MA 2304

Ze mogen over Noël Slangen zeggen wat ze willen, bijvoorbeeld dat hij een fraudeur is met een verwerpelijk gebrek aan normbesef, zoals een geschokte rechter in eerste aanleg deed, maar dat van die anonieme Mijnheer Rik-kliklijn is een uitstekend idee.

Wij hebben zelf onmiddellijk via die lijn enkele vervelende chefs, een paar hoofdredacteurs, en tot slot zelfs een directeur aangeklaagd bij mijnheer Rik.

‘Beste mijnheer Rik, u moest eens weten wat er achter uw rug op uw redacties allemaal gebeurt. En wat er niet gebeurt, is nog erger. Iemand die het goed met u meent.’

‘Waarde mijnheer Rik, bent u ervan op de hoogte dat de gebroeders Van Rompuy elke dinsdag de redactievergadering van Knack voorzitten? En waarom mogen wij nooit eens een liberaal of een socialist interviewen? Iemand die het beste met u voorheeft.’

‘Beste mijnheer Rik, er is in de Knack maar één rubriek die het lezen waard is, dat is de laatste. Was ik van u, ik gaf mij onmiddellijk opslag. Anonymus.’

‘Geachte mijnheer Rik, vindt u die standpunten vooraan in Knack niet nogal dikwijls overeenstemmen met de officiële lijn van het ACW? Ik zal de laatste zijn om kwaad over iemand te spreken, maar ik ben niet de enige die zich daar vragen bij stelt. Normaal gezien verschuil ik mij nooit achter mijn anonimiteit, maar ik zou niet graag de rubriek Wetenschappen verliezen.’

‘Liefste mijnheer Rik, in tegenstelling tot al mijn mannelijke collega’s op de lay-out van Knack vind ik u een mooie man. Een stille bewonderaarster.’

‘Mijnheer Rik, Piet Piryns heeft gelachen met mensen uit Roeselare. HVH.’

‘Beste mijnheer Rik, het is mij al een tijdje opgevallen, en ik hoor van veel mensen hetzelfde, dat de website van Knack tegenwoordig veel beter is dan de gedrukte versie. Het lijkt mij dan ook aangewezen om het aantal redacteurs van de geschreven Knack fors in te krimpen, en dat van de elektronische versie met eenzelfde aantal uit te breiden. Groetjes, en tot op de volgende vergadering. PS: mocht u van tijd enkele leden van uw Cercle de Lorraine eens in het elektronische in plaats van het papieren zonnetje willen zetten, geef dan maar een seintje.’

Enzovoort, enzovoort. Dezelfde avond bevond driekwart van de redactie zich in wat wij de pre-C4-fase zouden noemen. Als die Slangen voor de Open VLD ook zo een paar ideeën heeft, dan hoeft Paars zich geen zorgen te maken voor de komende verkiezingen, dat wordt winst op alle fronten.

Maar, het zou weer eens moeten lukken, niet iedereen is van hetzelfde gedacht. Het was een verbolgen Greet Geypen die een uur nadat Slangen zijn kliklijn had geopend al aan de telefoon hing bij onze chef-Wetstraat: ‘Wat denkt die vent wel? Eerst gooit hij alle liberalen van de Senaatslijst, en nu onbeleefd tegen u. Dat gij daar zo kalm bij blijft, Rik.’

U moet weten: op het bendehoofdkwartier in de Melsensstraat strijden twee verdiepingen om de macht. Op de derde verdieping huist de staf van schertsvoorzitter Bart Somers, onder leiding van Greet Geypen. Op de eerste verdieping huist de staf van de werkelijke voorzitter Noël Slangen. Op de tweede verdieping, een soort gedemilitariseerde zone, proberen de laatste echte liberalen te redden wat er te redden valt.

‘Die eerste verdieping wordt de dood van onze partij’, toeterde een opgewonden Geypen in het immer luisterbereide oor van Rik Van Cauwelaert. ‘Die vent denkt echt dat hij het voor het zeggen heeft. En van iemand die begint te wenen als hij zijn eigen lijst moet trekken, heeft hij uiteraard niet veel tegenstand. Weet ge dat we de ramen hebben moeten uitbreken om zijn bureau binnen te takelen? En de ijzeren kast met zijn nepoffertes is bijna door de vloer gezakt. Over die rekel zou Knack eens iets moeten schrijven. Ik zal het dinsdag aankaarten op de vergadering. Same place vanavond?’

En same place vanavond werd het. Sinds Greet Geypen niet alleen op de Open VLD maar ook op Knack de touwtjes in handen heeft genomen, is onze slagkracht er met grote sprongen op vooruitgegaan. En de vergadering is in geen tijd geëvolueerd van een beschaafde maar wat makke bedoening naar een licht ontvlambare pre-revolutionaire meeting. Greet is voor zover wij weten ook de eerste Knack-leider die om een betoog kracht bij te zetten boven op de tafel klimt. Waarna niemand nog onbewogen kan blijven.

