Voor Filip Dewinter is het zeventigpuntenplan niet meer bruikbaar. ‘Dat plan was te braaf. Vandaag gaan politici veel verder. Ik heb het nooit afgewezen omdat het te radicaal was, integendeel.’
Wat was het zeventigpuntenplan?
FILIP DEWINTER: Het was een concreet uitvoeringsplan dat twintig jaar geleden perfect toepasbaar was. Andere politici beweerden dat wij zomaar wat riepen, en wij wilden bewijzen dat we onze ideeën wel degelijk praktisch konden uitwerken. Het was dus geen ideologisch traktaat, of, zoals sommigen beweerden, een Mein Kampf van onze partij. In de jaren negentig was het nog mogelijk om niet-Europese vreemdelingen terug te sturen naar hun thuisland. Dat was een betere oplossing dan die mensen per se te willen integreren. Daarom zetten wij in op een aparte sociale zekerheid en apart onderwijs. We mochten de vreemdelingen niet vermengen met onze cultuur.
Uw tegenstanders vonden het plan racistisch en beweerden dat u de apartheid wilde installeren.
DEWINTER: Het was een vorm van gescheiden ontwikkeling, ja. Apartheid is iets anders: dat zien we nu in veel stadswijken waar mensen in volstrekt gescheiden werelden leven. Wij wilden hen niet opsluiten in zulke getto’s maar stimuleren om terug te keren. En racistisch was het ook niet: wij maakten geen onderscheid op basis van ras, huidskleur of zelfs geloof. Wij maakten een onderscheid op basis van nationaliteit, en dat gebeurt overal ter wereld. Maar de situatie is vandaag anders. We zijn alweer een generatie van allochtonen verder en het overgrote deel van hen zal hier blijven. Ze zullen zich dus moeten assimileren aan onze cultuur.
Gelooft u vandaag wél in inburgering en integratie?
DEWINTER: Ik heb daar mijn allergrootste bedenkingen bij. De integratie is in elk geval helemaal mislukt. In de Antwerpse basisscholen is de meerderheid van de kinderen moslim. Diversiteit en multicultuur zijn codewoorden voor islamisering. We zullen in sommige wijken en steden uiteindelijk weer eindigen met een monocultuur. Alleen zal die islamitisch zijn, en zullen wij ons daarnaar hebben moeten aanpassen.
Hebt u eigenlijk afstand genomen van het zeventigpuntenplan of is het gewoon gedateerd?
DEWINTER: Het plan was niet meer bruikbaar. Ik heb het nooit afgezworen omdat het te radicaal was. In tegendeel: als ik de situatie vandaag bekijk, was ons plan twintig jaar geleden de ideale oplossing. Het had ons veel miserie kunnen besparen. Dat is helaas niet gebeurd en wij hebben dat plan ondertussen een aantal keren geactualiseerd. In tegenstelling tot wat men altijd beweerde, hebben wij ons verleden nooit afgezworen.
Gerolf Annemans heeft ondertussen wel afstand genomen van het plan.
DEWINTER: De situatie was op een bepaald moment surrealistisch. Mensen die het plan niet hadden gelezen, zeiden dat ze niet met ons wilden samenwerken zolang we daaraan vasthielden. Ik begrijp dan dat andere VB’ers van die discussie af wilden en zich er dan maar van distantieerden. We moeten er ook geen fetisj van maken.
Tom Van Grieken heeft het zelfs nooit gelezen.
DEWINTER: Hij was zeven of acht jaar toen het gepubliceerd werd. Ik begrijp dat hij toen liever Jommeke las. Maar eigenlijk zou dat plan tot het literatuurpakket van onze partijleden moeten behoren, en misschien haalt iedereen het dezer dagen maar beter weer eens uit de kast.
Waarom zet u het dan niet online? Het is nog maar moeilijk te vinden.
DEWINTER: Ik wil niet tot mijn 75e de verdediger van dat plan blijven. Ik heb ondertussen al vier andere boeken geschreven. In de jaren negentig ging het amper of niet over de islam. Die godsdienst hoort niet in Europa thuis, en dat is vandaag een belangrijk deel van ons programma.
Wij vonden maar weinig verschillen tussen de versie van 1992 en 1996. Wat was de bedoeling van die tweede versie?
DEWINTER: Dat werd toen verkocht als een ‘opgekuiste versie’. Binnen de werkgroep was er discussie tussen mensen die om strategische redenen de lat lager wilden leggen, en mensen zoals ik die voet bij stuk wilden houden. Het zeventigpuntenplan is vrij ongehavend uit die ideeënstrijd gekomen. Er is niet veel meer gebeurd dan wat vijlen en bijschaven.
‘Ons plan was de ideale oplossing. Het had ons veel miserie kunnen besparen.’
