleen bent met jezelf’, volgde nog een welgemeende raad aan ambitieuze jonge vrouwen als, eens even denken, de Greet Op de Beecks van deze wereld. ‘Eindeloos is de rij van mensen voor wie succes en rijkdom uiteindelijk een lege schelp bleek te zijn, die zelfmoord pleegden of vluchtten in drank en drugs, en zonder illusies in eenzaamheid eindigden.’

Mia had elders in de krant in een kaderstukje de praktische formaliteiten van de scheiding al afgehandeld: ‘Wij blijven op het Elysée, zij krijgt la maison de campagne, de niet-elektrische huishoudtoestellen, en de zitmeubelen. Plus de kinderen. De tienjarige Louis zal wel een nauw contact met zijn vader onderhouden, maar dat zal au fur et à mesure zijn, want ik kan niet werken met het gejengel van zo een jonk om mijn oren.’

Haar commentaar sloot ze af met een niet mis te verstane waarschuwing aan Sarkozy zelf: geen gedoe met 23-jarige zangeressen! ‘Hij is nu de meest begeerde vrijgezel van Frankrijk, maar hij ligt voortaan ook constant onder het vuur van paparazzi en buitenlandse gossipbladen.’

Hiermee is Mia Doornaert de eerste die De Standaard openlijk een gossipblad durft te noemen. Het mocht eens gezegd worden.

vr/ 26/ 10

Het genie woont in Oostende! Wij hebben het hier altijd beweerd. Een lezer uit de koningin der badsteden, nota bene een van de laatste IJslandvaarders, heeft ons op een geheim schema doorgefaxt hoe je mollenklemmen precies in de grond moet steken. Na één dag raak, u leest het goed.

Drie maanden lang hebben wij tientallen vallen op buitengewoon listige wijze in de ondergrond verborgen. Op Jef Lambrecht na is er nooit één enkele mol in gelopen, letterlijk noch figuurlijk. In al die tijd is er maar één dichtgeklapt, en dat was rond onze eigen vingers die wij op de spoedafdeling hebben moeten laten hechten. En nu, met de methode van onze lezer, voortaan onze ‘erelezer’ uit Oostende, hadden ze daar beneden na één dag prijs: nonkel Jos dood. Wij hebben gedanst rond zijn lijk, het is niets om trots op te zijn, maar het is de waarheid. Nu de andere tien nog.

za/ 27/ 10

Iemand nog iets vernomen van Fientje? De dag van haar ontslag is ze woest naar huis getrokken, heeft haar kabas met een boze smak in de hoek gegooid, heeft haar paard gezadeld, en is spoorslags Sint-Martens-Latem uit gegaloppeerd. De wijde wereld in.

Het laatst is ze opgemerkt bij een wilde indianenstam in Arizona, waar ze zich onder haar nieuwe naam van Kribbige Spin te goed deed aan vuurwater, en daarna aan beestigheden jegens nietsvermoedende cowboys en leden van de Amerikaanse cavalerie. Een beetje zoals op haar kabinet dus. Een vervaarlijk uitziend litteken op haar arm getuigt van een inwijdingsritueel waarbij Fientje een bloedbroederschap heeft gesloten met het plaatselijke stamhoofd: Externe Expert.

Dat dit alles maar goed doordringt bij degene die haar dat ‘expertencontract’ met PBS door de strot heeft geduwd. Men moet niet al te zeer thuis zijn in de Gentse politiek om te weten dat Fientje en Guy Serraes niet bepaald dikke vrienden zijn. Als dan uitgerekend Serraes tweehonderdduizend euro cadeau krijgt voor wat nepdiensten, dan zijn er duidelijk andere krachten aan het werk geweest. De vraag is: welke?

Wij denken met zijn allen spontaan aan de ex-premier, die van dit soort schandelijke verrijking van zijn vriendjes, waartegen hij tien jaar lang heeft gefulmineerd, intussen zijn handelsmerk heeft gemaakt. Wie de parallel niet ziet tussen dat contract van PBS en de nepcontracten van Noël Slangen, allemaal op uw en mijn kosten, is nog blinder dan nonkel Jos die gisteren in onze klem is gelopen.

Maar naast de ex-premier zijn er nog andere kandidaten. Wie het ook is, degene die dat contract op zijn geweten heeft, is rechtstreeks verantwoordelijk voor het einde van Fientjes politieke carrière. En haar politieke carrière was haar nog dierbaarder dan haar paard. De schuldige verkeert in groot gevaar, zoveel is zeker. Want Fientje is nu ook getraind in het gebruik van giftige pijlen en tomahawk.

door Koen Meulenaere