De scherpste doorn in haar oog is de Senaatslijst van de Open VLD: ‘Hoe diep zijn de echte liberalen gevallen’, stelde ze de vraag die niemand wenste te beantwoorden, ‘dat ze deze lijst hebben goedgekeurd? Na de premier le déluge, ik vrees dat dat ook de blauwe onderhandelingsstrategie zal zijn bij de komende formatiegesprekken. Welnu, vrienden, laten we dit fors aanklagen. Rik, gij gaat naar De Gucht. Ik heb gehoord dat hij binnenkort een boek uitbrengt. Niet erg origineel, maar dat is Karel zelden. Uw eerste vraag is wat hij ervan vindt dat zijn partij nu wordt geleid door een waanzinnige die anonieme kliklijnen installeert. Ik meen mij te herinneren dat wij daar tegen waren, toen het Vlaams Blok hetzelfde deed. We zullen de speeches van Dewael van toen nog eens afdrukken. Dirk, gij spit een nieuw dossier uit. Ik heb er nog vijftien in voorraad, dus we komen wel een tijdje toe. Het is altijd hetzelfde: overheidsaanbesteding, Slangen gaat ermee lopen, en als hij er toevallig niet mee gaat lopen, wordt de opdracht ingetrokken. Soms via Guy, soms via Steve, maar altijd belandt het overheidsgeld in zijn zakken. Jan, gij belicht de meer ideologische kant van de zaak, zet er maar een paar moeilijke woorden in. En gij,’ en hier stak Greet een dreigende vinger naar uw ineenkrimpende dienaar, ‘gij schrijft over mij. En zet er nog maar eens in dat ik een bijzonder aantrekkelijke en verleidelijke vrouw ben. Er mag íéts juist zijn in uw rubriekske.’

Onze chef-Wetstraat, die vroeger altijd met een kwinkslag of een lovend woord de goede sfeer op de vergaderingen wist te behouden, tuurde beduusd in zijn kop koffie.

WO 25 04

In Celebrity Shock moeten we het nu ongeveer gehad hebben. Davy Brocatus heeft in een Indisch klooster gedurende tien minuten zitten overgeven in een plastieken kom. Close gefilmd braakte hij een keer of tien alle bruine en groene vochten en sappen uit zijn ingewanden rechtstreeks onze huiskamer binnen. Brocatus is kandidaat op de Senaatslijst van de Open VLD.

In Peru hadden Anne De Baetzelier en Axel Daeseleire ook al een emmer vol gekotst, nadat ze aan het trippen en flippen waren geraakt door het sterk hallucinogene ayahuascaplantje uit het Amazonewoud. Anne en Axel moesten op deze wijze afrekenen met hun demonen. Nu, die waren snel weg. Op datzelfde moment, op het eiland Oh Pha Nang niet ver van Bangkok, vergastte Rani De Coninck ons op het leegspoelen van haar afvoerkanalen met behulp van een hogedrukreiniger. Dat bleek in Indië ook gebeurd te zijn met Davy, want wij zagen hem zijn vriend in Antwerpen opbellen met de volgende verheugende mededeling: ‘Ze hebben mijn darmen gereinigd, schatje, langs mijn poep.’ Nog eens herhalen: Senaatslijst Open VLD, 21e plaats.

Dit waren de meer verteerbare episodes. Misschien niet alle even smakelijk, maar wie zich daaraan nog stoort anno 2007, heeft de jongste evoluties in televisieland gemist. Het ergste moest nog komen: een half naakte Bert Anciaux die bij min twintig graden in een bizonvel als een dolle kermisbeer op en neer stond te dansen in de steppen van Mongolië, nadat hij zijn blote bast met ijskoude sneeuw had ingesmeerd. ‘Oeh ah oeh ah oeh.’ Bert is onze minister van Cultuur.

Daarna assisteerde hij bij de slachting van een schaap, dat door een plaatselijke barbaar levend de buik werd opengesneden, waarna hij met zijn handen in de ingewanden van het nog altijd levende dier greep, er een paar nieren, een maag en een lever uitkneep, vooraleer de slagader te vinden waarmee het arme schepsel uit zijn lijden werd verlost. Volgens Bert hadden we hier te maken met een vakman.

Eerder hadden Bert en Elke Vanelderen zich, in het kader van een lamatherapie, ook al tegoed gedaan aan koekjes die in hun eigen urine gedrenkt waren. Al moesten we dat ook weer niet overdrijven, zo vond ons Damienne vorige week in Humo: ‘Het ging over misschien drie vier druppels. Sommige journalisten doen net alsof hij daar pis gedronken heeft van hier tot ik weet niet waar.’

Of Bert Anciaux erg op zijn privacy gesteld is, weten we niet, maar ons Damienne in elk geval niet: ‘Ik knap af op brute seks. Gelukkig is Bert absoluut geen brute minnaar. Ik zou zelfs zeggen: integendeel. Het gebeurt dikwijls dat hij al in slaap valt terwijl we niet eens goed en wel begonnen zijn. Maar ik vind dat niet erg, voor mij hoeft seks niet zo nodig, en zeker niet het hele pakket. Ik denk weleens: in plaats van Viagra hadden ze beter het omgekeerde pilletje uitgevonden. Met een ander dan Bert heb ik het nooit gedaan, en hij heeft ook een jaar of tien moeten wachten.’

Tot zover ons Damienne, die er nog aan toevoegde dat ze zich naast andere ministersvrouwen soms echt een boerentrien voelt. Allez vooruit, kindjes mee op de foto, hun huis goed in beeld… maar schrijf niets over het privéleven van Anciaux, of de zedenpolitie van De Morgen staat voor uw deur.

Celebrity Shock heeft één groot voordeel: de grenzen liggen nu vast. Om dit nog te overtreffen, zullen ze in de Melsensstraat moeten gaan filmen.

vr 2704

Alle ballast is eindelijk overboord, het is nu een gevecht van vrouw tegen vrouw: Mia tegen Ségolène. Mia heeft de eerste ronde duidelijk gewonnen, 31 procent voor haar tegen 26 procent voor Royal. En het is niet meer François Bayrou die roet in het eten zal strooien.

Aan De Standaard zal het niet gelegen hebben. De 21e eeuw ingetreden of niet, een dunnere krant voor evenveel geld of niet, de campagne die de barones heeft gevoerd voor de Franse ex-minister van Binnenlandse Zaken kent zijn gelijke niet. Zowat elke dag bracht Mia een portret, een essay, een analyse, een boekbespreking, een vraaggesprek, een biografie, een peiling, of desnoods alleen een paar foto’s, die ons moesten duidelijk maken dat de Fransen, eigenlijk zonder dat ze het verdienden, toch nog een historische kans op welstand en veiligheid kregen. Deze niet grijpen, en ze moesten het zelf maar weten, dat was de ondertoon in alle artikels van Mia.

Mia liet werkelijk geen enkele moeite onverlet. Doorkruiste het land, trok de banlieue in, sprak met mensen van allerlei origines, en zocht zelfs contact met enkele oud-legionairs die nog samen met vader Sarkozy in het Franse vreemdelingenlegioen hadden gediend. Twee van hen bleken onlangs nog onder haar eigen bevel in de Libanon te hebben gevochten. En op een dag begaf ze zich naar Hongarije. In een kleurrijk lang kleed, met een fleurige sjaal op het hoofd, haar befaamde zwarte rijglaarzen om de voeten, en haar viool op de rug, toog Mia in de poesta op zoek naar de roots van Nicolas Sarkozy de Nagybocsa. Die liggen in een kasteel in Alattyán, een door God en klein Pierke vergeten boerengat op honderd kilometer van Boedapest.

Nadat ze aan een verwonderde butler had gemeld dat ook zij van adel was, werd ze tot het salon toegelaten. Daar legde Mia uit wat het doel van haar tocht was, stak haar viool onder haar kin, raspte een paar keer heen en weer met haar strijkstok, en hief tot ontzetting van de aanwezigen een door merg en been snijdend lied aan: ‘Met verlof in Hongarije, in een dorp zonder hotel, kwam de liefde mij verblijen, speelde met mijn hart een spel.’

Toen stapte de kasteelheer op haar toe, nam haar de strijkstok en de viool uit handen, en sprak begrijpend maar beslist: ‘Madam, het is hier Bokrijk niet. Als ge komt voor de Sarkozy’s, die zijn na de oorlog al weggejaagd door de communisten. Als ge wilt, kunt ge beneden in de keuken een bord goulash krijgen, en dan zouden wij graag hebben dat ge wederkeert naar waarvan ge gekomen zijt. Waar dat ook weze.’

De dag na de eerste ronde zat een bezorgde Mia in de studio van Terzake uit te leggen dat het, in tegenstelling tot wat een leek zou vermoeden, Sarkozy is die in Frankrijk opkomt voor de belangen van de kleine man. Over François Bayrou leek ze zich niet te veel zorgen te maken. Vierentwintig uur later kondigde die tot ieders verrassing al aan dat hij géén stemadvies zou geven. Hij was niet voor Sarko, maar evenmin voor Ségo, dat zijn kiezers het zelf maar uitzochten. Wie goed keek, zag achter in de zaal een Belgische barones gemeen zitten grijnzen.

Koen Meulenaere